Serwery pakietu Office 2007 oferują użytkownikom wiele nowych mechanizmów i możliwości. Przedstawiamy pierwszą część przeglądu tych serwerów, zaczynając od SharePoint 2007.

W roku 2005 Microsoft zapowiedział, że Office 2007 będzie mieć "komponent serwerowy". Większość komentatorów uznała, że oznacza to jeden serwer. Ale okazało się, że jest to zestaw aż pięciu serwerów. W cyklu przeglądu tych serwerów zaczynamy od MOSS - Microsoft Office SharePoint Server 2007, ponieważ pełni on rolę "centralnego huba" dla pozostałych serwerów zestawu.

W dalszych częściach cyklu przedstawimy pozostałe serwery serii Office Server. Opiszemy jak współpracują ze stroną kliencką - korzystając z zaplecza stanowionego przez SharePoint - i co oferują. Serwery te to: Groove, InfoPath i Forms oraz Projekt.

MOSS jest platformą współpracy, platformą projektowania aplikacji, silnikiem sterowania przepływem zadań i narzędziem Business Intelligence.

Instalacja

MOSS dostarczany jest w wersji Standard i Enterprise. Te dwie platformy nie są jednak niezależne. Do zakupu Enterprise CAL (Client Access Licence) konieczny jest zakup Standard CAL dla każdego użytkownika. Takie posunięcie Microsoftu można uznać za sposób na drenowanie kieszeni klienta, ale te dwie platformy są na tyle różne, aby większość użytkowników poważnie traktowała edycję Enterprise. Standard zapewnia jedynie podstawowe bezpieczeństwo SharePoint, współpracę oraz narzędzia zarządzania zawartością. Enterprise natomiast ma zaawansowane rozszerzenie wyszukiwania Business Data Catalog, narzędzia przepływu zadań biznesowych i możliwość przetwarzania formularzy elektronicznych.

Proces instalacji SharePoint jest dość łatwy. Złożoność MOSS jest zawarta w zestawie jego mechanizmów, a nie w procesie instalacji. Trzeba jednak zwrócić uwagę na kilka rzeczy. Po pierwsze należy się upewnić, czy serwer ma preinstalowaną .Net Framework 3.0. Kolejny problem to proces zakładania kont użytkownika SharePoint. Podczas instalacji Microsoft rekomenduje logowanie do Windows Server poprzez użycie dedykowanego konta SharePoint, jednego z należących do grupy użytkowników typu "administrator", ale nie aktualnego konta administratora serwera. To wstępne konto będzie kontem "właściciela" wszystkich witryn (sites) Share-Point. Inni użytkownicy nadal będą mogli przejmować poszczególne witryny, ale to konto początkowe należy traktować jako konto główne dla całego zestawu witryn.

Po wgraniu oprogramowania inicjującego SharePoint uruchamia swój kreator (Product and Technologies Wizard), który działa w różny sposób - w zależności od tego, czy inicjuje się bazową, czy zaawansowaną instalację MOSS. Do testowania można np. wykorzystać wersję bazową, ale Microsoft zaleca użycie instalacji zaawansowanej do połączenia serwerów MOSS w farmę multiserwerową, co w wielu organizacjach będzie zapewne planowane w środowisku produkcyjnym. Po skończeniu pracy kreatora można posługiwać się już serwerem domyślnie ustawionym jako witryna najwyższego poziomu i rozpocząć organizowanie podwitryn na niższym poziomie.

Witryna, a nie obszar

W wersji SharePoint Portal Server 2003 odniesienia do różnych stron użytkowników określało się jako obszary (areas), co powodowało pewne nieporozumienia. Tak więc w nowym MOSS wprowadzono pojęcie witryny (site). Ma to trochę większy sens dla komputerowych purystów, chociaż użytkownicy prawdopodobnie nie będą przedkładać jednej terminologii nad drugą. Ponadto witryny zazwyczaj pokazują się jako zakładki w interfejsie użytkownika MOSS, podobne do tych, jakie są używane w takich aplikacjach, jak Office 2007. Większość interfejsów użytkownika SharePoint 2007 jest specyficzna i w niektórych wypadkach zaprojektowana tak, aby wyglądać podobnie jak w Office 2007, a generalnie - w aplikacjach Windows. Wadą jest to, że jeżeli zechce się dostosowywać witryny użytkownika SharePoint, to trzeba używać SharePoint Designer, ponieważ zawiera on szablony interfejsu użytkownika niezbędne do utrzymania takiej formy.

SharePoint Designer jest narzędziem projektowym stron WWW, ale zaprojektowanym specjalnie dla użytkowników SharePoint i chociaż jest prawdopodobnie możliwe budowanie stron SharePoint przy użyciu standardowych narzędzi do projektowania stron WWW, to będą one zawierać tylko podstawową funkcjonalność. Jedynie Designer pozwala na łatwy dostęp do rdzennych funkcji SharePoint, zwłaszcza komunikacji, współpracy i narzędzi przepływu zadań. Na pewno łatwa dostępność jest czynnikiem krytycznym w sprzedaży SharePointa - większość standardowych mechanizmów, w tym dostosowywanie witryny, musi być dostępna dla użytkowników niebędących specjalistami IT. Dlatego uzasadnione jest tu poniesienie również kosztów licencji Designer, który znacznie ułatwia zadanie dostosowywania witryny do własnych potrzeb przez użytkownika końcowego, zwłaszcza jeżeli jest on przeszkolony w Office.

Konfigurowanie początkowe witryny głównej nie jest trudne, ale oznacza też, że trzeba ponownie wrócić do kwestii użytkowników i uprawnień. SharePoint nie korzysta z predefiniowanych użytkowników i grup istniejących w drzewach AD (Active Directory). Ale też jest powód, dla którego to oprogramowanie powinno mieć własną strukturę uprawnień w zakresie jego użytkowania. Jest nim fakt udostępniania użytkownikom możliwości budowania i dysponowania we własnym zakresie witrynami roboczymi, skojarzonymi z użytkownikami i uprawnieniami, które mogą przydzielać sobie sami. Korzystanie z usług katalogowych AD mogłoby oznaczać, że w proces tworzenia każdej nowej witryny SharePoint musiałby być włączany dział IT.