SAN po prawej NAS po lewej

Alternatywą dla Fibre Channel może być protokół Fibre Channel over IP (FC/IP), który enkapsuluje komendy FC SCSI w pakietach IP. Rozwiązanie takie jest jednak nieefektywne - wymaga wielokrotnego "opakowywania" i późniejszego "odpakowywania" żądań SCSI. Lepszym rozwiązaniem w tym przypadku wydaje się zrezygnowanie z technologii Fibre Channel i przesyłanie komend SCSI bezpośrednio w sieciach Ethernet. Ideę tę ma realizować iSCSI, która nie doczekała się jeszcze poważnych zastosowań. Na rynku dopiero pojawiają się pierwsze urządzenia, obsługujące tę technologię.

Za Ethernetem, jako warstwą transportową w sieciach SAN, przemawia kilka argumentów: technologia ta jest doskonale znana informatykom, łatwa do zarządzania, otwarta (nie stwarzająca problemów integracyjnych) i tania. Jednocześnie standardowi iSCSI można zarzucić, że jego przydatność nie została zweryfikowana w warunkach produkcyjnych, podobnie jak technologia SCSI (dostępna w kilku wariantach) może ulec "rozmydleniu", a także wymaga przetwarzania pakietów TCP po stronie serwera bądź stacji roboczej. Ostatni z tych problemów być może zostanie rozwiązany poprzez zastosowanie kontrolerów iSCSI HBA, podobnych do stosowanych w Fibre Channel. Wówczas jednak koszt rozwiązania znacznie wzrasta.

Zagadnieniem, które przy budowie sieci FC-SAN często schodzi na dalszy plan, jest bezpieczeństwo przesyłanych danych. Zdaniem specjalistów technologia Fibre Channel i protokół Fibre Channel Protocol for SCSI (FCP) umożliwiają dokonanie kilku rodzajów ataków, w wyniku których dane mogą być wykradzione bądź zniszczone. Sieci FC ulegają atakom DoS, umożliwiają "podszywanie się" (spoofing) nie autoryzowanych komputerów pod identyfikatory portów itd. Producenci systemów pamięci masowych próbują radzić sobie z niedoskonałością Fibre Channel opracowując własne, niestandardowe rozwiązania, takie jak technologia Zoning. Umożliwia ona logiczne grupowanie komunikujących się serwerów i pamięci masowych (ograniczanie dostępu na poziomie portów komunikacyjnych) w taki sposób, by serwery podłączone do sieci SAN miały dostęp wyłącznie do tych dysków i danych, które są im niezbędne.

Kierunek rozwoju

Producenci systemów pamięci masowych coraz wyraźniej próbują realizować ideę integracji technologii SAN i NAS. Zanim jednak pojawią się w pełni zintegrowane produkty NAS i SAN, konieczne jest udzielenie odpowiedzi na dwa istotne pytania: który ze standardów - Fibre Channel czy IP - stanie się podstawowym nośnikiem informacji w sieciach SAN (być może też pojawi się nowy sposób transmisji danych) oraz jak szybko zostanie opracowany zdalny system plików znany z technologii NAS w wersji dla sieci SAN (tzn. kiedy w technologii SAN zostanie umożliwiona obsługa prawdziwie heterogenicznych środowisk z dostępem do tej samej kopii danych).

Współdzielenie danych

Sieci SAN od rozwiązań NAS odróżnia sposób udzielania jednoczesnego dostępu do tych samych danych w heterogenicznych środowiskach. IBM wyróżnia trzy rodzaje współdzielenia danych.

IBM Type I data sharing

  • Partycjonowanie systemu (subsystem partitioning) - gdy dyski co prawda pracują w tej samej macierzy, ale w rzeczywistości poszczególne (bądź w grupach) są alokowane na potrzeby konkretnej platformy sprzętowej i nie istnieje możliwość dostępu np. serwerów HP do wolumenów dyskowych, przeznaczonych dla serwerów Windows 2000

    IBM Type II data sharing

  • Udostępnianie kopii danych (data copy sharing) - gdy macierz umożliwia zautomatyzowane tworzenie kopii danych z jednego wolumenu na inny wolumen i równoległe udostępnianie ich heterogenicznym serwerom

    IBM Type III data sharing

  • Pełne współdzielenie danych (true data sharing) - gdy jeden dysk bądź wolumen umożliwia równoległy zapis i odczyt danych przez serwery heterogeniczne


  • TOP 200