IBM do nowego procesora wprowadza także, znane z poprzednich generacji, mechanizmy oszczędności energii. Każdy z rdzeni można włączać i wyłączać dynamicznie, a także niezależnie kontrolować częstotliwość taktowania. Projekt pozwala także na stopniowe wyłączanie wątków dla każdego z rdzeni. Niektóre z aplikacji nie działają wielowątkowo i wymagają możliwie najszybszej pracy z pojedynczym wątkiem. Dodatkowo wprowadzono tryb szybszego taktowania pojedynczego rdzenia, w którym można podnieść częstotliwość zegara o ok. 10%.

Różne wersje

Ponieważ procesory Power są używane w wielu platformach i osiągnięcie pożądanych zysków na pojedynczym układzie scalonym mogłoby być dość trudne, IBM przygotowuje różne opcje dla poszczególnych zastosowań. Zdaniem Rona Kalla, dla serwerów kasetowych oraz standardowych dwu- i czteroprocesorowych będzie przewidziana wersja z pojedynczym kontrolerem pamięci, aktywnymi czterema rdzeniami i ograniczoną ilością pamięci eDRAM.

Serwery klasy midrange oraz high-end Power 7 będą wykorzystywać pojedyncze procesory umieszczone w szklano-ceramicznej obudowie. Superkomputery będą budowane zaś z modułu wieloprocesorowego (MCM) zawierającego 4 procesory i 8 kontrolerów pamięci. Bez wątpienia w tej konfiguracji będzie zbudowany superkomputer Blue Waters, przygotowywany przez IBM dla NCSA na Uniwersytecie Illinois. Wszystko wskazuje na to, że w pojedynczym serwerze 2U będą pracować dwa takie moduły, po 32 rdzenie każdy.

IBM jest jedną z niewielu firm samodzielnie wytwarzających własne mikroprocesory oraz serwery, w których te układy pracują. Jeśli nie zajdą jakieś radykalne zmiany w przyszłości, IBM nadal będzie prowadzić taką produkcję.