W serwerach HP Gen 9 zaktualizowano firmware, dodano długo oczekiwaną obsługę interfejsu UEFI (Unified Extensible Firmware Interface), zastosowano szybsze procesory i usprawniono ścieżki połączeń sprzętowych.

Do laboratorium testowego dostarczono dwa serwery kasetowe BL-460 Gen9 wyposażone w 128 GB dyski twarde, 256 GB pamięci RAM i dwa dwunastordzeniowe procesory (łącznie 24 rdzenie w każdym serwerze). W odróżnieniu od serwerów Gen8, które występują w postaci pełnowymiarowych jednostek 1U-6U, otrzymane serwery blade mają zwartą obudowę (chassis) o połowie standardowej wysokości (half-height). Choć dyski nie były zbyt pojemne, to wyróżniały się pod względem wydajności. Początkowo serwery zostały przetestowane jako komponent sieci SAN (bootowanie przez SAN), następnie użyto iSCSI (bootowanie przez interfejs iSCSI). Później dołączone zostały dyski twarde.

Wydajność serwerów Gen9 była większa od tej znanej z poprzedniej edycji, ale nie można powiedzieć, aby była to różnica diametralna. Za szybszą pracę Gen9 odpowiadają m.in. zastosowane procesory Intel czwartej generacji, bazujące na architekturze Haswell. Zauważalną poprawę szybkości (powyżej 10% w stosunku do serwerów Gen8) można odczuć szczególnie, jeśli stosowany system operacyjny jest w stanie wykorzystać wszystkie możliwości nowych procesorów (częstotliwość taktowania zegara, większa ilość pamięci podręcznej oraz większa liczba rdzeni). Postęp widoczny jest również podczas uruchamiania bądź resetowania serwerów blade Gen9 i przeprowadzania testów POST (PowerOnSelfTest). Dzięki wykorzystaniu BIOS-u zintegrowanego z interfejsem UEFI udało się uzyskać kilka cennych sekund potrzebnych do pełnego przygotowania serwera do pracy.

Co otrzymujemy?

Testy wykazały, że dzięki zastosowaniu procesorów Intel Haswell ładowanie systemów operacyjnych (lub hypervisorów) przebiegało ok. 20 sekund szybciej niż w przypadku rozwiązań poprzedniej generacji. Tak znaczący przyrost zaobserwowano w RedHat7, Ubuntu 14.04 Server i Windows 2012 R2 z aktualizacjami. W przypadku VMware ESXi 5.5 również nastąpiło przyspieszenie, ale już nie tak duże.

Dostarczone serwery BL-460 Gen9 wyposażono w osiem kontrolerów sieciowych NIC (Network Interface Controller) umożliwiających podłączanie ich do sieci. Zastosowano obudowę HP C7000, która była również wykorzystywana w serwerach Gen8. Różnica polega jednak na zastosowanych procesorach, nowym oprogramowaniu sprzętowym i dodatkowych możliwościach HP Integrated Lights Out.

W ramach przeprowadzonej procedury testowej BL-460 Gen9 uaktualniono oprogramowanie HP OneView do wersji 1.2 – w Gen8 używano OneView 1.1.

W trakcie testów pojawiło się kilka problematycznych zagadnień. Aplikacja OneView 1.2 jest dostosowana do obsługi iLO i modernizacji nowej wersji BIOS-u. Dzięki graficznemu interfejsowi możliwe jest rozwiązywanie wszelkich trudności związanych z konfigurowaniem sprzętu. W laboratorium, OneView 1.2 została uruchomiona w środowisku VMware, choć możliwe jest również jej zainstalowanie jako część Hyper-V. Oba rozwiązania mogą działać jako wirtualne maszyny oparte na SUSE 11.X. W ten sposób można znacznie przyspieszyć ładowanie kontenerów aplikacji.

Nowe funkcje dodane do OneView 1.2 i iLO 4.0 pozwalają zarządzać obudową C7000, ale serwery Gen9 mają również możliwość sterowania urządzeniami za pomocą modułu HP Onboard Administrator, który jest instalowany obok każdego serwera kasetowego. W stosunku do OneView 1.1 z serwerów Gen8 zmiany wprowadzone w OneView 1.2 w Gen9 są niewielkie, ponieważ nowe serwery zawierają wiele funkcji znanych ze starszej edycji. Podobnie jest z iLO 4.0 – choć dodatkowe elementy architektury są przydatne, to stwarzają również potencjalne problemy.

Dostęp do zarządzania serwerami blade Gen9 staje się prosty. Można nimi sterować za pomocą kontrolera obudowy C7000, architektury iLO połączonej z OneView 1.2 lub z linii komend przy użyciu interfejsu REST.

Problemem numer jeden staje się w tym przypadku bezpieczeństwo. Dostęp do obudowy serwera blade Gen9 może prowadzić do wielu niepożądanych konsekwencji (np. zmiany niektórych ustawień, co jest w stanie nawet uniemożliwić pracę całego zwirtualizowanego środowiska).

Inżynierowie HP podjęli działania, by zapobiec takim sytuacjom. Należą do nich m.in. długie hasła dostępowe zamieszczone w specjalnym ukrytym miejscu z tyłu obudowy. Wszelka ingerencja w działanie serwera wymaga fizycznej interwencji użytkownika, co ułatwia jego identyfikację i weryfikację posiadanych uprawnień. Innym sposobem zabezpieczenia dostępu do serwera jest przejęcie przez specjalne sieci VLAN portów IP technologii iLO. Brak kolejnego stopnia zabezpieczeń może jednak prowadzić do sytuacji, w której dojdzie do niepożądanych działań wskutek złamania jednego z zabezpieczeń.

Bywa, że problem powstaje również w przypadku, gdy nastąpi ingerencja w działanie aplikacji OneView zarządzającej różnymi obudowami i oprogramowaniem HP iLO, które jest przeznaczone dla konkretnych serwerów blade. To rozsynchronizowanie może doprowadzić do sytuacji, w której bardzo trudno będzie dociec, gdzie tkwi błąd, a mnogość firmware’ów i ich poszczególnych wersji dodatkowo wydłuży czas potrzebny do ponownego przywrócenia poprawnego działania systemu.

Na szczęście, większość użytkowników nigdy nie spotka się z takimi trudnościami, ponieważ zwykle zakupują oni homogeniczne serwery blade działające na popularnych hypervisorach (Hyper-V, VMware) czy systemach operacyjnych (RedHat, CentOS itp.), a cała obsługa takich systemów sprowadza się do wstępnej konfiguracji i przeprowadzania systematycznych aktualizacji.

W zestawionym środowisku testowym doszło jednak do sytuacji, w której aplikacja OneView 1.2 nie przeprowadziła poprawnie jednej z czterech aktualizacji firmware’u, co poskutkowało brakiem możliwości załadowania przygotowanych wcześniej obrazów ISO VMware 6.0.0.

Nie ma tego złego…

Z chwilą, gdy w przypadku podobnej awarii uda się doprowadzić do ponownego współdziałania OneView i iLO, serwery Gen9 pokazują swoje duże możliwości. Na testowanych egzemplarzach przeprowadzono migrację wirtualnych maszyn za pomocą VMware v-Motion. Dzięki wykorzystaniu portów HP FlexFabric 20/40 (Gb) zainstalowanych na tylnej ścianie BL-460 Gen9 dane przesyłane były w mgnieniu oka.

Pracująca maszyna wirtualna bazująca na Windows 2012 R2 może być przeniesiona z jednego serwera blade Gen9 na drugi ok. 30% szybciej niż w przypadku rozwiązań poprzedniej generacji. Jest to maksymalna wartość, jaką udało się uzyskać w testach. W wielu przypadkach porty HP FlexFabric 20/40 muszą przenosić również inny ruch, co może powodować krótkie przestoje w migracji maszyn wirtualnych. Zwykle jednak udawało się uzyskać przyspieszenie rzędu 14–20% w stosunku do tych, które oferowały serwery Gen8. W pewnym stopniu do osiągów przyczyniły się wydajne dyski twarde zainstalowane w dostarczonym zestawie serwerów BL-460 Gen9.

Znakomite osiągi odnotowano również w przypadku migracji maszyny wirtualnej z czterema przypisanymi vCPU, na której pracował SQL Server. Cały proces przebiegł szybko i sprawnie.

HP ma w swojej ofercie narzędzia do zarządzania pracą Gen9, działające zarówno w środowisku Windows (wraz z dodatkami do System Center), jak i VMware (z dodatkami do VMware vCenter). Inne platformy systemowe nie były poddane testom, ale przeznaczone dla nich rozwiązania są już na rynku lub znajdują się w końcowej fazie tworzenia. HP BL-460 Gen9 wspiera wysyłanie syslogów do innych hostów (przez iLO), informacji systemowych do wspomnianych wyżej aplikacji zarządzających siecią i pakietów SNMP trap. Wszystkie funkcje mogą być ograniczone do wybranych sieci VLAN, żeby zredukować ruch sieciowy.

Jednym z niedociągnięć HP jest zastosowanie konsoli do zdalnej kontroli środowiska Gen9 na bazie Javy. Choć ułatwia to dostęp do wielu narzędzi, to generowane sesje mają skłonność do ciągłej pracy i nie wyłączają się po określonym czasie bezczynności.

Podsumowanie

Serwery HP BL-460 Gen9 oferują zauważalny wzrost całkowitej wydajności, ale prawdziwe możliwości pokazują przy wykorzystaniu portów HP FlexFabric 20/40. OneView 1.2 i iLO muszą być jeszcze dopracowane, żeby ułatwiały pracę, a nie generowały niepotrzebnych problemów. Na pochwałę zasługuje integracja z popularnymi systemami operacyjnymi, co znacznie upraszcza instalację podążającą w kierunku idei „wdrożenia na jeden klik”. Warto rozszerzyć tę funkcjonalność na większą liczbę systemów niż obecnie (Windows, RedHat, SUSE, VMware).