W systemie opartym na dwóch symetrycznych liniach (rys. 5) strumień informacji cyfrowej o przepływności 2048 kb/s jest dzielony dla każdego z kierunków na dwa jednakowe strumienie – zwierające po 1024 kb/s informacji użytkownika – przesyłane równolegle i równocześnie w obu kierunkach przy użyciu dwóch par przewodów. Technika kompensacji echa umożliwia prowadzenie w pełni dupleksowej transmisji cyfrowej w każdej parze oddzielnie.

W układzie formatowania dla każdej pary przewodów tworzona jest własna ramka, zawierająca oprócz transmitowanej informacji użytkownika również dodatkową informację sygnalizacyjną o przepływności 128 lub 144 kb/s, pozwalającą na monitorowanie transmisji w trakcie normalnej pracy oraz na utworzenie dodatkowego kanału służącego do utrzymania i lokalizacji uszkodzeń. W związku z tym łączona i maksymalna przepływność bitowa pojedynczej, symetrycznej linii HDSL (2 Mb/s) wynosi 1024+144=1164 lub 1151 kb/s, w przypadku gdy informacja sygnalizacyjna transmitowana jest z przepływnością 128 kb/s.

Systemy HDSL zapewniają dwukierunkową transmisję (FDX – Full Duplex) z przepływnością 2048 kb/s na potrzeby telefonii lub sieci cyfrowej ISDN, a także przekaz sygnału o regulowanej przepływności n×64 kb/s (przy czym n = 1...30). Łatwa i prosta instalacja tych urządzeń przyniosła największe korzyści przy wdrażaniu systemów transmisyjnych HDSL w następujących zastosowaniach:

• tworzenie łączy n×64 kb/s (do pełnych 2 Mb/s) w łączach bezpośrednich i dzierżawionych, dostęp do grupy pierwotnej PRA ISDN;

• zwiększenie (koncentracja) liczby abonentów przyłączonych za pomocą multiplekserów przez jedną linię telefoniczną;

• realizacja połączeń pomiędzy mobilnymi stacjami bazowymi (sieci komórkowych);

• realizacja połączeń pomiędzy sieciami lokalnymi transmisji danych (LAN–LAN connection);

• realizacja połączeń sieci i systemów lokalnych (telefonicznych, PABX, LAN) z sieciami rozległymi (WAN, Internet) i publicznymi PSTN;

• zastępowanie uciążliwych w utrzymaniu (i wymagających regeneratorów) międzycentralowych traktów cyfrowych PCM, zrealizowanych w technice HDB3;

• tworzenie rezerwowanych dróg obejściowych dla narażonych na uszkodzenia łączy i odcinków kabli światłowodowych (backup).

Jednoparowa cyfrowa linia abonencka (SDSL – Single Line Digital Subscriber Line) jest wersją HDSL pracującą na pojedynczej skrętce miedzianej, transmitującą strumienie E1/T1 powyżej pasma podstawowego, używanego do transmisji głosu w sieciach PSTN. System umożliwia jednoczesną transmisję głosu w pasmie podstawowym i strumieni E1/T1. Transmisja SDSL cechuje się mniejszym zasięgiem niż HDSL (stosuje się ją maks. do 3 km), ale jej podstawową zaletą jest to, że do abonenta zwykle dochodzi jedna para przewodów. Technika SDSL jest przeznaczona dla usług wymagających takich samych prędkości transmisji dla obydwu kierunków (np. łączenie sieci LAN na łączach dzierżawionych).

Asymetryczna cyfrowa linia abonencka (ADSL)

Podstawową cechą techniki ADSL jest to, że prędkość transmisji do abonenta jest większa niż prędkość strumienia danych od abonenta do sieci. Przyczyną tego nie jest technika transmisyjna, lecz budowa telefonicznej sieci abonenckiej. Do abonenta dochodzi zwykle jedna para kabli miedzianych. Pary te łączą się razem w kable o pojemności od kilku do kilkudziesięciu par przewodów, a do centrali mogą dochodzić kable o pojemności nawet tysiąca par. Pojedyncza linia z budynku centrali do abonenta jest spleciona z kablami innych abonentów. Pomiędzy sygnałami w parach kabli występują sprzężenia, a są one tym większe, im większa jest częstotliwość sygnału i długość kabla. Okazuje się, że sprzężenia są większe, gdy przesyła się sygnały symetryczne równolegle w wielu parach przewodów, niż gdy przesyłane sygnały różnią się prędkością w zależności od kierunku transmisji. Charakterystyka wielu usług jest także niesymetryczna. Wideo na żądanie, home shopping, dostęp do Internetu, zdalny dostęp do sieci LAN wymagają dużego strumienia danych do abonenta i relatywnie małego od abonenta (rys. 6).

ADSL jest techniką powstałą w Bellcore (USA) pod koniec lat 80. Może być postrzegana jako technika FDM (Frequency Division Multiplexing), w której dostępne pasmo jest podzielone na trzy części (rys. 7):

• podstawowej usługi telefonicznej (POTS)

• zwrotne (upstream)

• do użytkownika (downstream).