Przesyłanie głosu, danych i wideo przez sieci IP znacząco zwiększa w nich ruch, co zmusza operatorów do poszukiwania coraz efektywniejszych metod ich obsługi, nie rezygnując przy tym z oferowania usług dodatkowych. Takie rozwiązania już funkcjonują w konwergentnej architekturze optycznej IP, gdzie routery szkieletowe operatora są wyposażane w etykietową technologię przełączania z protokołem MPLS. Według firmy badawczej Infonetics, do końca 2010 r. dwóch na trzech lokalnych operatorów będzie łączyć się z sieciami transportowymi za pomocą protokołów MPLS/VPLS, które w ostatniej dekadzie zajęły znaczącą pozycję na rynku. Badania przeprowadzone przez Nemertes Research wykazały, że ponad 80% firm używa ich obecnie w długodystansowych sieciach WAN.

Podstawą wydajnego przełączania w pakietowych sieciach IP jest technologia MPLS, specjalnie zaprojektowana, aby spełniać podstawowe cechy skalowanych sieci operatorskich (Carrier Ethernet). Istotną zaletą przełączania MPLS jest wykorzystanie już istniejących protokołów routingu warstwy 3, a także wszystkich powszechnie dostępnych mechanizmów transportowych wraz z protokołami warstwy drugiej, takich jak: ATM, Frame Relay, czy linii dzierżawionych i ethernetowych. Instalacje z MPLS cieszą się powodzeniem w wielkich sieciach publicznych (PSTN, PSDN) oraz internetowych, jak również w wieloprotokołowym transporcie informacji przez łącza rozległe, gdzie podstawowym wymaganiem jest uzyskanie odpowiedniej jakości usług (QoS) oraz różnych klas ruchu (CoS).

Technologia wieloprotokołowego przełączania MPLS stanowi zbiór protokołów i elementów sterowania, zapewniających sprawny transport zagregowanych strumieni pochodzących z sieci IP. Każdy pakiet wchodzący do sieci MPLS otrzymuje etykietę, która wiąże go z odpowiednią dla tej aplikacji (głos, dźwięk, obraz, plik danych) klasą ruchu FEC (Forwarding Equivalence Class) i zestawioną wcześniej ścieżką transportową. Operowanie takimi ścieżkami stanowi zasadniczą różnicę w stosunku do zwykłej sieci IP. Procedura MPLS pozwala na zestawianie z góry określonych dróg, rezerwowanie pasma i uproszczenie kierowania ruchem, a przede wszystkim rzeczywiste operowanie na klasach ruchu w sieci. Mechanizm etykietowania daje także wsparcie w tworzeniu wydzielonych tuneli w sieci, co zwiększa bezpieczeństwo transportu informacji i usprawnia administrowanie siecią.