ODN (Optical Distribution Network) jest światłowodową siecią dystrybucyjną transmisji danych pomiędzy OLT i ONU. Dane można przesyłać w trybie simpleks – przy użyciu dwóch włókien, każdego dla innego kierunku transmisji, lub dupleks/dipleks – przy użyciu jednego włókna. Realizacja dupleksu w jednym włóknie polega na zastosowaniu tego samego okna optycznego dla obu kierunków transmisji, w trybie dipleks używa się różnych okien optycznych. W praktycznych rozwiązaniach stosuje się aktywne urządzenia transmisji światłowodowej, tworzące strukturę pierścienia, gwiazdy, drzewa lub konfiguracje mieszane (rys. 10). Szeroko stosowane pierścienie SDH umożliwiają podwyższenie niezawodności sieci. W wielu przypadkach są one stosowane również do realizacji odcinków sieci szkieletowej. Transmisje pomiędzy OLT i ONU odbywają się w kanałach E1 z szybkością 2 Mb/s. Kanały te są zazwyczaj łączone w grupy.

Podstawową funkcją ONU jest udostępnianie abonentom usług w sposób identyczny, jak robi to węzeł udostępniania usług dla abonentów bezpośrednio do niego przyłączonych. Od strony abonenta ONU pełni rolę wyniesionych interfejsów węzła udostępniania usług. Dokonuje ono konwersji sygnałów elektrycznych z cyfrowych łączy abonenckich na sygnały optyczne wprowadzane do światłowodu oraz realizuje konwersję analogowych sygnałów z klasycznej pętli abonenckiej na sygnały cyfrowe. ONU jest wyposażone, w zależności od listy udostępnianych usług, w odpowiednie interfejsy o szybkościach transmisji od 64 kb/s do 2 Mb/s (dla usług wąskopasmowych) oraz od 2 Mb/s do kilkudziesięciu Mb/s (dla usług szerokopasmowych stosujących technikę ADSL, VDSL i ATM). W skład ONU wchodzą jednostki wyposażenia abonenckiego, moduły procesora, krosownicy, zasilania i zarządzania oraz moduły transmisyjne SDH lub ATM. Urządzenia dopasowujące (AU – Adapter Unit) pełnią funkcję konwerterów dopasowujących interfejsy lub protokoły transmisyjne.

W zależności od lokalizacji jednostki wyniesionej ONU (i konieczności doprowadzenia do niej światłowodu) wyróżnia się następujące typy dostępu:

• światłowód doprowadzony do krawężnika (FTTC – Fibre To The Curb), gdy ONU jest instalowane w szafie ulicznej;

• światłowód doprowadzony do budynku (FTTB – Fibre To The Building), gdy ONU jest instalowane w budynku;

• światłowód doprowadzony do mieszkania lub biura (FTTH – Fibre To The Home), gdy ONU jest instalowane w siedzibie abonenta.

FTTC jest efektywnym pod względem ceny rozwiązaniem dla osiedli mieszkaniowych, gdzie znajduje się wiele domów. W tym przypadku światłowód dochodzi do odpornego na zmienne warunki atmosferyczne zakończenia w pobliżu drogi. Podłączenie do użytkowników zapewniają odcinki końcowe (last drop), w miarę możliwości wykorzystujące istniejącą już sieć miedzianą. Zaletą tego rozwiązania jest to, że koszt jest dzielony pomiędzy wielu abonentów. W konsekwencji taryfy mogą być utrzymywane na niskim poziomie, co prowadzi do szybszego rozpowszechniania się usług.

FTTB jest architekturą idealną dla zapewnienia zaawansowanych usług multimedialnych abonentom w budynkach z wieloma apartamentami. Podobieństwo do FTTC polega na tym, iż koszt rozkłada się na wielu użytkowników. Różnica zawiera się w tym, że sieć dystrybucyjna kończy się w budynku, zwykle w piwnicy lub w kanale konserwacyjnym. Podobnie jak w poprzednim rozwiązaniu końcowe podłączenia do użytkowników są wykonane za pomocą przewodów miedzianych.

FTTH polega na doprowadzeniu osobnego światłowodu do domu każdego abonenta. Jest to rozwiązanie dostępu sieciowego, zapewniające pełną szerokość pasma światłowodu każdemu użytkownikowi. Zakres usług, jaki można dostarczyć abonentowi, jest w tym przypadku ogromny.

Technika hybrydowa: światłowód – przewód współosiowy

Telewizja kablowa w początkowym okresie swojego rozwoju była nazywana Community Antenna Television (CATV), ponieważ telewizyjne systemy kablowe stosowano dla abonentów, którzy nie mogli osiągnąć zadowalającego odbioru programów telewizyjnych za pomocą fal radiowych. Obecnie znaczenie systemów telewizji kablowej jest zupełnie inne, ale skrót CATV jest nadal używany.

Istnieją trzy typy sieci związane z transmisją sygnałów wideo:

• służące do wymiany sygnałów wideo pomiędzy studiami telewizyjnymi;

• dystrybucyjne pierwszego poziomu, służące do transmisji sygnałów wideo ze studiów telewizyjnych i kablowych ośrodków dystrybucyjnych do stacji czołowych;

• dystrybucyjne drugiego poziomu, transmitujące sygnały ze stacji czołowych do abonentów, a więc dostępowe sieci CATV.