Więcej, taniej, szybciej

Wypełnić światłowód usługami

Operatorzy osiągną maksymalną opłacalność inwestycji wtedy, gdy w jednej magistrali można będzie przesyłać wiele usług i strumieni. Aby wykorzystać pełny potencjał, łącze powinno jednocześnie przenosić SDH, STN-1 (oraz STN-16 i STN-64, a także inne standardy operatorskie), łącza Fibre Channel o paśmie 1, 2, 4 i 10 Gb/s, a także cyfrowe strumienie wideo o standardowej rozdzielczości PAL i Full HD. W tym celu stosuje się multipleksowanie OTN, które umożliwia mieszanie usług. W typowym łączu światłowodowym po zastosowaniu DWDM i OTN, można przenieść wiele strumieni danych Fibre Channel, transmisji Ethernet i wideo. Dla porównania, ten sam światłowód jeszcze niedawno mógł przenosić jedynie dane pojedynczej usługi: FC albo Ethernet.

Wykorzystywanie światłowodów tylko dla jednego klienta i pojedynczej jego usługi jest nieopłacalne.

Zabezpieczyć łącze

Przerwanie ciągłości łącza lub jego degradacja powoduje zerwanie komunikacji. Przyczyną może być awaria techniczna, pospolite roboty budowlane lub nawet złodziei, kradnących kabel. Aby świadczyć usługi o gwarantowanym poziomie jakości, operator powinien wprowadzić zabezpieczenia, zwane potocznie protekcją. Przykładem protekcji może być zabezpieczenie na poziomie optycznym, polegające na rozdzieleniu sygnału optycznego na dwie drogi. Sygnał zmierza wtedy do celu różnymi ścieżkami, w przypadku przerwania światłowodu, nadal zostaje czynna ścieżka alternatywna.

Więcej, taniej, szybciej

OTN w trybie "end-to end" - rozwiązanie firmy Ciena

Operatorzy mogą wprowadzać protekcję na poziomie usługi: na drodze elektrycznej (kopiując strumień do dwóch urządzeń, wysyłających go dalej do celu niezależnymi drogami optycznymi) albo optycznej (przez zestawienie ścieżki protekcyjnej dla konkretnego kanału DWDM). W przypadku utraty łącza, urządzenie przechodzi na kanał rezerwowy.

Oprócz statycznej protekcji, w topologiach kratowych dostępna jest już technologia GMPLS, która pozwala systemom optycznym na dynamiczne szukanie ścieżki zastępczej w razie awarii. W odróżnieniu od statycznej protekcji pasma lub usługi, opcje drogi zastępczej nie są sztywnie definiowane. Po przerwaniu łącza, węzeł DWDM szuka ścieżki obejścia i dla kanałów objętych protekcją zestawiane są łącza innymi drogami, by szybko odzyskać łączność.

Przełącznik światła

Zarządzanie sieciami DWDM można usprawnić za pomocą przełączania optycznego w multiplekserach ROADM (Reconfigurable Optical Add-Drop Multiplexer). Urządzenie wykorzystuje moduły ze zwierciadłami lub innymi elementami optycznymi do przełączania przebiegu poszczególnych prążków między różnymi drogami. Dzięki temu sygnały niesione w prążkach o określonej długości fali mogą być dodawane lub wydzielane z pojedynczego toru światłowodowego bez konwersji wszystkich prążków na postać elektryczną.

Gdy operator wykorzystuje strukturę kratową, każdy węzeł ma więcej niż dwa połączenia w różnych kierunkach. Stosowane wtedy multipleksery ROADM umożliwią przeprowadzenie operacji przełączenia na inną ścieżkę, wyłącznie na drodze optycznej, a jednocześnie nie jest konieczne zaplanowanie z góry wykorzystania pasma. Operacje związane z przełączeniem prążków mogą być wykonywane w miarę potrzeb.

Urządzenia ROADM są dość kosztowne, ale umożliwiają realizację struktury kratowej w całości na drodze optycznej. W przypadku rozwiązań klasycznych, operator jest ograniczony jedynie usługami oraz łączami, które może terminować na danym węźle. Sieć światłowodowa wykorzystująca multipleksery ROADM jest bardziej elastyczna od tradycyjnej.

Grzegorz Sokołowski, Converged Networks Team Coordinator, NextiraOne
Wykorzystanie systemów pracujących w technologii DWDM jest już właściwie od dłuższego czasu standardowym sposobem budowy transportowych sieci operatorskich na poziomie warstwy szkieletowej. Obecnie możemy zaobserwować coraz powszechniejsze stosowanie tego typu rozwiązań również na poziomie sieci dostępowych. W przypadku tradycyjnych systemów budowanych w technologii SONET/SDH barierę stanowiło przekroczenie prędkości połączenia powyżej 10 Gb/s. Systemy DWDM - z racji swojej specyfiki działania - znoszą te ograniczenia i pozwalają na osiąganie prędkości rzędu terabitów na sekundę przy wykorzystaniu pojedynczej pary włókien. Gwałtownie rozwijający się rynek usług i aplikacji dostępnych dla klientów indywidualnych i biznesowych wymusza po stronie operatora konieczność modernizacji własnej infrastruktury sieciowej i ciągłe zwiększanie jej pojemności. Jeszcze kilka lat temu dostęp do internetu dla użytkowników indywidualnych z prędkością przekraczającą 2 Mb/s znajdował się tylko w strefie marzeń. Dzisiejsza oferta skierowana do klientów stacjonarnych praktycznie zaczyna się od prędkości 512 kb/s, a kończy grubo powyżej 100 Mb/s. Podobny trend gwałtownego zwiększenia szybkości łączy dostępowych - chociaż w mniejszej skali - możemy również zaobserwować na rynku linii dzierżawionych dedykowanych dla klientów korporacyjnych. Coraz powszechniejsze stosowanie technologii DWDM przyczyniło się również do istotnego spadku cen tego typu urządzeń. Dlatego też coś, co kiedyś było dostępne tylko dla operatorów telekomunikacyjnych dysponujących dużymi budżetami inwestycyjnymi, dzisiaj jest powszechnie stosowane również przez klientów spoza branży operatorskiej. Coraz powszechniejsze staje się wykorzystanie technologii DWDM przez klientów korporacyjnych chociażby do połączeń ich centrów przetwarzania danych bądź przez podmioty niedziałające na rynku operatorskim, a posiadające własną infrastrukturę światłowodową, np. firmy z branży energetycznej często budują sieci na własne potrzeby w technologii DWDM. Niewątpliwie w najbliższym czasie, wraz z dalszym rozwojem usług szerokopasmowego dostępu do internetu oraz ze zwiększającym się rynkiem usług Carrier Ethernet kierowanych do biznesu, zapotrzebowanie na sieci DWDM będzie rosło. Mam tutaj na myśli szczególnie budowę takich sieci na poziomie metropolitalnym i regionalnym.


TOP 200