Opisane wyżej rozwiązania pokazują pewną ogólną tendencję związaną z rozwojem usług w telekomunikacji. Z jednej strony mamy do czynienia z maksymalizacją wykorzystania dostępnych zasobów, z drugiej - z rozbiciem wielu funkcji operatora na mniejsze bloki zadań, realizowane przez zewnętrzne firmy. W odniesieniu do aktualnej sytuacji rynkowej jest to zjawisko jak najbardziej korzystne, szczególnie biorąc pod uwagę zwiększenie liczby podmiotów uczestniczących w tworzeniu i świadczeniu usług.

Oczywiście Ericsson nie jest jedyną firmą oferującą systemy usługowe. Podobne rozwiązania można znaleźć u innych telekomunikacyjnych gigantów, którzy we współpracy z operatorami budują - minimalnym nakładem na inwestycje w nową infrastrukturę - nowe platformy usługowe. Interesującym przykładem jest platforma Personal Service Environment (PSE) Alcatela, oparta na rozwiązaniach VHE/OSA. Wykorzystanie tej platformy oraz prac związanych z rozwojem usług LBS (Location Based Services) zaowocowało projektem wielu usług opartych na lokalizacji abonentów sieci mobilnych przy uwzględnieniu założeń architektury horyzontalnej. Zaproponowane przez Alcatela rozwiązanie, oprócz wykorzystania PSE, opiera się na platformie OSP (Open Service Platform). Rysunek 7 przedstawia ogólną koncepcję systemu.

Wspólną cechą wszystkich aplikacji LBS jest ogólny schemat usługowy - serwer lokalizacji otrzymuje żądania od użytkowników i przy wykorzystaniu interfejsu do bazy danych GIS (Gegraphic Information Systems) wysyła odpowiedź w zależności od rodzaju usługi. Typowe usługi lokalizacyjne mogą się opierać np. na wyznaczaniu trasy przejazdu z danego miejsca, prezentacji miejsca na mapie, wyszukiwaniu najbliższych obiektów danego typu. Widać więc, że możliwości jest sporo, a dodatkowa funkcjonalność PSE oraz działanie platformy OSP pozwalają na stosunkowo łatwe tworzenie i zarządzanie usługami z uwzględnieniem personalizacji i profilowania użytkowników.

Z oczywistych względów wszystkie rozwiązania systemowe przeznaczone dla operatorów telekomunikacyjnych wymagają standaryzacji. Standaryzacja interfejsów oraz koncepcji dotyczących architektury jest tu nieodzowna. Oczywiście specyfika poszczególnych rozwiązań, ich jakość i możliwości zależą od samego producenta, jednak system musi spełniać pewne wymagania wobec kluczowych jego modułów. Standaryzacja dla OSA była konsekwencją koncepcji sieci trójwarstwowej, której idea zaowocowała sieciami NGN. Cechą charakterystyczną jest tu podział zasobów na trzy rozłączne warstwy zgodnie z orientacją horyzontalną. Zarządzanie zasobami obejmuje wszystkie trzy warstwy przy uwzględnieniu ich specyfiki. W tak zorganizowanej sieci (rysunek 9) możliwa była realizacja koncepcji OSA (Open Service Architecture), której głównym celem jest ułatwienie wdrażania nowych usług, niezależnych od rodzaju stosowanego dostępu czy architektury sieci transportowej (tzw. przezroczystość). Standard OSA jest efektem prac Parlay Group - organizacji standaryzującej niezależne od technologii sieciowych interfejsy API do tworzenia nowych usług w teleinformatyce. Do Parlay Group należą takie firmy, jak Lucent Technologies, Ericsson, IBM oraz Microsoft.

Obecnie OSA jest standardem 3GPP (3rd Generation Partnership Project). Obejmuje obszar między aplikacją użytkownika a sieciami PSTN, PLMN, IP. W ogólnej architekturze wyróżnia się tu tzw. SCS (Service Capability Server), który umożliwia współdziałanie systemu z różnymi sieciami. Dzięki OSA aplikacja może komunikować się z dowolnym innym systemem niezależnie od sieci. Na rysunku 9 pokazano rolę OSA oraz serwerów SCS w globalnej infrastrukturze telekomunikacji.

Z punktu widzenia systemów telekomunikacji mobilnej istotny jest również standard MExE (Mobile Station Application Execution Environment), który - opierając się na wirtualnej maszynie Java - umożliwia wykonywanie aplikacji w terminalu niezależnie od sieci. MExE w połączeniu ze standardem OSA stanowią podstawę do budowy wielu nowoczesnych usług, znacznie rozszerzając dotychczasowe możliwości.