LTO i Ultrium

Kolejną technologią wywodzącą się z DLT jest LTO (Linear Tape Open), której pierwsza wersja nazywa się Ultrium. W tej technologii projektanci połączyli najlepsze właściwości istniejących technik taśmowych. Najwięcej zaczerpnięto z DLT - taśma ma taką samą szerokość (1/2 cala), a jej długość zwiększono do 609 m (jest o 10% dłuższa niż w DLT). Ponadto na nośniku są zapisywane 384 równoległe ścieżki (o 85% więcej niż w DLT) i zastosowano większe upakowanie informacji. W ten sposób osiągnięto nominalną pojemność 100 GB. Napęd Ultrium zapisuje informacje z szybkością ponad 22 MB/s.

LTO stosuje zaawansowane mechanizmy zabezpieczania integralności danych. Napędy HP SureStore Ultrium umożliwiają odtworzenie informacji nawet przy całkowitym uszkodzeniu jednej z czterech ścieżek zapisu lub do 32 mm długości taśmy. W urządzeniach zastosowano też nowe elementy mechaniczne, usprawniające ładowanie taśm, dopasowanie prędkości obrotów do szybkości napływu danych i aktywne czyszczenie taśm.

Kasety LTO są wyposażone we własną pamięć półprzewodnikową LTO-CM o pojemności 4 KB, która służy zarówno do zapisu informacji o parametrach kasety, jak i dodatkowych danych wprowadzanych przez użytkownika. LTO-CM zawiera interfejs RF (Radio Frequency), umożliwiający zdalny odczyt i zapis danych z odległości 15 mm.

Technologia LTO - pod względem pojemności kaset i szybkości transmisji - oferuje podobne parametry jak najnowsza wersja konkurencyjnych systemów Quantum Super DLT lub Sony AIT. W przeciwieństwie do nich LTO jest jednak formatem otwartym, którego licencje są dostępne dla wszystkich zainteresowanych producentów. Specyfikację LTO opracowały HP, IBM i Seagate jako przeciwwagę dla dominującego dotąd na rynku dużych systemów firmowego standardu Quantum DLT. Obecnie istnieją dwie specyfikacje LTO - Ultrium i Accelis. Ta druga ma zapewnić większą niż Ultrium szybkość transmisji.

Docelowo technologia LTO w czwartej generacji (obecnie dostępna jest dopiero pierwsza) ma umożliwiać zapis na pojedynczej taśmie do 800 GB danych bez kompresji. Udostępnienie takich napędów jest zapowiadane na lata 2005-2007.

Dyski magnetooptyczne

Alternatywą dla napędów wykorzystujących kasety taśmowe są rozwiązania oparte na zapisie i odczycie optycznym (głównie napędy magnetooptyczne, ostatnio coraz częściej napędy CD-R i CD-RW). O ile jednak rozwiązania te nie znajdują powszechnego zastosowania w przypadku tworzenia kopii bezpieczeństwa, o tyle wiodą prym w zastosowaniach związanych z archiwizacją danych (w tym przy przetwarzaniu dokumentów). Atutem przemawiającym za ich wykorzystaniem w tej dziedzinie jest duża trwałość zapisu oraz odporność na warunki zewnętrzne.

Do zapisu wielokrotnego stosowana jest od lat technologia zapisu magnetooptycznego. Dane na dysku MO, podobnie jak na klasycznych dyskach magnetycznych, są odwzorowane w formie zapisu magnetycznego, ale zasada ich zapisu i odczytu jest różna. Do kontroli położenia zapisanych danych używa się wiązki laserowej. Aby zmienić magnetyczne właściwości podłoża, korzysta się z energii wiązki laserowej - jest ona użyta do lokalnego podgrzania warstwy magnetycznej na dysku do prawie 180 stopni Celsjusza. W tym samym czasie mikroskopijna podgrzana powierzchnia jest poddawana działaniu pola magnetycznego, wykorzystywanego do zapisu zer i jedynek. Po wystudzeniu podgrzanej powierzchni zapis magnetyczny staje się praktycznie nieusuwalny, nawet pod wpływem zewnętrznych pól magnetycznych (co jest wadą klasycznego zapisu magnetycznego). Odczyt zapisanych danych jest realizowany optycznie. Promień lasera w różny sposób odbija się od powierzchni dysku w zależności od tego, czy natrafia na "magnetyczne" zero czy jedynkę (zmiana kąta polaryzacji odbitej wiązki jest związana z tzw. efektem Kerra).