Tak jak większość serwerów 1U V20z dysponuje tylko jednym zasilaczem. Problem w tym, że użytkownik nie może wymienić zasilacza sam. Może to zrobić tylko serwis.

Sun instaluje na płycie głównej serwera procesor serwisowy, który jest zasilany z innego źródła niż układy Opteron. Dostęp do serwera jest możliwy przez panel LCD (zamontowany z przodu systemu) lub przez dedykowane do tego celu połączenie Ethernet 10/100 (protokół SSH). Administrator zarządzający serwerem nie dysponuje graficznym interfejsem użytkownika (GUI), ale wykorzystuje opcje wbudowane w Linuksa, oparte na standardzie zarządzania IPMI (Intelligent Platform Management Interface).

Co ciekawe, procesor zarządzania ma do dyspozycji dwa oddzielne interfejsy Ethernet 10/100, które komunikują się z nim przez trzyportowy przełącznik zagnieżdżony na płycie głównej. Jest to korzystne, ponieważ procesory zarządzania zainstalowane w różnych serwerach umieszczonych w szafie dysponują własnym segmentem LAN, który można wykorzystać do zarządzania tymi systemami w trybie out-of-band, czyli poza pasmem używanym do transferu danych produkcyjnych.

W dodatkowych gniazdach PCI znajdujących się w serwerze można instalować takie karty, jak Fibre Channel czy RAID. Jednak firma Sun nie zadbała o jedną bardzo ważną rzecz - serwer nie wspiera kart obsługujących zewnętrzne macierze dyskowe czy pamięci taśmowe. Dlatego też nadaje się do obsługiwania aplikacji, które nie współpracują intensywnie z pamięciami masowymi. Mogą to być dobrze zbalansowane farmy serwerów WWW lub inne aplikacje, które wymagają systemów obliczeniowych dysponujących silnymi procesorami, ale nie muszą być koniecznie w stu procentach dostępne.

Sun wprowadził też na rynek kolejny serwer platformy Opteron, tym razem czteroprocesorowy V40z. Produkt ma wysokość 3U (ok. 13 cm) i w porównaniu z serwerem V20z zapewnia, nie licząc przyrostu wydajności, większą dostępność systemu za sprawą elementów zapasowych: zasilacza i systemu chłodzenia.

Sun Fire V40z może obsługiwać bardziej wymagające aplikacje, obciążające intensywnie kanały wejścia/wyjścia. Serwer kosztuje 31 326 zł (2 procesory Opteron 844, 2 GB pamięci RAM, 1 dysk 73 GB Ultra320 SCSI i 2 zasilacze).

IBM eServer 325

Serwer wyposażono w jeden zasilacz, dwa interfejsy Ethernet (chipset firmy Broadcom), kontrolery dyskowe ATA i Ultra320 SCSI oraz w stację CD-ROM. Znajdziemy w nim dwa 64-bitowe gniazda PCI-X 100 MHz. Jak w większości serwerów 1U nie ma w nim elementów zapasowych.

Użytkownicy mają do wyboru dwa dyski ATA (bez opcji "wymiana na gorąco") lub dwa dyski Ultra320 SCSI (z opcją "wymiana na gorąco"). IBM instaluje w serwerze sześć gniazd na moduły pamięci SDRAM 333 MHz (maks. 12 GB). Serwer w konfiguracji standardowej dysponuje pamięcią RAM o pojemności 2 GB. IBM oferuje serwery wyposażone w układy Opteron (jeden lub dwa procesory, modele 242, 246, 248 lub 250).

W serwerze nie znajdziemy, niestety, systemu diagnozowania opartego na rozwiązaniu LightPath (diody LED informujące administratora o stanie poszczególnych elementów sprzętowych serwera).

Produkt nie obsługuje zbyt dużej pamięci masowej. Serwery o wysokości 1U mają najczęściej trzy kieszenie na dyski twarde - ten tylko dwie. IBM tłumaczy, że projektując serwer miał na względzie możliwość budowania wydajnych klastrów składających się z wielu jednostek eServer 325. A wtedy liczy się przede wszystkim wydajność, a nie pamięć masowa.

Na serwerach opartych na Opteronach można instalować system Linux wykorzystujący rozszerzenia AMD64 i uruchamiać wtedy zarówno aplikacje 32-, jak i 64-bitowe.

Aby sprawdzić obsługę 32-bitowego i 64-bitowego OS, na serwerze zainstalowano najpierw 32-bitowy, a w kolejnym podejściu 64-bitowy system SuSE Linux 8.2. W obu przypadkach serwer pracował bez zarzutu.

Następnie na serwerze zainstalowano system Windows XP (wersja beta) obsługujący rozszerzenia AMD64. Oprogramowanie rozpoznało prawidłowo cały sprzęt (procesory, karty sieciowe i porty USB).

IBM instaluje w serwerze procesor serwisowy, dzięki któremu administrator może zarządzać serwerem przy pomocy zdalnej konsoli (przez sieć LAN) lub przez port szeregowy. Szkoda tylko, że dostęp do procesora zarządzania jest realizowany nie przez dedykowany do tego celu interfejs Ethernet, ale przez te same porty Ethernet, które są wykorzystywane przez system operacyjny.

eServer 325 pojawił się na rynku w połowie 2003 r. W listopadzie ub.r. IBM wprowadził do swojej oferty jego następcę - eServer 326, zaprojektowany tak, aby można w nim było w przyszłości instalować dwurdzeniowe układy Opteron. eServer 326 zawiera dwa razy więcej gniazd na pamięci niż serwer 325 i może obsługiwać pamięć o pojemności do 16 GB RAM (325 do 12 GB). Serwer 326 współpracuje też z dyskami SATA (maks. pojemność do 320 GB), co nie jest możliwe w 325.

Kolejna nowa technologia zastosowana w serwerze 326 nosi nazwę Calibrated Vectored Cooling. Jest to rozwiązanie zapożyczone od serwerów IBM klasy mainframe, optymalizujące przepływ powietrza wewnątrz systemu obliczeniowego (lepsze chłodzenie).