Według ostatnich danych, Open Source Initiative (OSI) uznaje kilkadziesiąt różnych rodzajów licencji open source. Jeżeli pakiet aplikacyjny jest tylko instalowany i użytkowany, licencja nie powinna mieć większego znaczenia. Natomiast przywiązywanie wagi do zasad licencji jest szczególnie ważne w momencie, gdy zamierza się modyfikować kod lub używać go we własnych projektach.

Najbardziej popularną i znaną licencją open source jest GNU GPL (General Public License). GPL może być problemem dla organizacji projektujących własne aplikacje, a to z powodu ścisłych zaleceń dotyczących obopólnego użytkowania kodu. GPL została zaprojektowana przez programistów dla programistów w celu zapewnienia rozwoju bazy kodu open source i tego, iż pozostanie ona open source. Istnieje pewna liczba dostawców oprogramowania licencjonujących swoje technologie na warunkach GPL i tym samym korzystających z klauzuli wzajemności. Klauzula ta narzuca obowiązek przekazania zmodyfikowanego kodu do społeczności open source. Dlatego też firmy wybierające GPL korzystają z wszystkich zmian i rozszerzeń wykonanych w kodzie, niezależnie od tego, kto był ich autorem.

Co więcej, oprogramowanie zawierające zagnieżdżony kod oparty na GPL, musi być także licencjonowane na zasadach GPL. Jest to zasada określana jako "wirusowa", która nie jest korzystna dla niezależnych dostawców oprogramowania, ponieważ uniemożliwia licencjonowanie według własnych zasad czy pod inną licencją open source.

Problem ten doprowadził do powstania GNU LGPL (Lesser General Public License), która gwarantuje dostęp do kodu źródłowego, ale dopuszcza ograniczone użytkowanie we własnych produktach bez włączenia ogólnej klauzuli udostępniania kodu źródłowego. Jest to licencja preferowana dla różnego rodzaju bibliotek kodu.

Inną próbą przyjaznej dla branży licencji open source jest licencja BSD, wykorzystywana przez projektantów, którzy chcą, aby ich kod był swobodnie dostępny i spełniał zasady Free Open Source. W przeciwieństwie do GPL, celem BSD jest przekazywanie kontroli nad kodem temu, kto go adaptuje. Projektanci z przedsiębiorstw mogą na zasadach licencji sprowadzać i modyfikować kod open source bez konieczności zwrotnego przekazania ulepszeń, które mogą mieć unikatowe zalety konkurencyjności. Licencja BSD jest najczęściej używana przez instytucje rządowe do projektowania specjalnych projektów open source, takich jak Apache.

Część dostawców rozwiązań open source skłania się do stosowania modelu podwójnego licencjonowania. Oznacza to udostępnianie kodu na warunkach GPL, ale także oferowanie oddzielnej, komercyjnej licencji dla firm, którym nie odpowiadają warunki GPL. Najbardziej znanymi dostawcami używającymi tego modelu są MySQL i Red Hat.

Istnieje ponadto wiele innych licencji open source zatwierdzonych przez OSI, ale wiele z nich jest podobnych w punktach dotyczących redystrybucji. Istotna jest także uwaga, że znaczna większość licencji open source gwarantuje deweloperom całkowite zwolnienie z odpowiedzialności za gwarancję i obsługę serwisową.

Zamiast standaryzacji opartej na jednej z kilkudziesięciu licencji zaaprobowanych przez OSI wielu dostawców tworzy w istocie własne licencje. Chociaż warunki tych licencji są często podobne do licencji zaaprobowanych przez OSI, to zazwyczaj różnią się w mniejszej lub większej liczbie paragrafów.

Żaden z modeli licencjonowania open source nie jest idealny w każdych warunkach. Różne licencje obsługują różne sfery zastosowań. Każda nowa licencja dodana do środowiska IT wymaga poświęcenia jej stosownej uwagi, aby upewnić się, że warunki licencji są korzystne dla organizacji w praktyce. Oznacza to dodatkowe koszty i stratę czasu. W niektórych wypadkach nowe licencje mogą być niekompatybilne z licencjami oprogramowania już używanego. Tak więc chociaż poszczególne warunki licencji dostawcy mogą być w końcu korzystne, to czasami kosztem tego, co jest już znane i stosowane.