Technika MPlS jest podobna do klasycznego MPLS, z tym, że rolę etykiety pełni tu informacja o użytej długości fali. W tym przypadku w ruterach IP przydziela się etykiety "elektroniczne" oraz zestawia ścieżki komutowane etykietowo LSP (label switched path). Przełącznice brzegowe OXC mogą dokonywać łączenia (agregacji) mniejszych strumieni przychodzących z domeny elektronicznej i przypisywać im długość fali związaną z określoną optyczną ścieżką LSP, zaznaczoną na rysunku linią przerywaną. Przełącznice znajdujące się wewnątrz sieci optycznej mogą dokonywać konwersji długości fali odpowiadającej zmianie etykiety. Zastosowanie techniki MPlS wymaga jeszcze rozwiązania wielu zagadnień szczegółowych.

W optycznych sieciach IP, w szczególności tych, które nie zawierają pośredniczących warstw SDH i ATM, warstwa optyczna będzie miała wbudowane mechanizmy protekcji i odtwarzania pozwalające na utrzymanie ciągłości pracy sieci po wystąpieniu uszkodzeń. Mechanizmy te będą uzupełnione przez mechanizmy warstwy IP, oparte zarówno na tradycyjnym wyborze nowych dróg, jak i na protokole MPLS.

Wykrywanie uszkodzeń wymaga m.in. możliwości mierzenia stopy błędów. W sieciach SDH korzysta się w tym przypadku z odpowiednich bajtów w nagłówkach jednostek STM. Podobny mechanizm wprowadza się w warstwie optycznej. Zdefiniowano w tym celu tzw. cyfrowe opakowanie kanału optycznego (optical channel digital wrapper). Funkcje opakowania cyfrowego obejmują, poza monitorowaniem jakości sygnału optycznego, także automatyczną korekcję błędów za pomocą odpowiedniego kodowania.

Sieci dostępowe

W związku z rosnącymi wymaganiami użytkowników końcowych, związanymi głównie z potrzebą szerokopasmowego dostępu do Internetu, przewiduje się znaczące zmiany w budowie sieci dostępowych. Musimy prawdopodobnie liczyć się ze znacznym zróżnicowaniem stosowanych technik, zależnie od potrzeb, warunków lokalnych, a także preferencji operatorów. Techniki te będą korzystać z przewodów miedzianych, szerokopasmowego dostępu radiowego, łączy światłowodowych, a także kombinacji wymienionych rozwiązań. W przypadku par miedzianych szerokie zastosowanie znajdą techniki ADSL (Asymmetric Digital Subscriber Line) i VDSL (Very high-rate Digital Subscriber Line).

Pierwsza z nich umożliwia przesyłanie w kierunku użytkownika końcowego sygnałów o przepływności od kilkuset kilobitów do kilku megabitów na sekundę. Stosując drugą z technik można osiągnąć symetryczne przepływności rzędu dziesiątków megabitów na sekundę. Uzasadnieniem asymetrii łącza abonenckiego było założenie, że użytkownicy końcowi będą pobierali duże pliki ze stron WWW bądź serwerów wideo, sami natomiast będą generowali niewielki ruch w kierunku sieci. Obecnie uważa się, że również ruch pochodzący od użytkowników końcowych, szczególnie związany z funkcjonowaniem małych i średnich firm, a także firm domowych, może osiągać znaczne wielkości. Ruch taki mogą powodować aplikacje związane ze wspomaganym komputerowo projektowaniem, wideokonferencjami, zdalnym redagowaniem książek i czasopism, realizacją filmów, a także z konsultacjami medycznymi. Wymienione aplikacje będą wymagały istnienia łączy symetrycznych.

Przewiduje się rosnącą rolę techniki światłowodowej również w sieciach dostępowych. Rola ta wynika zarówno ze wzrostu zapotrzebowania na szerokość pasma, jak i na malejący koszt łączy optycznych. W przypadku dużych i średnich firm może być opłacalne doprowadzenie do nich łącza światłowodowego, niekiedy nawet w postaci pierścienia (gdy wymagana jest wysoka niezawodność). W dalszej perspektywie pojawią się nawet łącza z podziałem długości fali, umożliwiające uzyskanie przezroczystości protokołowej. Pozwoli to na niezależny dostęp np. w technikach SDH i gigabitowego Ethernetu. Natomiast w ramach samej firmy powinna dominować skrętka miedziana, skutecznie konkurująca z rozwiązaniami optycznymi. W przypadku użytkowników mieszkaniowych będzie się stosować m. in. rozwiązania korzystające z połączeń przewodów miedzianych i światłowodów, znane pod ogólna nazwą FITL (Fiber In The Loop). Światłowód będzie łączył jednostki centralowe OLT (Optical Line Terminal) z jednostkami wyniesionymi ONU (Optical Network Unit), w których dokonuje się konwersji sygnału optycznego na elektryczny. Jednostka centralowa może być połączona z wieloma ONU za pośrednictwem pasywnej sieci optycznej PON (Passive Optical Network). Dostęp do wspólnego pasma w sieci PON jest na ogół realizowany za pomocą podziału czasowego TDM. W przyszłości szczególnie wymagający użytkownicy będą też mogli korzystać z podziału falowego WDM.

Sieci komórkowe

W telefonii ruchomej dominują obecnie systemy drugiej generacji, znane w Europie jako GSM. Wielkie nadzieje wiązano do niedawna z systemami trzeciej generacji, określanymi jako UMTS (Universal Mobile Telecommunications System). Korzystają one z techniki transmisyjnej CDMA, polegającej na wielodostępie kodowym, zwanej też techniką z rozpraszaniem widma. System UMTS pozwala na przesyłanie obrazów ruchomych niezłej jakości. Podstawowym jednak problemem nurtującym operatorów usiłujących wdrożyć ten system jest brak pomysłów na powszechne, a więc tanie usługi, które mogłyby zachęcić klientów do korzystania z systemu UMTS, po rezygnacji z dotychczas używanych telefonów GSM. Co gorsza, ogromne opłaty licencyjne, które w niektórych krajach musieli płacić operatorzy telekomunikacyjni, wpędziły ich w poważne kłopoty finansowe, doprowadzając do kryzysu całej branży.