Do wdrażania technologii LTE potrzebne są nowe zakresy częstotliwości i szersze spektrum radiowe, aby umożliwić aplikacjom szybki transport bądź sensowne pobieranie dużych wolumenów danych. W przeciwnym razie mobilni klienci nie będą w stanie wykorzystać pełnych możliwości LTE. Ta sytuacja powoduje, że operatorzy już teraz muszą rezerwować odpowiednie spektrum radiowe, które zapewni im transport z szybkością przekraczającą 100 Mb/s w stronę do użytkownika i do 50 Mb/s w kierunku sieci (pasmo 20 MHz, 4x4 MIMO, FDD). Korzystnym wyróżnikiem LTE jest możliwość doboru przez operatora odpowiedniej szerokości kanału (1,4/3/5/10/20 MHz), co pozwala elastycznie dopasować się do istniejących lokalnie możliwości radiowych.

Struktura Mobile WiMAX

Według prognoz Global Mobile Suppliers Association, do końca 2011 r. na świecie będzie funkcjonować 14 sieci LTE różnych operatorów, w 2012 r. ma być już 33 sieci, a analitycy z Pyramid Research szacują, że pod koniec 2014 r. z udogodnień LTE będzie korzystać ponad 136 mln użytkowników. Otwarta w grudniu 2009 r. pierwsza na świecie komercyjna sieć LTE skandynawskiego operatora TeliaSonera zapewnia jak na razie (Sztokholm i Oslo) tylko transport danych (obrazy HD), bez połączeń głosowych. Sieć w Sztokholmie zbudowano na rozwiązaniach firmy Ericsson (Samsung), natomiast w stolicy Norwegii zastosowano produkty Huawei. O kłopotach, z którymi borykają się dostawcy nowej technologii, świadczą marne parametry szybkościowe - nieprzekraczające 20-80 Mb/s, zamiast teoretycznych 100 Mb/s. Kenneth Karlberg, prezes konsorcjum TeliaSonera i szef usług mobilnych, zastrzega: "Telefony komórkowe działające w nowej technologii nie będą dostępne przed 2011 r., gdyż nadal badamy zachowanie się sieci pod względem stabilności parametrów w czasie oraz w trakcie przemieszczania się abonenta".

Zobacz również:

• VoLTE w praktyce - czy warto korzystać z tej technologii?
• 5G to nie tylko smartfony - jakie technologie skorzystają?

WiMAX też gigabitowy

Wdrażana od dwóch lat w Europie wersja technologii mobilnej WiMAX (IEEE 802.16e) zapewnia teoretyczną przepustowość na poziomie do 70 Mb/s dla połączeń stacjonarnych, działających w zasięgu do 10 km od stacji bazowej, oraz ok. 30 Mb/s w wersji mobilnej (do 120 km/godz). Praktyczne rozwiązania WiMAX stanowią więc konkurencję dla szukającej swego miejsca w eterze transmisji radiowej LTE i stanowiącej wersję telefonii komórkowej 3G (UMTS). Chociaż w zamierzeniach dostawców stacjonarny WiMAX (IEEE 802.16d) był ukierunkowany jedynie na transport danych pakietowych i nie stanowił konkurencji dla telefonii głosowej, wprowadzane usprawnienia technologiczne pokazały, że może być inaczej. Obecnie oba rozwiązania radiowe korzystają z podobnych mechanizmów transportowych, do których należą: sieci oparte na protokole IP, zastosowanie odpornej na zakłócenia wielonośnej technologii OFDM (Orthogonal Frequency Division Multiplexing), wielostrumieniowa transmisja MIMO (Multiple Input Multiple Output) oraz instalacja inteligentnych zestawów antenowych z dynamicznym sterowaniem wiązkami radiowymi.

Zdecydowanie wyższe przepływności w przekazach mobilnych WiMAX (sięgające 1 Gb/s) będzie można uzyskać dopiero za pośrednictwem urządzeń zgodnych z projektowanym standardem IEEE 802.16m, sygnowanym jako generacja WiMAX2 (Release 2). Dla prostych aplikacji oraz usług dostępowych niewymagających zbyt dużych szybkości wykorzystuje się zwykle odporne na zakłócenia kodowanie 16QAM, natomiast wyższe przepływności z kodowaniem 256QAM (1 Gb/s i więcej) będą użytkowane przede wszystkim w otoczeniu stacji bazowej i w łączach szkieletowych między węzłami sieci. Pytanie o przyszłość technologii WiMAX w kontekście wchodzących na rynek rozwiązań komórkowych LTE wcale nie jest bezzasadne. O ile teraz już mamy zdefiniowany mobilny standard WiMAX 802.16e, a konkretne produkty są komercyjnie dostępne od dwóch lat, to dla LTE istnieje dopiero uzgodniony standard i zaczynają pojawiać się zgodne z tymi wymaganiami pierwsze urządzenia.