Unisys opracował rodzinę serwerów, które wiele zalet komputerów o masowym przetwarzaniu równoległym (Massively Parallel Processing - MPP) przenoszą do sieci unixowych. Nowe serwery zawierają 8 lub 16 procesorów, z których każdy ma własną pamięć i własne szyny we/wy - co jest typowym rozwiązaniem dla komputerów typu MPP.

Jednakże w przeciwieństwie do konstrukcji MPP, na serwerach Unisysa działa względnie standardowa wersja Unixa, który w miarę potrzeby zwiększenia mocy, korzysta z coraz większej liczby procesorów.

Tę koncepcję budowy Unisys nazywa skalowalnym przetwarzaniem równoległym (Scalable Parallel Processing - SPP). Różni się ona także od konstrukcji symetrycznego przetwarzania równoległego (Symmetrical Multiprocessing - SMP), w której stosuje się wspólny blok pamięci dla wszystkich procesorów; korzystają one także ze wspólnej szyny we/wy.

Dwa sprzedawane już serwery należą do rodziny Open Parallel Unisys Server (OPUS), przeznaczonej do obsługi dużych baz danych i systemów wsparcia podejmowania decyzji, analizy dużych masywów danych itp.

Systemy OPUS są wynikiem współpracy z Intelem w ramach porozumienia zawartego w 1993 roku; wykorzystano w nich procesory Pentium 66 MHz. W przyszłości Unisys zamierza korzystać z procesora P6.

Serwery działają pod kontrolą systemu operacyjnego OPUS, będącego realizacją Unixa, zgodną z Unix System V Release 4 (SVR4), opartą na mikrojądrze firmy Chorus. Właśnie to mikrojądro zajmuje się rozdzielaniem zadań na różne procesory i koordynacją ich pracy. Z punktu widzenia użytkownika komputer działa tak, jak system jednoprocesorowy.

Każdy procesor OPUS ma 64 MB pamięci, własną szynę SCSI-2 i łącze Ethernet 10 Base-T. Połączenia między procesorami zapewnia specjalna szyna Mesh Interconnect o szybkości przesyłania 175 MB/s. System pozwala na skalowanie do dowolnej liczby procesorów; w jednej obudowie serwera mieści się do 64 procesorów. Jeżeli potrzebna jest większa liczba procesorów należy połączyć dwa systemy za pomocą szyny Mesh Interconnect.