W sieciach kratowych poszczególne węzły (punkty dostępu) nie komunikują się z innymi węzłami za pośrednictwem centralnych punktów przełączania, ale wymieniają z nimi dane bezpośrednio lub przez inne węzły wchodzące w skład kraty.

Kratowe sieci LAN są najczęściej oparte na technologii 802.11 (a, b lub g), ale mogą też wykorzystywać dowolną technologię radiową, taką jak UltraWideband czy 802.15.4 (technologia stosowana w sieciach Wireless Personal Area Network). W sieciach kratowych nie trzeba instalować przełączników, ponieważ decyzje o sposobie przekazywania pakietów podejmują same punkty dostępu, dysponując specjalnym oprogramowaniem.

W sieciach kratowych pierwszoplanową rolę odgrywają protokoły, które automatycznie wykrywają węzły i definiują topologię całego środowiska. Ważne jest przy tym to, aby protokoły takie nie absorbowały zbyt dużej części przepustowości sieci (maksimum 2 procent).

Wszystkie zadania związane z definiowaniem topologii i wyborem ścieżek są realizowane w tle i każdy węzeł buduje swoją własną listę, na której znajdują się sąsiednie węzły i inne informacje niezbędne do ekspediowania pakietów. Jeśli konfiguracja sieci ulega zmianie (przybywa nowy węzeł lub istniejący węzeł "wypada" z topologii), lista jest automatycznie modyfikowana, odzwierciedlając zawsze aktualny stan sieci.

Zaletą sieci kratowych jest to, że można je szybko i bez trudu rozbudowywać. Wystarczy po prostu dokładać kolejne węzły, a resztę biorą na siebie inteligentne programy rezydujące w punktach dostępu.

Taki zdecentralizowany model powoduje, że sieci kratowe będą się chyba cieszyć coraz większym zainteresowaniem, uzupełniając rozwiązania WLAN oparte na scentralizowanym modelu i technologii przełączania.