DBAN, składający się z mini-dystrybucji Linuksa oraz stworzonego na jej potrzeby programu dwipe, zapewnia nam następujące możliwości:

• pracy na wielu dyskach równolegle (wszystkie wykryte przez kernel dyski SCSI/SAS/SATA/PATA/Flash/SSD);

• wyboru generatora liczb pseudolosowych - np. Mersenne Twister lub ISAAC;

• wyboru metody, m.in. Guttmana (35 przebiegów), DoD 5220.22-M (7 przebiegów), DoD Short (3 przebiegi) oraz Zeroize (1 przebieg) i Random (1 przebieg); możliwe są też kombinacje wskazanych metod;

• uruchomienia aplikacji za pomocą CD-ROM, dysku USB, dyskietki lub co opiszemy dokładniej - środowiska PXE;

• przekazania parametrów do aplikacji dwipe na poziomie kernela - dzięki temu bezobsługowa opcja autonuke spowoduje wyczyszczenie wskazaną metodą wszystkich odnalezionych przez kernel dysków;

• kasowania przemapowanych sektorów dysków twardych (sektorów, które przez oprogramowanie dysku zastąpiły błędne sektory w pierwotnej lokalizacji).

Autorzy DBAN zapewniają, że możliwe i legalne jest wykorzystanie tego projektu także w działalności komercyjnej i doradczej.

Ponieważ rozwój projektu DBAN od 2010 r. zatrzymał się na jednej z ostatnich wersji beta (wygląda jednak, iż powoli ktoś ożywia dawny projekt), to społeczność open source rozpoczęła pracę nad forkiem dwipe, nazwanym nwipe (autor: Andy Beverley). Decydując się na podłączenie go do większego projektu (PartedMagic) - nwipe omija jedną z większych wad DBAN - niską wykrywalność nowych kontrolerów dyskowych, których obsługa wraz z upływem czasu była coraz bardziej znikoma. Stanowiło to sporą przeszkodę w szerszym zastosowaniu dwipe w środowiskach z nowszymi generacjami sprzętu, podobnie jak w zastosowaniach w oczyszczaniu z danych dysków RAID.

W obecnej edycji nwipe może być skompilowany i używany poza środowiskiem DBAN, używając do wykrywania dysków biblioteki parted jest w stanie odnaleźć i obsłużyć znacznie szerszą gamę urządzeń.

Metody wykorzystania DBAN/nwipe mogą być różne. Uruchomienie DBAN za pomocą CDROM jest najprostsza. Minusem rozwiązania jest jednak fakt, iż nowoczesne komputery (zwłaszcza przenośne) nie są zwykle wyposażane w napędy optyczne. P przypadku uruchamiania z płyty CD, utrudnione jest również dokonywanie zmian w samych ustawieniach aplikacji (np. kombinacja wielu metod lub ich szczegółowa parametryzacja)

W wielu wypadkach, w tym wskazanych już ultrabooków czy netbooków, jedną z podstawowych metod będzie uruchomienie DBAN za pomocą USB/Flashdrive,. Minusem są również utrudnione (chociaż mniej niż w przypadku napędów optycznych) zmiany w parametrach aplikacji. Większą wadą jest fakt, iż dysk USB, z którego uruchomiliśmy oprogramowanie, jest również wykrywany i obsługiwany bez większych problemów. Sprawia to, że użycie opcji autonuke jest co najmniej utrudnione, chyba iż nie mamy nic przeciwko uzupełnianiu zawartości dysku USB po każdym jego uruchomieniu.

Najlepszą metodą wydaje się być start za pomocą PXE, np. jako element uzupełniający dla systemu DRBL (Diskless Remote Boot Linux). Ułatwi to znacznie ustalenie parametrów (zmiany w pliku konfiguracyjnym pojawiają się natychmiast po ich zapisaniu, możliwe jest tworzenie wielu profili z ustawieniami, bezproblemowa jest opcja automatycznego czyszczenia - autonuke). Jako jedyny minus można wskazać, iż starsze komputery oraz ultrabooki, nie wyposażone w kartę sieciową wspierającą PXE, muszą być obsługiwane za pomocą dysku USB lub CDROMU.