Kolejny standard bezprzewodowych sieci Wi-Fi – IEEE 802.11ac ma zostać ostatecznie ratyfikowany pod koniec 2013 roku. Ale pierwsze urządzenia – stacje dostępowe, routery i interfejsy Wi-Fi zgodne z projektem 802.11ac pojawiły się na rynku już w 2012 roku, a w czerwcu 2013 organizacja Wi-Fi Alliance rozpoczęła proces certyfikacji sprzętu dostarczanego przez producentów. Sytuacja wygląda więc tak samo jak w przypadku wcześniejszych standardów sieci Wi-Fi – urządzenia pojawiają się na rynku jeszcze przed oficjalną publikacją końcowej wersji specyfikacji.

Warto zauważyć, że w porównaniu do dominującego obecnie standardu 802.11n, 11ac nie wprowadza rewolucyjnych zmian technicznych – przynosi ewolucyjne ulepszenia już istniejących rozwiązań. W IEEE 802.11ac zwiększono maksymalnej przepustowość do 1,3 Gb/s. W tej sytuacji bezprzewodowe sieci Wi-Fi, pod względem wydajności, mogą już stać się alternatywą dla kablowych gigabitowych sieci Ethernet.

W planach rozwoju lub modernizacji infrastruktury sieciowej warto więc rozważyć możliwość wdrożenia systemu opartego na tym standardzie i przeanalizować potencjalne korzyści. Należy jednak pamiętać o wymaganiach wykraczających poza sam system Wi-Fi.

Ewolucja sieci radiowych Wi-Fi

Sieci bezprzewodowe WLAN pojawiły się w 1999 roku, ale dopiero od kilku lat zaczynają zdobywać popularność jako standardowe rozwiązanie do budowy lokalnej sieci LAN w firmie. Pod tym względem przełomu dokonał standard 80.11n, który można uznać za pierwszą specyfikację spełniającą wymagania stawiane wobec sieci działających w firmach.

Nowości i ulepszeniaa

W specyfikacji 802.11ac uwzględniano beamforming. Jest to technika przetwarzania sygnałów umożliwiająca ich kierunkową transmisję przez wieloelementowe anteny. Obecnie staje się ona standardem w systemach Wi-Fi. Beamforming wykorzystuje nanotechnologię i specjalne układy sterujące do ogniskowania przez anteny sygnałów radiowych w kierunku urządzenia klienckiego, które ma aktywne połączenie z siecią bezprzewodową. W porównaniu do standardowych anten dookólnych jest to rozwiązanie bardziej energooszczędne.

W IEEE 802.11ac poprawiono technikę transmisji MIMO (Multiple Input, Multiple Output) zwiększając z 4 do 8 liczbę niezależnych strumieni danych przekazywanych przez poszczególne anteny zestawu, a dodatkowo po raz pierwszy wprowadzono MU-MIMO (Multi User MIMO). MU-MIMO umożliwia jednoczesną transmisję niezależnych strumieni danych do wielu urządzeń klienckich.

Ulepszono także technologię channel bonding pozwalającą na łączenie kanałów transmisji, w celu uzyskania ich redundancji lub zwiększenia przepustowości. Standard 802.11ac pozwala na wykorzystanie kanałów o efektywnej szerokości 20 MHz, 40 MHz, 80 MHz lub 160 MHz (w 802.11n do 40 MHz).

Wprowadzono obsługę technik modulacji sygnałów: BPSK, QPSK, 16 QAM i 64 QAM oraz opcjonalnie 256 QAM.

W standardzie IEEE 802.11ac wykorzystuje się wyłącznie pasmo 5 GHz i zapewnia się zgodność z interfejsami 802.11a/n działającymi w tym paśmie.