Oprócz większej wydajności Windows Server Virtualization ma oferować m.in.:

• wsparcie dla 64-bitowych maszyn wirtualnych;
• teoretyczny brak ograniczeń do-tyczących pamięci operacyjnej;
• możliwość monitorowania wirtualnych maszyn (np. w celu naliczania opłat za miesięczne obciążenie serwera).

Niestety, z oficjalnych informacji wynika, że technologia Windows Server Virtualization zostanie udostępniona dopiero pół roku po premierze Longhorn jako darmowy dodatek do systemu.

Network Access Protection

NAP (Network Access Protection) to technologia zintegrowana zarówno z Longhornem, jak i Vistą. Pozwala ona na blokowanie dostępu do zasobów sieciowych komputerom, które nie spełniają określonych wcześniej wymagań. Technologia ta nie służy do walki z intruzami, ale pozwala na zredukowanie ryzyka związanego ze słabo zabezpieczonymi komputerami, bo uruchomiony firewall lub odpowiednio zaktualizowane oprogramowanie antywirusowe to podstawowe zabezpieczenia przed większością zagrożeń spotykanych w sieci.

Mechanizm działania NAP jest bar-dzo prosty: klient do połączenia z siecią potrzebuje certyfikatu "zdrowia". Aby go uzyskać, musi wysłać informacje o swojej konfiguracji do odpowiedniego serwera, który je weryfikuje. Jeśli konfiguracja komputera spełnia wymagania ustalone przez administratora, wówczas klient uzyskuje zgodę na dostęp do sieci. W przeciwnym wypadku komputer jest kierowany do serwera (Remediation Server), który podejmuje próbę dostosowania konfiguracji do wymagań (np. włączenia firewalla, instalacji aktualizacji itp). Przykładowe wymagania wobec komputerów działających w sieci to: włączony firewall, włączony program antywirusowy, włączone oprogramowanie typu anti-spyware i zaktualizowany system operacyjny i oprogramowanie antywirusowe i anti-spyware.

Zarządzanie Longhornem

Pierwszym ekranem, który wita użytkownika po instalacji Longhorna, jest "Initial Configuration Tasks". Za jego pośrednictwem można dokonać podstawowych konfiguracji maszyny - określenie nazwy komputera, ustawień sieciowych, wybór ról serwera itp. Kolejnym krokiem w kierunku ułatwienia zarządzania serwerem jest konsolidacja wszystkich przystawek MMC w jednej konsoli - Server Manager. Wprawdzie poszczególne przystawki są także dostępne osobno, ale biorąc pod uwagę ich liczbę, jedna wspólna konsola jest wygodniejsza.

Po instalacji Longhorna trzeba określić role serwera (usługi udostępniane), gdyż domyślnie nie są one skonfigurowane. Każda z ról jest "świadoma" swojej zależności od innych składowych systemu. Jeśli użytkownik zdecyduje się na dodatkową instalację usługi SharePoint, to zostanie poinformowany o konieczności dodania roli Web Server oraz komponentów: Windows Activation Service i .Net Framework 3.0. Warto zauważyć, że dodanie nowej roli prowadzi do zmiany konfiguracji systemowego firewalla i otworzenia portów niezbędnych dla wyznaczonych ról.

Serwer aplikacyjny IIS7

Serwer internetowych usług informacyjnych (IIS7) ma być podstawą do hostowania aplikacji opartych na .Net Framework. IIS7. W poprzedniej wersji IIS większość funkcjonalności była bezpośrednio wbudowana w serwer, obecnie IIS7 jest dostarczany z ponad 40 modułami, które można dowolnie włączać lub wyłączać. Nowością jest możliwość zdalnego zarządzania serwerem za pośrednictwem protokołu HTTP/SSL, nowe api, które pozwalają na zarządzanie serwerem z poziomu aplikacji .Net, lepsza integracja z ASP.Net 2.0 i możliwość zmiany ustawień przez pliki konfiguracyjne w formacie xml. Ta ostatnia funkcjonalność z pewnością zostanie doceniona przez firmy hostingowe.