System UMTS pozwala na bezprzewodowe oferowanie globalnych usług szerokopasmowych o przepływnościach od 64 kb/s do 384 kb/s, rozszerzanych lokalnie do szybkości 2 Mb/s. Problem w tym, że jeszcze na to poczekamy.

Stało się już oczywiste, że wdrażanie trzeciej generacji nie tylko w Polsce nie będzie przebiegać zgodnie z wcześniejszymi prognozami. Przodujący we wdrażaniu rozwiązań w technologii 3G japoński operator NTT DoCoMo ciągle odnotowuje małe zainteresowanie tym sposobem bezprzewodowej komunikacji. Także na europejskim rynku jest wiele przyczyn opóźnień wdrażania systemów 3G.

Podstawowym użytkownikiem komunikacji UMTS na początku będzie niewątpliwie klient biznesowy, a dopiero w dalszej kolejności dotychczasowi indywidualni abonenci systemów GSM/GPRS. Szybkie przejmowanie klientów z sieci GSM - choć wielce prawdopodobne - niekoniecznie będzie przynosić dostawcom komórkowym 3G istotne zwiększenie profitów. Zwykle będą to przecież klienci tego samego operatora. Ponadto złożona technicznie infrastruktura rozwiązań UMTS wymaga wysokich nakładów początkowych, ponoszonych przez europejskich operatorów, którzy już raz słono zapłacili za licencje użytkowania sieci komórkowej. Minęło wcześniejsze złudzenie, że system UMTS wszystko może i załatwi.

Wydaje się, że przy tak wysokich kosztach operatorzy oczekują na sieć doskonałą: szybką i bezwzględnie bezpieczną, "od końca do końca", z zaimplementowanym protokołem ochrony IPsec. Tymczasem standaryzacja 3G przebiega kilkakrotnie szybciej niż systemów GSM (2G) i prawdopodobnie nie wszystkie elementy tej sieci będą współpracować poprawnie w sytuacjach krytycznych. Nawet najnowsze multimedialne telefony 3G wymagają dalszej modernizacji technologicznej (np. wydłużenia czasu zasilania bateryjnego), nie mówiąc o potrzebie uzyskania pełnej ich zgodności z sieciami różnych producentów. Uzyskanie globalnej zgodności wymaga stałej kontroli produkcji i ciągłego testowania sprzętu współpracującego nie tylko z sieciami 3G.

Obserwowany ostatnio rozwój wielu sieci bezprzewodowych (przede wszystkim WLAN) również nie skłania operatorów do inwestowania w technologie komórkowe klasy TD-CDMA w obszarach o największym zagęszczeniu ruchu. Na takich obszarach (hotele, lotniska, centra handlowe, hale fabryczne) szybkości oferowane w sieciach WLAN są większe (11 Mb/s). Nie sposób dzisiaj prognozować, jaka technologia będzie stosowana w lokalnych środowiskach, ale wszystko to niewątpliwie opóźnia inwestowanie w nowe rozwiązania UMTS.

Choć więc wszystko wskazuje na to, że systemy oznaczane jako 2,5G czeka dłuższe życie, niż zakładali dostawcy infrastruktury, to warto już teraz znać technologiczne podstawy rozwiązań trzeciej generacji. Warto się też zapoznać z opiniami najbardziej zainteresowanych rozwojem telefonii komórkowej w naszym kraju. Trzech operatorów sieci zapytaliśmy, co uważają za przyczyny opóźnień we wdrażaniu usług UMTS w Polsce.

Kolejne etapy, coraz większa szybkość

Potrzeba dostępu do coraz większych zasobów sieciowych powoduje, że na kolejnych etapach rozwoju systemów komórkowych stopniowo wzrasta nominalna szybkość transmisji danych. Biorąc pod uwagę szybkość transmisji, można obecnie sklasyfikować te systemy na kilku etapach wdrożeń jako:

• klasyczną sieć komórkową GSM (Global System for Mobile Communication), z transmisją o nominalnej szybkości 9,6 (14,4) kb/s i przesyłaniem SMS (Short Message Service);

• sieć GSM z wieloszczelinowym komutowaniem kanałów HSCSD (High Speed Circuit Switched Data) i użytkową szybkością transmisji danych do 57,6 kb/s (teoretycznie 115,2 kb/s);

• nakładkową sieć GSM z transmisją pakietową GPRS (General Packed Radio Service) i szybkością transmisji teoretycznie do 171,2 kb/s (obecnie 53,6 kb/s) - jest ona odpowiednia dla ruchu internetowego o zmiennej gęstości przekazów;

• rozszerzoną sieć nakładkową GSM (EGPRS) do podsystemu EDGE (Enhanced Data Rates for Global Evolution), umożliwiającą transmisję do szybkości do 384 kb/s dzięki zmianie sposobu modulacji i kompresji sygnału w kanale radiowym;

• sieć komórkową standardu GERAN (GSM/EDGE Radio Access Network), będącą fazą rozwojową systemu EDGE w kierunku sieci 3G, z możliwością transmisji danych o szybkości do 1920 kb/s (2 Mb/s);

• 

  globalną sieć komórkową UMTS (Universal Mobile Telecommunications System), stanowiącą podstawową infrastrukturę systemu trzeciej generacji według standardu IMT-2000 w Europie. Zapewnia ona globalnie transmisję danych z adaptacją przepływności w zakresie 64-384 kb/s oraz lokalnie do 2 Mb/s.

System radiokomunikacji ruchomej trzeciej generacji według standardu UMTS ma zapewniać radiowy dostęp do globalnej infrastruktury telekomunikacyjnej w dowolnym czasie i w dowolnym miejscu na Ziemi. Podczas gdy transmisja głosowa i przekaz SMS sprawdziły się w systemie GSM, systemy komórkowe 3G/UMTS mają zaoferować większy zakres usług, aby w przyszłości przejąć abonentów systemu 2G. Mimo że podstawową usługą sieci w standardzie 3G nadal pozostaje telefonia, użytkownicy tego mobilnego systemu oczekują nie tylko wysokiej jakości usług telefonicznych, ale także multimedialnych usług internetowych. W sieci UMTS ma nastąpić integracja technologii komutowania kanałów radiowych z przełączaniem pakietów IP, szczególnie efektywnej w transmisji danych.