Kiedy rozszerza się możliwości zarządzania z serwerów fizycznych na środowisko serwerów wirtualizowanych, pojawiają się nowe wyzwania. Na przykład brak tradycyjnych, ścisłych powiązań pomiędzy sprzętem serwerowym i aplikacjami znacznie utrudnia analizę przyczyn źródłowych.

Ponadto w środowisku wirtualnym większe znaczenie ma szybkie administrowanie incydentami i problemami. Przerwa w działaniu w środowisku serwerów fizycznych dotyczy zazwyczaj konkretnej, jednej aplikacji, zaś w przypadku serwera wirtualnego - wielu aplikacji. VM rezydująca na danym fizycznym serwerze komunikuje się z innymi VM, używając wirtualnych przełączników (vSwitch). Niestety, inaczej niż przełączniki fizyczne, vSwitch zapewniają ograniczaną widoczność ruchu. Konieczne jest więc zaimplementowanie takiej funkcjonalności, jak agenty SNMP na serwerach fizycznych i każdej VM, zbierającej niezbędne do zarządzania dane.

Zobacz również:

• Cyfrowa transformacja z AI - co nowego na Google Cloud Next 24
• Cisco i Microsoft transmitują dane z prędkością 800 Gb/s
• Kwanty od OVHCloud dla edukacji

Tnąc drastycznie koszty i plany zakupowe dotyczące nowych serwerów, organizacje mogą uruchamiać zbyt wiele VM na jednym serwerze fizycznym. Może to powodować problemy wydajnościowe związane z takimi czynnikami, jak ograniczanie cykli CPU czy wąskie gardła we/wy. Chociaż problemy te mogą wystąpić również na serwerach fizycznych, to z większym prawdopodobieństwem pojawią się na serwerach wirtualizowanych w wyniku konsolidacji zbyt wielu zasobów na pojedynczej maszynie fizycznej. W związku z tym takie zadania, jak zarządzanie wydajnością i planowanie zasobów, są w środowisku wirtualnym ważniejsze niż w środowiskach fizycznych. Konieczne jest także ciągłe monitorowanie w czasie rzeczywistym zarówno serwerów fizycznych, jak i wirtualnych, co pozwoli uniknąć zjawiska niedociążenia i przeciążenia takich zasobów, jak CPU i pamięć operacyjna, i zapewnić przydzielanie oraz relokowanie zasobów zgodnie ze zmieniającymi się potrzebami biznesowymi.

Zjawiskiem charakterystycznym dla środowiska wirtualnego jest też rozrastanie się maszyn wirtualnych (VM sprawl), wynikające z utraty kontroli nad tworzeniem nowych maszyn wirtualnych.

Ponadto zdolność szybkiego i łatwego przemieszczania VM z jednego fizycznego serwera do drugiego to całkiem nowa sytuacja, która ma zarówno dobre, jak i złe strony. Dobre, to możliwość usprawnienia korzystania z zasobów, wysoka dostępność i efektywność zużycia energii. Złe - konieczność zapewnienia migrującym VM takiego samego poziomu bezpieczeństwa, dostępu do pamięci masowej i konfiguracji SLA oraz polityki na każdej maszynie fizycznej. Wymaga to połączenia między systemami zarządzania: serwerów fizycznych i wirtualnych, urządzeń sieciowych i pamięci masowej.

Piotr Pietrzak, Chief Technologist IBM Polska

Cloud Computing jest modelem, który wymusza na dostawcy kompleksowe myślenie na temat rozwiązania, a nie jedynie koncentrowanie się na pojedynczym fragmencie układanki, takim jak platforma wirtualizacyjna, zarządzanie konkretną funkcjonalnością czy pojedynczymi usługami. Chcąc w sposób odpowiedzialny świadczyć usługi w chmurach musimy odpowiadać na wyzwania nie tylko związane z optymalizacją kosztu dostępu do usługi i jej dostępności, ale zadbać zwłaszcza o bezpieczeństwo przetwarzanych danych. Powinniśmy rozważać kompletny proces świadczenia usługi, a nie jedynie jego pojedyncze składowe.

W IBM kładziemy nacisk na budowanie narzędzi służących do całościowego zarządzania środowiskiem "chmury", począwszy od automatyzacji alokowania zasobów, udostępniania ich, a następnie monitoringu poziomu wykorzystania - kluczowym do raportowania kosztów świadczonej usługi.

Z doświadczeń IBM wynika, że główną obawą firm związaną z wykorzystywaniem Cloud Computing jest bezpieczeństwo i poufność przetwarzanych informacji. Odpowiedzią na te obawy jest budowa chmury prywatnej lub korzystanie z rozwiązań hybrydowych, w których tylko część usług wyniesiona jest poza organizację.

Prezentowany artukuł ukazał się w numerze 09/2010 Networlda