Przedstawiona na rysunku 2 architektura jest horyzontalna. W kontekście takiej właśnie architektury ciekawe rozwiązanie proponuje firma Ericsson. System o komercyjnej nazwie Service Network Platform zapewnia rozdzielenie tworzenia i dystrybucji usług (serwisów) pomiędzy operatora oraz dostawców usług. Platforma Service Network jest skierowana do operatorów sieci mobilnych. Mimo to, z uwagi na zastosowanie rozwiązań zgodnych z ideą systemów horyzontalnych, platforma umożliwia współdziałanie z dowolnymi sieciami o różnym typie dostępu. W rozwiązaniu Ericssona kluczowe jest podejście do samej istoty mobilności Internetu. Nie chodzi tu jedynie o możliwości korzystania z usług niezależnie od położenia. Istotą jest zasygnalizowany wcześniej problem personalizacji środowiska, przy uwzględnieniu preferencji użytkownika, jego lokalizacji itp. Jest to koncepcja VHE (Virtual Home Environment) - wspomnianego wirtualnego środowiska domowego, które zapewnia przenośność profilu użytkownika pomiędzy terminalami czy systemami dostępu. Niezależnie od lokalizacji, sieci czy używanego terminalu użytkownik powinien być tak samo "widziany" przez sieć i mieć możliwość korzystania z określonych przez siebie usług zgodnie z zadanym profilem, uwzględniającym jakość obsługi itp.

Wspomniany wcześniej rozdział zadań pomiędzy operatora i dostawcę usług wymusza pewien porządek rzeczy, określający obszary działań dla operatora. Wyróżnia się tu dwie podstawowe warstwy funkcjonalne: warstwę transportu, za który odpowiedzialny jest operator, oraz warstwę usług. Warstwa transportu modeluje wszystkie zasoby sieciowe z uwzględnieniem różnych metod dostępu. Uwzględniając połączenia międzyoperatorskie, mamy do dyspozycji praktycznie każdy rodzaj techniki dostępu. Warstwa usług modeluje aplikacje sieciowe, których działanie jest niezależne od warstwy transportu. Na rysunku 3 przedstawiono model zasobów tak przyjętego podziału w odniesieniu do rozwiązań klasycznych.

Mamy tu do czynienia z zupełnie nową architekturą klient/serwer. Klientem nadal jest aplikacja po stronie terminalu użytkownika, jednak funkcjonalność serwera jest zaszyta w sieci, komunikującej się przez otwarte interfejsy. Takie podejście opiera się na architekturze OSA (Open Service Architecture), która zostanie omówiona w dalszej części artykułu.

Pokazane na rysunku 4 rozwiązanie Service Network Platform pozwala, po stosunkowo niewielkich, scentralizowanych zmianach, na praktycznie nieograniczoną ekspansję usług. Istotne jest również, że usługi te mogą być realizowane zupełnie niezależnie od operatora, co dodatkowo wydłuża rynkowy łańcuch i dla sektora firm teleinformatycznych może się okazać stymulujące. W samym systemie można wyróżnić cztery podstawowe bloki funkcjonalne, współdziałające z siecią:

• SCSs (Service Capability Servers) - segment połączony bezpośrednio z siecią szkieletową;

• PSEM (Personal Service Environment Management) - segment umożliwiający użytkownikom zarządzanie usługami przez portal wchodzący w skład bloku PSEM. W PSEM przechowywane są profile użytkowników, definiujące sposób świadczenia określonych usług oraz metodykę ich wizualizacji po stronie użytkownika;

• segment aplikacji połączony przez interfejs SDK (Service Development Kit), przeznaczony dla dostawców usług;

• segment zarządzania.

Zestawienie poszczególnych segmentów zależy od konkretnej implementacji.

Dla tak zrealizowanego systemu usługowego jest wiele scenariuszy użytkowania oraz współpracy pomiędzy operatorem a usługodawcą. W scenariuszu przykładowym dostawca usług po zalogowaniu się do systemu może monitorować pracę uruchomionych już serwisów (np. liczba użytkowników korzystających z określonych usług, zysk wynikający z billingu itp.) lub tworzyć nowe serwisy przy użyciu dostępnych API. Utworzona aplikacja może zostać przetestowana, a po weryfikacji zatwierdzona. Po zatwierdzeniu do systemu zarządzania zostaje wysłana automatyczna wiadomość. Operator testuje aplikację, a następnie udostępnia ją użytkownikom.