I tak np. w przypadku sieci WLAN opartych na standardzie 802.11g teoretyczna przepustowość połączenia wynosi 54 Mb/s. Mało kto zdaje sobie sprawę z faktu, że dane są przez takie połączenie przesyłane co najwyżej z szybkością 20 Mb/s, ponieważ pozostała część pasma jest wykorzystywana przez procedury i protokoły administrujące połączeniem.

Zupełnie inaczej jest w przypadku sieci kablowych. Miedziane połączenie Fast Ethernet (100 Mb/s) oferuje rzeczywistą przepustowość 80 Mb/s. W sieciach takich na administrowanie idzie tylko 20% przepustowości. W sieciach WLAN grubo powyżej 50%.

Zobacz również:

• Arm standaryzuje chiplety

Dlatego jeśli producent chwali się, że jego bezprzewodowy router transmituje dane z szybkością 200 Mb/s, to w rzeczywiści może to być szybkość nie przekraczająca 100 Mb/s.

Routery takie wykorzystują najczęściej technologię MIMO (anteny wspierające kilka ścieżek transmitowania i odbierania danych) i są wyposażone w specjalne chipsety (produkowane np. przez firmę Airgo). Technologię MIMO stosuje już w swoich rozwiązaniach wiele firm, w tym Netgear i Linksys.

Analitycy zastanawiają się, jaka technologia zdominuje w przyszłości rynek rozwiązań bezprzewodowych. Sieci WiMAX są jeszcze w początkowej fazie rozwoju i ich przyszłość nie jest do końca pewna. Duże nadzieje pokładano w technologii 802.11n. Prace nad tą technologią (sieci Wi-Fi pracujące z szybkością 100 i więcej Mb/s) trwają od 2004 r. i jak do tej pory firmy nie mogą uzgodnić wstępnej wersji standardu. Pesymiści twierdzą, że cała sprawa (ratyfikacja standardu) przeciągnie się do 2007 r. Postęp technologiczny jest jednak tak duży, że za rok może to już być standard 200 Mb/s, a nie 100 Mb/s.