Cena i ogólna wartość

Wśród siedmiu testowanych stacji NAS znajdują się produkty wyjątkowo tanie (np. stacja Instant GigaDrive firmy Linksys - 649 dolarów w USA), jak i bardzo drogie (stacja SureStore firmy HP kosztuje prawie 10 razy więcej niż Instant GigaDrive). Oczywiście, stacja HP oferuje nieporównanie więcej możliwości. Jeśli chodzi o pojemność dysków twardych, to stacja firmy Maxtor oferuje ponad trzy razy większą przestrzeń adresową (75 GB) niż stacja firmy Linksys (20 GB). Producenci mają w swoich ofertach stacje wyposażone w różne dyski twarde (i różną liczbę dysków), tak iż użytkownik może zamówić zarówno tańszy (mniejsza pojemność), jak i droższy produkt (większa pojemność). Biorąc pod uwagę wartość produktu (chodzi tu o współczynnik cena/pojemność), liderem jest stacja InBusiness Storage Station (Intel). Za jeden gigabajt zapłacimy tu ok. 22 USD, czyli jakieś dwa razy więcej niż w przypadku zakupu standardowego dysku twardego pracującego ze średnią wydajnością. Najgorzej wypada w tym porównaniu stacja NAS Engine 1U (NSS). Za jeden gigabajt przyjdzie tu nam zapłacić około 10 razy więcej niż w przypadku stacji firmy Intel.

Aby jednak ocenić należycie wartość stacji NAS, należy wziąć pod uwagę dwa inne, ale jakże istotne czynniki. Po pierwsze - chodzi o czas potrzebny na rozbudowanie pamięci masowej. Aby zainstalować w zwykłym pececie kolejny dysk twardy, trzeba na to poświęcić co najmniej godzinę (jeśli nie więcej). W przypadku stacji NAS wystarczy tylko kilka minut i nowy dysk jest już dostępny. Po drugie - instalując w standardowym serwerze następny dysk twardy, trzeba też nierzadko instalować w nim (i skonfigurować) dodatkowe elementy systemu, takie jak kontroler RAID czy drugi zasilacz. A to wymaga czasu i wysiłku, a niekiedy i pomocy fachowca, czego nie doświadczymy eksploatując stację NAS. Właśnie dlatego stacje NAS są tak atrakcyjnym produktem.

Instalacja i konfigurowanie

Podstawowe wymagania stawiane wobec każdej stacji NAS: produkt powinien być łatwy w obsłudze. Użytkownik powinien bez większych kłopotów podłączyć stację do sieci LAN, włączyć zasilanie, przypisać jej adres IP, a następnie skonfigurować użytkowników i grupy, które mogą korzystać z usług stacji. Zależnie od tego, czy architektura sieci jest złożona (czy też prosta i przejrzysta) i czy pracują w niej użytkownicy eksploatujący komputery różnych platform (albo np. komputery Windows), wszystkie te czynności (integrujące stację z całym środowiskiem pracy) mogą być bardzo praco- i czasochłonne lub można je przeprowadzić szybko i łatwo. Testowane urządzenia sprawują się z reguły bardzo dobrze wtedy, gdy tworzymy dziewiczą sieć, w której nie ma jeszcze użytkowników i domen NT.

Każde z testowanych urządzeń ma wbudowane oprogramowanie komunikujące się z kontrolerem domeny podstawowej i serwerem DHCP (Dynamic Host Configuration Protocol). Serwer DHCP - jeśli został zainstalowany w sieci, do której przyłączamy stację NAS - przypisuje stacji odpowiedni adres IP. Kolejna dobra wiadomość - wszystkie urządzenia dają się konfigurować dużo łatwiej niż standardowy serwer plików platformy Windows NT.

Jest też i zła wiadomość. Większości urządzeń nie towarzyszy ani klawiatura, ani monitor (ma to też dobre strony, gdy chodzi o bezpieczeństwo), co może nieraz stwarzać pewne kłopoty, gdy administrator chce zarządzać stacją, ingerując w jej strukturę nieco głębiej. Jedynym wyjątkiem jest stacja NAS Engine 1U (NSS), w której znajduje się port klawiatury i monitora. Pozostałe stacje można konfigurować używając narzędzi platformy Windows i przeglądarki webowej. Po skonfigurowaniu początkowych parametrów stacji (takich jak adres IP i nazwa stacji) można już zapomnieć o oprogramowaniu Windows i używać wyłącznie interfejsu webowego. Należy jednak wtedy używać komputera wyposażonego w procesor Pentium 200 MHz lub szybszy, w przeciwnym razie programy Javy pracują nieco ospale i interfejs generuje kolejne ekrany wyjątkowo wolno.