Modułowość

Modułowość uzyskuje się poprzez dzielenie kompletnego produktu lub procesu na mniejsze fragmenty, tj. moduły o podobnym rozmiarze lub funkcjonalności, które są przystosowane do współpracy, tworząc różne wersje pierwotnego produktu bądź procesu. Przykładami modułowych urządzeń teleinformatycznych są serwery blade i macierze RAID, czyli wiele połączonych elementów, tworzących razem różnej wielkości serwery lub pamięci masowe. Serwery blade czy macierze RAID są przykładami bardzo elementarnej modułowości, z niewielkim zróżnicowaniem elementów składających się na kompletny system. Bardziej złożone systemy (jak infrastruktura fizyczna), w których integracji podlega wiele funkcji, takich jak zasilanie, chłodzenie i zarządzanie - są znacznie trudniejsze w realizacji. Podział na moduły musi bowiem uwzględniać poziom standaryzacji i stopień elastyczności. Modułowa infrastruktura fizyczna umożliwia efektywniejsze planowanie na różnych poziomach, gdyż systemy modułowe są skalowalne. Taką infrastrukturę fizyczną można wdrożyć na poziomie odpowiadającym początkowym potrzebom informatycznym z możliwością dalszego rozszerzenia. Dzięki maksymalnemu dopasowaniu do aktualnych potrzeb, uzyskuje się znaczne obniżenie całkowitego kosztu eksploatacji. Konstrukcja modułowa zapewnia dużą elastyczność pod względem konfigurowania infrastruktury fizycznej, odpowiednio do zmieniających się potrzeb systemu teleinformatycznego.

Standaryzacja a dostępność

Dzięki standaryzacji poprawia się dostępność, ponieważ wymienne moduły skracają współczynnik MTTR - Mean Time to Repair (albo Recover) - zrozumiała i powtarzalna struktura ułatwia obsługę i znacznie zmniejsza ryzyko ludzkich błędów. MTTR to szacunkowy czas naprawy systemu po awarii, który uwzględnia czas wymagany na zdiagnozowanie problemu, czas reakcji serwisu oraz bezpośredni okres naprawy. Podobnie jak w przypadku współczynnika MTBF (Mean Time Between Failure), czyli prognozowanego okresu między awariami, MTTR jest wyrażany w godzinach. W większości przypadków moduły mogą pracować równolegle, zapewniając redundancję i zwiększając niezawodność. Uszkodzone moduły są w większości przypadków naprawiane przez serwis fabryczny, co umożliwia producentowi lepsze rozpoznanie defektów i szybkie ich wyeliminowanie, zmieniając i udoskonalając pierwotną konstrukcję. Dzięki stosowaniu powtarzalnych elementów, przy większych ilościach wzrasta niezawodność całego systemu, gdyż łatwo stosować redundancję.

Standaryzacja systemów zasilania gwarantowanego

Model zabezpieczania zasilania systemów teleinformatycznych przy wykorzystaniu standardowych i kompatybilnych elementów (zarówno UPS-ów, jak i urządzeń rozdziału i dystrybucji mocy) jest stosunkowo nowym rozwiązaniem, które zdobywa coraz większe uznanie wśród użytkowników. Polega ono na zabezpieczaniu poszczególnych składników systemu teleinformatycznego przez zastosowanie modułowych UPS-ów pracujących równoległe lub wielu zasilaczy małych i średnich mocy, które zasilają wyodrębnione grupy urządzeń przez dedykowane układy rozdziału i dystrybucji. Podstawową zaletą takiego rozwiązania są jego zdolności adaptacyjne, pozwalające dostosować się do zmieniającego się systemu IT. Liczbę zainstalowanych modułów UPS można łatwo dopasować do liczby i konfiguracji pracujących urządzeń. Przy rozbudowie systemu teleinformatycznego o nowe elementy wystarczy na ich potrzeby zainstalować dodatkowe (moduły) bądź zasilacze. Rozwiązania oparte na standardowych i kompatybilnych elementach w sposób oczywisty eliminują i upraszczają większość prac planistycznych i inżynierskich.