Z szybkością było już nieco gorzej. Spora liczba ułatwiających życie modułów oraz środowisko graficzne KDE wymagały dużo pamięci i mocnego CPU. Zalecano co najmniej 256 MB RAM-u i procesor pracujący z częstotliwością 1 GHz. Kto nie posłuchał dobrych rad, mógł się spodziewać, że jego praca stanie się nieefektywna, bo najczęściej wykonywaną przez niego czynnością będzie oczekiwanie na reakcję systemu operacyjnego.

Oczywiście zawsze była alternatywa: niektórzy instalowali nieco lżejsze środowisko GNOME, które jednak nie było tak dopracowane jak KDE. Znaleźli się też zwolennicy ascezy - ci już na starcie wybierali Fluxboksa, IceWM-a czy Window Makera.

Starsze = lepsze?

Każda pojawiająca się na rynku wersja SuSE Linuksa coraz wyraźniej dzieliła środowisko. Jedni podkreślali, że system jest doskonalszy, drudzy - że coraz wolniejszy. Paradoksalnie, obie strony miały po części rację: rzeczywiście, od edycji 9.x dystrybucja zaczęła szybko rosnąć. Z kolejnymi numerami lepiej rozpoznawała sprzęt i stawała się coraz bardziej ociężała. Wynika to choćby z opinii wyrażanych na forach dyskusyjnych:

- kiedy pojawił się SuSE Linux 9.3, mówiono, że "ujdzie, choć jest średni",

- kiedy pojawiła się edycja 10.0, o 9.3 opowiadano, że "nie wszystko ma dopracowane, ale jest szybsza",

- po premierze wersji 10.1 edycja 10.0 stała się "dobra i szybka", a uważaną wcześniej za "średnią" wersję 9.3 uznano za "ostatnią doskonałą".