Rozróżniamy dwie podstawowe technologie replikowania danych: replikowanie asynchroniczne i replikowanie synchroniczne.

Replikowanie asynchroniczne:

Większość osób mówiąc o replikowaniu danych ma na pewno na myśli technologię replikowania asynchronicznego. System taki pracuje w ten sposób, że śledzi zmiany poczynione w bazie danych i komunikuje się z innymi serwerami, rozsyłając do nich w określonych odstępach czasu stosowne dane. Jeśli jakiś serwer jest w danym momencie niedostępny, system śledzi cały czas zmiany wprowadzane do bazy danych i sychronizuje ją z bazą danych rezydującą na odległym serwerze po uzyskaniu połączenia z tym serwerem. Replikacja asynchroniczna może być podejmowana w dwóch przypadkach: gdy motor bazy danych uruchamia procedurę replikowania danych na linii baza danych-odległy serwer lub gdy odległy serwer sam inicjuje żądanie modyfikacyjne, które zsynchronizuje jego zasoby z zasobami źródłowej bazy danych. Pierwsza metoda jest stosowana w przypadku przetwarzania danych w trybie transakcyjnym, która zakłada, że dane muszą być przesyłane do odległego serwera tak szybko, jak jest to tylko możliwe. Druga metoda ma zastosowanie w przypadku eksploatowania aplikacji wspomagających podejmowanie decyzji.

Replikowanie synchroniczne:

Systemy replikowania synchronicznego stosują technologię dwustopniową. Pozwala to być pewnym, że pracujący w środowisku rozproszonego przetwarzania danych system centralny (master) zakończył z powodzeniem zadanie modyfikowania danych we wszystkich podległych mu systemach podrzędnych (slave). Jeśli połączenie z innym systemem ulega uszkodzeniu, cały update jest unieważniany. Można być wtedy pewnym, że bazy danych są ze sobą dalej należycie zsynchronizowane. Jeśli jednak w środowisku takim pracują dwie bazy danych (lub co gorsza więcej), a proces replikowania danych ulega zakłóceniu, dochodzi wtedy do znacznego obciążenie sieci pakietami, a odzyskiwanie systemów po awarii jest bardzo trudnym zadaniem.