Monitorowanie i planowanie zasobów

Monitorowanie zasobów i wydajności aplikacji jest istotnym elementem każdego środowiska. Zadanie to staje się jeszcze ważniejsze, a przy tym trudniejsze, w środowiskach cloud. Celem monitorowania jest m.in. gromadzenie danych historycznych do planowania przyszłych potrzeb centrum danych i optymalizacji rozmieszczania zasobów wirtualnych; przechwytywanie w czasie rzeczywistym informacji pozwalających na szybkie reagowanie na nieoczekiwane zapotrzebowanie na zasoby; pomiary parametrów wynikających z SLA; wyprzedzające komunikowanie i udostępnianie danych związanych z problemami aplikacji oraz przygotowywanie raportów o użytkowaniu zasobów przez aplikacje, niezbędne do właściwej alokacji kosztów.

Model cloud computing zmniejsza potrzebę planowania zasobów na poziomie użytkownika. Aplikacja może po prostu zażądać zasobów z chmury i otrzymać je w krótkim czasie, w zależności od dynamiki żądań. Natomiast po stronie centrum danych wirtualizacja utrudnia planowanie zasobów, które staje się też znacznie ważniejsze. W systemach tradycyjnych, zarządcy centrów danych planowali na podstawie wymogów aplikacji, biorąc pod uwagę dodatkowy sprzęt i unikając dynamicznego dostosowywania możliwości wdrażanego sprzętu. Centra danych zapewniały sobie warunki sprzętowe planowane dla poszczególnych aplikacji. Jednak w środowisku cloud instalowanych jest dużo różnych aplikacji. To stawia przed zarządzającymi centrum odpowiedzialność za przewidywanie średniego lub całkowitego zapotrzebowania na zasoby ze strony wszystkich aplikacji i wyprzedzającego zamawiania dostatecznej liczby sprzętu w stosunku do spodziewanego zapotrzebowania ze strony właścicieli aplikacji.

Zobacz również:

• Cyfrowa transformacja z AI - co nowego na Google Cloud Next 24
• Cisco i Microsoft transmitują dane z prędkością 800 Gb/s
• Kwanty od OVHCloud dla edukacji

Podstawą planowania jest monitorowanie użytkowania zasobów i śledzenie historycznych trendów w określonych przedziałach czasowych. Trendy długoterminowe mogą być przewidywane wg wcześniejszej aktywności. Takie typowe planowanie zasobów może być stosowane w większości przypadków. Ponieważ chmury używają zasobów wirtualizowanych, które wykorzystują te same zasoby fizyczne, to ich prognozowanie staje się trochę bardziej skomplikowane. Jednak z drugiej strony planowanie to nie musi uwzględniać każdej indywidualnej aplikacji, wystarczy śledzić i przewidywać zsumowane potrzeby wszystkich aplikacji w chmurze.

Problemy z wirtualizacją serwerów

Wiele zadań zarządzania wykonywanych w środowisku tradycyjnym musi także obejmować środowisko wirtualne. Przykładem potrzeby rozszerzenia funkcjonalności ze środowiska serwerów fizycznych na środowisko serwerów wirtualnych jest konieczność automatycznego rozpoznawania zarówno środowiska fizycznego, jak i wirtualnego i zintegrowany ogląd obu tych środowisk. Taki obraz zasobów fizycznych i wirtualnych musi być dostępny na bieżąco (kiedy VM przemieszczają się z jednego hosta na inny), a także wskazywać zasoby, które są związane z problemami uszkodzeń czy wydajności.

Zarządzanie uszkodzeniami i wydajnością serwerów fizycznych musi być również rozciągnięte na środowisko wirtualne. Inne przykłady rozszerzonego administrowania dotyczą adaptacyjnych progów wydajnościowych. Ta ostatnia funkcjonalność identyfikuje systematyczne odchylenia od normy, a także naruszenia progów przekraczania czasu i może je automatycznie uaktualniać na podstawie historii poziomu użytkowania. Jest to niezbędne w środowisku wirtualnym, ponieważ IT muszą mieć szansę monitorowania wydajności indywidualnych VM.