Administrator sieci, który chciałby wdrożyć któryś z szybkich protokołów 100 Mbps, musi większą uwagę zwrócić na to, co jego sieć będzie robiła w przyszłości, niż na to, co robi teraz. Czy będzie się rozrastać? Jaki obszar będzie pokrywać? I przede wszystkim jakie aplikacje będą w niej używane?

Żaden spośród najbardziej popularnych protokołów 100 Mbps (100Base-T, 100VG-AnyLAN i FDDI) nie oferuje w przypadku używania standardowych aplikacji takich jak edytory tekstu, czy arkusze kalkulacyjne zdecydowanie lepszej wydajności w stosunku do technologii 10 Mbps. Rzecz ma się całkiem inaczej, gdy chodzi o aplikacje multimedialne. W ich przypadku i w przypadku innych zasobożernych aplikacji szczególnie wyróżniają się: 100VG-AnyLAN i FDDI, dzięki deterministycznemu sposobowi dostępu. Co więcej, mimo że szybkie protokoły obsługujące większe rozmiary pakietów są obecnie stosowane głównie w sieciach szkieletowych i grupach multimedialnych, to ich znaczenie będzie rosło w miarę wzrastania średniego rozmiaru przesyłanego pakietu (obecnie 256 b).

Najważniejszą sprawą, o której trzeba pamiętać, rozważając wykorzystanie szybkiego protokołu, są ukryte koszty. Do różnicy w cenach komponentów sieciowych trzeba dodać tzw. koszty posiadania, w skład czego wchodzi koszt rekonfiguracji okablowania, przeszkolenia pracowników na takim poziomie, jaki mieli przy 10Base-T czy Token Ring.

W kolejnych numerach omówimy trzy najbardziej popularne protokoły: 100VG-AnyLAN, 100Base-T oraz FDDI. W pierwszej kolejności opisujemy 100VG-AnyLAN.