Za konwersję żądań aplikacji (logiczne żądania I/O) na komunikaty dotyczące dostępu do bloków danych (fizyczne żądania I/O) odpowiadają systemy plikowe. W przypadku technologii DAS i SAN są one integralną częścią systemów operacyjnych - za konwersję zapytań logicznych na fizyczne odpowiada stacja kliencka bądź serwer próbujący uzyskać dostęp do danych. Inaczej jest w przypadku technologii NAS, w której jest realizowana koncepcja tzw. zdalnego systemu plików. Serwery i stacje robocze żądają poprzez sieć dostarczenia konkretnego pliku przez serwer NAS, a ten lokalnie, z wykorzystaniem własnego systemu plików, przekształca żądanie logiczne na fizyczne.

W przypadku technologii DAS i SAN (bez względu czy rozwiązanie jest budowane za pomocą Fibre Channel czy Ethernet) system plików serwera identyfikuje bloki danych, w których znajdują się żądane dane, i wysyła komunikaty SCSI do lokalnych (DAS) lub zdalnych (SAN) kontrolerów dyskowych. W SAN rolę magistrali SCSI pełni sieć Ethernet lub Fibre Channel. W pierwszym przypadku serwer wyposażony w kartę Ethernet komunikuje się z macierzą przez sieć Ethernet z wykorzystaniem komunikatów PDU standardu iSCSI. W drugim przypadku serwer musi zawierać kartę Fibre Channel HBA (Fibre Channel Host Bus Adapter) i wymienia komunikaty SCSI-FCP z wykorzystaniem dedykowanej sieci FC, łączącej wszystkie serwery i pamięci masowe.

W technologii NAS komunikacja w kierunku urządzenia NAS przebiega w trybie plikowym, ale w drugą stronę są już przesyłane konkretne bloki danych.

Różne potrzeby - różne rozwiązania

Wybór technologii podłączania pamięci masowych jest determinowany specyfiką stosowanych aplikacji. Lokalne pamięci masowe (DAS) zapewniają szybką transmisję danych, co ma szczególne znaczenie w przypadku aplikacji wykonujących wiele operacji I/O. Rozwiązania NAS są preferowane w środowiskach heterogenicznych, w których dodatkowo różne platformy muszą mieć dostęp do tej samej kopii danych. Korzystanie z technologii SAN zaś zaleca się tam, gdzie wskazane są, np. ze względu na łatwość zarządzania, centralizacja pamięci masowych i odciążenie lokalnej sieci z obsługi kopii danych, a także tam, gdzie do tych samych danych nie muszą sięgać serwery z różnymi systemami operacyjnymi.

Na drodze do popularyzacji technologii SAN stoją liczne przeszkody - dotyczy to w szczególności sieci budowanych na bazie łącza Fibre Channel. Oprócz wspomnianej niekompatybilności urządzeń pochodzących od różnych producentów, wątpliwości może budzić obrany przez gremium standaryzacyjne scenariusz prac nad rozwojem tej technologii.

FC pierwotnie został stworzony jako standard dedykowany do transmisji dużych bloków danych. Pod tym względem miał przewagę nad Ethernetem, który ze względu na mały rozmiar ramek sieciowych powodował wprowadzenie do transmisji znacznej ilości zbędnych informacji (nagłówków ramek itd., które zajmowały bardzo dużo miejsca w porównaniu z rozmiarem przesyłanych danych). Komitet normalizacyjny Fibre Channel popełnił jednak błąd koncentrując się na standaryzacji technologii FC 2 Gb/s, zamiast - podobnie jak ma to miejsce w przypadku Ethernetu - zwiększyć szybkość transmisji do 10 Gb/s. Przy takiej szybkości interfejsu Ethernet trudno znaleźć uzasadnienie stosowania znacznie mniej kompatybilnych ze sobą urządzeń Fibre Channel z interfejsami 2 Gb/s. Ponadto zasięg Fibre Channel jest obecnie ograniczony do 10 km, co nie jest odległością wystarczającą dla użytkowników budujących np. awaryjne centra danych.