Jeśli chodzi o oprogramowanie, sytuacja przedstawiała się jeszcze gorzej. Systemy obliczeniowe obsługujące banki czy firmy przemysłowe korzystały z różnych systemów operacyjnych. A aplikacje uruchamiane na takim komputerze były przywiązane do niego na stałe, ponieważ zostały napisane specjalnie dla systemu i oprogramowania zarządzającego tylko tym komputerem.

Sytuacja ta zaczęła się powoli zmieniać właśnie gdy pojawiły się systemy mainframe oparte na jednej, zunifikowanej platformie sprzętowej oraz programistycznej. Zresztą słowo platforma pojawiło się w przemyśle IT również wraz z wprowadzeniem na rynek takich komputerów. Wcześnie nikt nie używał tego terminu będąc przyzwyczajonym do tego, że każdy producent systemu obliczeniowego stosuje swoje własne, firmowe technologie, nie oglądając się w ogóle na poczynania konkurencji czy dobro klienta.

Zobacz również:

• AI ma duży apetyt na prąd. Google znalazł na to sposób
• Trwają prace nad komputerami symulującymi działanie ludzkiego mózgu

Wraz z pojawieniem się maszyn mainframe użytkownicy dostali do ręki systemy obliczeniowe, które są ze sobą zgodne i mogą obsługiwać te same aplikacje dedykowane zarówno dla średnich firm, jak i dla dużych korporacji. Średniej wielkości firma mogła kupić tańszy mainframe (np. X), a duży bank bardzo wydajny system (np. Y), oba należące do tej samej linii. Obie firmy miały przy tym pewność, że aplikacja obsługiwana przez system X będzie bez problemów pracować na systemie Y.

Dzisiaj wydaje się to oczywiste, ale pół wieku temu była to absolutna nowość. Kolejne systemy mainframe firmy IBM pracowały pod kontrolą tego samego systemu operacyjnego. Dlatego programiści nie musieli już tracić czasu na analizowanie oprogramowania zarządzającego danym systemem obliczeniowym. Mogli się skoncentrować wyłącznie na pisaniu kolejnych aplikacji nie interesując się tym, gdzie będą one uruchamiane.

IBM mógł też zaoszczędzić na warstwie sprzętowej produkowanych systemów mainframe. Kolejne ich modele zawierały bowiem kompatybilne elementy i moduły. Firma zaczęła stosować w System/360 układy elektroniczne seryjnie produkowane przy użyciu nowych technologii. Wcześniej każdy tranzystor, opornik czy kondensator był montowany oddzielnie. IBM opracował też moduły zawierające zintegrowane elementy elektroniczne, które były prekursorem stosowanych obecnie układów scalonych czy mikroprocesorów, zamkniętych w jednej szczelnej obudowie.

Komputery mainframe oznaczone sybmolami System/360 i System/370 zawojowały rynek w latach 1970 do 1980. Warto przypomnieć, że dane były wprowadzane do takich systemów za pomocą specjalnych perforowanych kart, które zostały z czasem zastąpione terminalami, takimi jak IBM 3270 mający charakterystyczny monitor z zielonym ekranem. Wraz z pojawieniem się takich terminali zmienił się sposób w jaki systemy mainframe przetwarzają dane.

Wcześniej, w dobie perforowanych kart systemy mainframe przetwarzały dane w trybie wsadowym. Tryb taki polega na tym, że komputer wykonuje po kolei określone zadania, czyli obsługuje jeden program (odczytuje dane wejściowe, przetwarza je i prezentuje wyniki. np. w formie wydruku), a następnie kolejny program, itd. Z chwilą pojawienia się terminali tryb wsadowy zaczął ustępować miejsca innym, bardziej efektywnym metodom przetwarzania danych.

IBM wykorzystał rocznicę 50-lecia powstania swojego pierwsze systemu mainframe do zaprezentowania nowych rozwiązań dedykowanych dla użytkowników komputerów System z. jest to m.in. System z Solution for Mobile Computing. Jak sama nazwa wskazuje, jest to oprogramowanie pozwalające wdrażać na komputerach System z usługi wykorzystujące chmury oraz aplikacje mobilne.

Kolejne nowości, to: zDoop (oprogramowanie Hadoop for Linux dla komputerów System z); Flash for mainframe (nowa generacja układów flash dedykowanych dla systemów pamięci masowych DS8870); IBM CICS Transaction Server; IBM WebSphere Liberty z/OS Connect; oraz IBM Security zSecure SSE (aplikacja zwiększająca bezpieczeństwo pracy komputerów mainframe linii System z.