Wirtualizacja serwerowa jest standardową technologią, dostarczaną przez kilku producentów, niekwestionowanym liderem rynku są produkty firmy VMware, głównymi zaletami produktów tej firmy jest wszechstronność, wieloplatformowość oraz stabilność. Jest to tak standardowe środowisko, że większość producentów oficjalnie je wspiera, na rynku jest wiele certyfikowanych pod tym kątem serwerów.

Trzy pułapki

Migracja do środowiska wirtualizowanego powinna wiązać się z głęboką konsolidacją aplikacji, gdyż wtedy wdrożenie przyniesie najlepszy skutek biznesowy. Niekiedy jednak wirtualizacja niektórych serwerów będzie nieopłacalna, typowe przypadki dotyczą systemów, które:

- bardzo silnie obciążają podsystem wejścia wyjścia bardzo dużą ilością operacji dyskowych

- wykorzystują bardzo dużo pamięci RAM, daleko więcej, niż inne

- nie posiadają wsparcia technicznego przy eksploatacji w środowisku wirtualizowanym.

Żarłoczne aplikacje

Wirtualizacja serwerowa/systemowa, która umożliwia uruchomienie wielu systemów na jednym komputerze, nie zmniejsza zapotrzebowania na operacje dyskowe eksploatowanych tam aplikacji, zatem takie same pasmo należy dostarczyć do serwera. Przy głębokiej konsolidacji, pasmo dyskowe musi być tak szerokie, że wymaga użycia kosztownych łączy o bardzo wysokiej przepustowości. Ponadto taka konsolidacja może powodować wpływ obciążenia jednej aplikacji na pracę innych systemów eksploatowanych w tym samym środowisku. Między innymi dlatego wirtualizacja niektórych aplikacji transakcyjnych jest dość kosztowna. Analiza musi uwzględnić ich specyfikę. Niektóre aplikacje z kolei stawiają bardzo wysokie wymagania odnośnie do ilości pamięci RAM. Jeśli razem z tym wiąże się duże zapotrzebowanie na moc obliczeniową, stopień konsolidacji takich aplikacji może nie uzasadniać nakładów na wirtualizację. Oznacza to, że zamiast wirtualizować takie serwery aplikacje, lepiej wykorzystać zasoby do konsolidacji innych systemów i programów.