Przedstawione mechanizmy to znane powszechnie sposoby redundancji w infrastrukturze przewodowej, a ich szczegółowe wdrożenia mogą się różnić w zależności od producenta wykorzystywanego sprzętu. Stosowanie ich wiąże się z koniecznością obsługiwania wielu interfejsów w urządzeniu bezprzewodowym przyłączonym do sieci kablowej. W szczególnych przypadkach będzie także konieczna obsługa specyficznych protokołów redundancji w bezprzewodowym kontrolerze/punkcie dostępowym.
Trzy sposoby na wysoką dostępność w WLAN
Jednym z podstawowych i najbardziej znanych sposobów zagwarantowania wysokiej dostępności WLAN jest redundancja samodzielnych punktów dostępowych. Przez samodzielny punkt dostępowy rozumiemy urządzenie, które nie jest kontrolowane przez żaden element sieci. Takie punkty bezprzewodowe nie współpracują z pozostałymi, w celu wyboru kanału częstotliwości lub dostosowania poziomu mocy. W rezultacie redundancja w takim środowisku wymaga wysokiej koncentracji punktów dostępowych na określonym terenie, których zasięg będzie się nakładał. Każdy punkt dostępowy będzie miał jedno lub kilka łączy do sieci dystrybucyjnej. Łącze może zapewniać redundancję, dzięki niezależnym połączeniom do różnych przełączników dystrybucyjnych. Omawiana konfiguracja pozwala zbudować strukturę odporną na awarie w warstwie dystrybucyjnej. Konieczne będzie jednak poświęcenie wielu godzin na konfigurację urządzeń. W razie awarii infrastruktura nie pozwoli na samodzielną rekonfigurację środowiska. Ze względu na niewielkie możliwości automatyzacji procesów zarządzania taką siecią, nie spotyka się wdrożeń na wielką skalę przy wykorzystaniu tej metody.
Mechanizmy redundancji na styku sieci przewodowej i bezprzewodowej
Nowocześniejszym i najczęściej stosowanym typem wdrożenia redundancji w sieciach WLAN jest bezprzewodowa struktura z kontrolerem. Wdrożenie HA przewiduje użycie zarządzanych punktów dostępowych, obsługiwanych przez redundantne kontrolery. Zaawansowanie tego rozwiązania polega na tym, że awaria kontrolera lub punktu dostępowego nie będzie wpływała na dostępność usług. Jeżeli dany kontroler zawiedzie, punkt dostępowy przełączy się i uzyska połączenie z aktywnym kontrolerem. Co dzieje się, gdy w tej konfiguracji awarii ulega punkt dostępowy? Zostaje on uznany za niesprawny, gdy sąsiadujące punkty dostępowe nie odnajdują go w swoim otoczeniu RF. Redundancja punktów dostępowych w rozwiązaniu systemowym polega na dostosowaniu poziomu mocy oraz kanału do sąsiednich punktów dostępowych, w celu kompensacji strat zasięgu. Ze względu na popularność i powszechność tego rozwiązania, w dalszej części artykułu omawiamy szczegóły tej technologii.
Rozwiązaniem wchodzącym na rynek, które rewolucjonizuje techniki HA w sieciach bezprzewodowych, jest MESH. Tradycyjna struktura MESH pozwala punktom dostępowym na wykorzystanie kilku połączeń radiowych do wynajdywania najlepszej ścieżki do infrastruktury przewodowej. Zapewnia to znaczny stopień niezawodności w przypadkach, gdy zawiedzie jedno z połączeń na trasie do miejsca przeznaczenia. Omawiana konfiguracja wymaga jednak dedykowanej ścieżki z wykorzystaniem drugiego układu radiowego, przeznaczonego na połączenie szkieletowe. Oznacza to znaczącą komplikację całej konfiguracji oraz większą liczbę punktów dostępowych. W razie wystąpienia awarii układu radiowego, realizującego funkcje punktu dostępowego, jego funkcje będzie mógł jednak przejąć jeden z układów pełniący rolę łącza sieci szkieletowej. Wielką zaletą sieci MESH jest zdolność automatycznej rekonfiguracji, co bezpośrednio wpływa na dostępność infrastruktury.
