Rozwiązania standardu DVB-H zgodne w warstwie fizycznej z naziemnym systemem DVB-T, operują w pasmie UHF (Ultra High Frequency) oraz w III pasmie radiowym VHF (Very High Frequency), ze strumieniem kodowanym przez MPEG-2. Obydwa systemy korzystają z odpornej na zakłócenia modulacji COFDM (Coded Orthogonal Frequency Division Multiplexing), co zapewnia dzisiaj zdecydowanie najlepszy odbiór radiowy. Z kolei lepsze wykorzystanie dostępnego pasma częstotliwości w wyniku skutecznej kompresji pozwala standardowo umieścić w jednym emitowanym multipleksie cyfrowym DVB-H nie mniej niż 50 programów telewizyjnych. Zastosowanie modulacji COFDM stanowi charakterystyczną cechę tych technologii, ponieważ pozwala pokonać szkodliwy do tej pory efekt wielodrożnego odbioru radiowego, ograniczającego możliwości odbioru telewizji analogowej.

Wprowadzony najpierw w Europie, Singapurze i Australii oraz instalowany od niedawna na terenie Azji i Afryki Południowej standard DVB-T jest dzisiaj najszerzej stosowanym standardem naziemnej telewizji cyfrowej na świecie. Po uruchomieniu pierwszych komercyjnych systemów DVB-H pod koniec 2005 r. i postępie technologicznym, jaki odnotowano od tego czasu, prognozuje się, że w 2010 r. sygnał z platform cyfrowych może odbierać ok. 100-200 mln terminali DVB-H. Do takiego sukcesu mają przyczynić się jednoukładowe odbiorniki (chips) sygnału radiowego, które znalazły się w masowej produkcji dopiero w ubiegłym roku.

Nierozwiązane problemy

Standard DVB-H dopuszcza korzystanie z trzech pasm kanału UHF/VHF o szerokości 6 MHz, 7 MHz i 8 MHz oraz dodatkowo z pasma 5 MHz. Organizacje nadzorujące efektywne wykorzystanie częstotliwości radiowych preferują jednak pasmo IV (470-650 MHz), w którym ryzyko powstawania szkodliwych interferencji z sygnałami sieci komórkowych GSM/UMTS jest najmniejsze. Niestety pełny plan zagospodarowania częstotliwości radiowych DVB-H dla Europy - zaspokajający potrzeby naziemnej TV dla cyfrowej DVB-T - jest dopiero uzgadniany (konferencja RRC-06).

Jednym z problemów objawiających się szczególnie w pasmie UHF, z którego dzisiaj korzysta telewizja mobilna DVB-H w Europie, jest współużytkowanie przydzielonych fal decymetrowych przez inne transmisje telewizyjne, zwłaszcza analogowe. Część państw europejskich już poradziła sobie z tym problemem rezygnując z transmisji analogowych i należy sądzić (wg organu EMBC), że pozostałe również pójdą w tym kierunku. Mając na uwadze, że mobilna telewizja może stać się jedną z bardziej popularnych usług komórkowych, właściwa gospodarka pasmem radiowym, uwalnianym w wyniku stopniowego wyłączania emisji kanałów telewizji analogowej (ostatecznie do roku 2015), ma szczególne znaczenie.

Mankamentem "czystej emisji" w technologii DVB-T jest brak kanału zwrotnego do szeroko pojętej interakcji przez użytkownika mobilnego, co powoduje konieczność współdziałania z innymi rodzajami komórkowych sieci radiowych. W tym systemie poza wyborem programu z kilku dostarczanych w trybie rozsiewczym, bardziej personalizowane treści można uzyskiwać jedynie poprzez pakietowe kanały zwrotne funkcjonujące w systemach komórkowych, takich jak: GPRS, EDGE czy UMTS (HSDPA/HSUPA). Rozszerzona sygnalizacja parametrów w strumieniu elementarnym DVB-H umożliwia jedynie nadawanie programów DVB-H przez sieci naziemne DVB-T lub współdziałanie przez sieci DVB-T nadające dodatkowo sygnał DVB-H.

Potrzebne terminale UMTS/DVB-H

Możliwość uzyskania obrazu o wyższej jakości, jaką stwarza DVB-H, wiąże się z budową sieci i dostępu do częstotliwości wykorzystanych w tej technologii, a zwłaszcza z produkcją odpowiednich terminali, których dotąd brakowało w sprzedaży. Wkrótce po światowej premierze telewizyjnego terminalu LG U900 w technologii DVB-H na konferencji LG Electronics w Rzymie w 2006 r. stał się on przebojem telewizji mobilnej. Jego zalety można było sprawdzić w sieci włoskiego operatora 3G Hutchison Italy podczas transmisji relacji z Mistrzostw Świata 2006 w Niemczech.

Również największy producent - Nokia - przedstawił swój pierwszy telefon komórkowy N92 ze sprzętową obsługą telewizyjnego standardu DVB-H, który ma stać się kamieniem milowym w integrowaniu branży mobilnej i telewizyjnej. Telefon ten stanowi zapowiedź tego, w jaki sposób firma zamierza powszechnie udostępniać usługi mobilnej telewizji na żywo, czego dowodem są prowadzone wspólnie z Motorolą testy zgodności w zakresie współpracy z różnymi sieciami komórkowymi i rozgłoszeniowymi.

Wdrażaniu mobilnej telewizji w Europie sprzyja rozwiązanie Alcatel-Lucent Mobile Interactive TV Managed Service, przeznaczone do kompletnej obsługi interaktywnej telewizji mobilnej za pośrednictwem działających sieci unicastowych 3G. Rozwiązanie może współdziałać z sieciami multicastowymi MBMS (Multimedia Broadcast Multicast Service), radiowymi WiMAX oraz platformami nadawczymi DVB-H/DVB-SH. Wykorzystując otwarte środowisko do agregowania treści, system umożliwia korzystanie zarówno z typowych aplikacji telewizji mobilnej obsługiwanych przez protokół WAP, jak też z usług telewizyjnych zintegrowanych z aplikacjami telefonów komórkowych.

Konwergentna infrastruktura

Telewizja przestaje być jednokierunkowym kanałem informacji i staje się komunikacją dwukierunkową, podatną na zmiany, wybór wolnego czasu oraz sposobu i formy odbioru treści. Podczas konferencji 3GSM World Congress w Barcelonie w 2006 r. wystawcy przedstawili (Alcatel, Siemens) pierwsze praktyczne rozwiązania integrujące dosyłową transmisję naziemno-satelitarną w pasmie S (standard DVB-H) z istniejącymi sieciami 3G/UMTS, które pozwalają na programową interakcję. Systemy te umożliwiają operatorom wykorzystanie inwestycji poczynionych w technologie 3G, a jednocześnie zapewniają im prawie nieograniczony zasięg i liczbę kanałów telewizyjnych z interaktywnym świadczeniem usług dla praktycznie nielimitowanej liczby odbiorców.

Konwergentne rozwiązania UMTS/DVB-T dają szereg korzyści, do których należą: obniżenie kosztów sieci, optymalizacja zasięgu, regulowana jakość odbioru w pomieszczeniach zamkniętych i na obszarach zabudowanych oraz dostęp do wolnego pasma częstotliwości telekomunikacyjnych (S-Band) ujednolicanego teraz w całej Europie. W celu obsługi wielu kanałów telewizyjnych dostawcy proponują wykorzystanie istniejących lokalizacji i anten radiowych 3G oraz rozszerzenie ich o funkcje regeneracyjne w paśmie S. Takie podejście ułatwia integrację z istniejącymi stacjami bazowymi i antenami komórkowymi, niezależnie od jakiego pochodzą dostawcy.