Standard ten zostanie prawdopodobnie zaakceptowany w swym końcowym kształcie w czerwcu 2003.

Tradycyjny telefon IP wymaga dwóch połączeń: jedno sprzęga urządzenie z siecią LAN (wymiana danych), a drugie zapewnia temu urządzeniu zasilanie. Inne urządzenia sieciowe, takie jak punkty dostępu (sieci WLAN), laptopy i kamery webowe też wymagają obecności takich dwóch połączeń. Biorąc pod uwagę fakt, że w skład sieci LAN wchodzi coraz więcej urządzeń, połączenia dostarczające zasilanie podrażają koszt instalacji.

Administratorzy umieszczają często przy każdym urządzeniu sieciowym zasilacz UPS lub budują dodatkową linię AC (zapasowe zasilanie), co jeszcze bardziej zawyża koszt inwestycji. Wiele urządzeń sieciowych trzeba nierzadko instalować w nietypowych, trudno dostępnych miejscach. Aby punkty dostępu były dostępne dla jak największej liczby laptopów, administratorzy instalują je pod sufitem, czyli tam gdzie nie ma gniazd AC.

Zobacz również:

• Apple po 16 latach może zmienić kultowy element iPhone'a
• Dlaczego warto korzystać z VPN w 2024 roku?

Specyfikacja 802.3af (znana pod nazwą Power over Ethernet) eliminuje te wszystkie niedogodności. Administrator nie musi się wtedy martwić, czy w pobliżu urządzenia sieciowego znajduje się linia AC.

Co więcej, sieć dystrybuująca zasilanie ma wtedy taką samą architekturę co sieć LAN (topologia punkt-wiele punktów). Administrator może wtedy zainstalować w centralnym punkcie sieci LAN jeden zasilacz UPS, który dostarczy prąd wszystkim urządzeniom sieciowym. Specyfikacja 802.3af zapewnia też zdalny dostęp i możliwość zarządzania z wykorzystaniem technologii SNMP/Web.

Specyfikacja 802.3af przewiduje, że urządzenie sieciowe jest zasilane przez okablowanie UTP (skrętka nieekranowana) napięciem 48 woltów DC. Chodzi o okablowanie stosowane powszechnie w sieciach LAN, takie jak kable Category 3, 5, 5e lub 6.

Wielkość prądu zasilającego każdy węzeł jest ograniczona do 350 miliamperów, a ciągła moc dostarczana do każdego węzła (wliczając w to straty powstałe przy przesyłaniu napięcia) nie może przekraczać 12,95 watów. Typowe telefony IP i punkty dostępu mają najczęściej moc rzędu 3,5 do 10 watów.

Napięcie zasilające jest przesyłane przez parę przewodów wchodzących w skład okablowania LAN. Specyfikacja 802.3af przewiduje, że każde urządzenie zasilające musi zawierać specjalny układ, który nie dopuszcza do tego, aby napięcie było dostarczone do urządzenia niezgodnego z tą specyfikacją. Napięcie DC mogą odbierać tylko takie urządzenia, które spełniają wymogi określone przez specyfikację Power over Ethernet.

Specyfikacja 802.3af definiuje dwa typy źródeł zasilania: end-span i mid-span.

Źródło zasilania end-span to przełącznik Ethernet zawierający moduł pracujący zgodnie z technologią Power over Ethernet. Są to przełączniki nowej generacji, które dostarczają dane i napięcie zasilające przez te same pary okablowania (to jest przez pary transmisyjne 1/2 i 3/6).

Źródło zasilania mid-span przypomina patch panel zawierający najczęściej 6-24 kanałów. Urządzenia mid-span są instalowane między tradycyjnymi przełącznikami i urządzeniami końcowymi do których należy dostarczyć napięcie zasilające. Każdy port zainstalowany w urządzeniu mid-span zawiera konektor RJ-45 z liniami na dane i na napięcie. Urządzenia mid-span wykorzystują do przesyłania napięcia nieużywane pary 4/5 i 7/8 , a dane są transmitowane przez pozostałe pary okablowania.

Budując sieć LAN od podstaw należy się zaopatrzyć w przełącznik Ethernet wspierający technologię end-span. Urządzenia zasilające mid-span są przydatne wtedy, gdy do sieci LAN trzeba wprowadzić technologię Power over Ethernet pozostawiając w niej tradycyjne przełączniki.

Wydaje się, że lepiej jest chyba zdecydować się na przełączniki wyposażone w moduł end-span, ponieważ można do nich dołączać bezpośrednio takie urządzenia jak telefony IP, punkty dostępu i inne urządzenia sieciowe pracujące zgodnie z technologią Power over Ethernet. Ważne jest to, że administrator może w jednym środowisku sieciowym stosować urządzenia zasilające oba typy: end-span i mid-span.