Jednak ogólnie rzecz biorąc nie zaakceptowano jeszcze szeroko PBX z zagnieżdżonym IP (IP-enabled) z powodu braku profesjonalnych testów tych urządzeń. Niektóre firmy (np. Cisco) rozwijają systemy IP PBX eksperymentalnie dla specyficznych aplikacji lub we własnych biurach regionalnych. Jednakże szybszy rozwój IP PBX został utrudniony brakiem niektórych cech dostępnych w tradycyjnych PBX, np. macierzy głosowej. Z tego względu wiele firm, w tym wspomniana Cisco System, szybko wzbogaca własne IP PBX, ażeby jeszcze agresywniej zaatakować producentów tradycyjnych PBX.

Inną wyraźną tendencją na rynku VoIP jest wzrost liczby oferowanych kompletnych systemów VoIP. Zawierają one zwykle jeden lub kilka modeli bram VoIP, węzeł nadzorujący VoIP i agenta połączeń VoIP. Dwa lata temu producenci oferowali zaledwie częściowe systemy VoIP. Sprzedaż kompletnych systemów jest bardzo korzystna dla producentów, gdyż nie naraża ich na implementowanie obcego sprzętu kompatybilnego tylko teoretycznie. Teoretycznie, bo rzeczywistość może być inna.

Na rysunku 2 widnieje kategoria "inne". Jej ciekawym przedstawicielem jest IPmux-4 RAD Data Communications, w istocie oryginalna forma bramy VoIP. Produkt ten dostarcza funkcję TDM przez IP. W IPmux-4 RAD na jednym końcu sieci IP transformuje się ramki T-1 oraz sygnalizację w pakiety IP i przesyła je przez sieć IP. Na drugim końcu sieci ramki są dekodowane i składane w kompletny sygnał T-1. Jak w klasycznym urządzeniu T-1 IPmux-4 akceptuje na wejściach głos, dane i wideo, zapewniając konwergencję (za 70 USD na kanał ekwiwalentny DS-0).

Rosnąca wydajność

Można także analizować rynek produktów VoIP - zwłaszcza bram - pod względem wspieranej liczby kanałów. Różnice między urządzeniami poszczególnych producentów są dosyć znaczne. Przykładowo, system Siemensa oferuje 23 kanały, a u Clarenta w bramie Backbone High Density może być ich nawet 1920. W stosunku do 1999 r. maksymalna liczba kanałów w urządzeniu potroiła się. Wtedy producenci oferowali średnio 100 kanałów. Blisko 90 proc. systemów telefonicznych w przedsiębiorstwach amerykańskich miało 100 linii lub mniej.

Wśród produktów przeznaczonych na rynek tradycyjnych operatorów telekomunikacyjnych oraz ISP maksymalna liczba kanałów jest średnio nieco większa, bo 1989 na urządzenie. I tu rozpiętości są dość spore: od 24 kanałów w przypadku Cisco 3810, aż do ponad 15 tys. u Lucenta - Exchange Plus. Tutaj również wzrost liczby portów był dosyć wyraźny: dwukrotny w stosunku do 1999 r., raczej ubogiego w urządzenia dla operatorów.

Miercom indagował także producentów o zdolność skalowania wielu bram w strefie H.232. Zdolność taka oznacza, że są one pod kontrolą tego samego węzła nadzorującego VoIP albo w domenie opartej na MGCP, co z kolei oznacza, że są one pod kontrolą jednego agenta wywołań. Produkty dla przedsiębiorstw wspierały 3683 kanały na strefę lub domenę, podczas gdy wartością średnią dla systemów operatorów było 10 950 kanałów.

Wielu producentów - wśród nich Lucent, Siemens i Sonus Networks - zapewniało, że ich węzły nadzorujące mogłyby obsługiwać nieograniczoną liczbę kanałów. Zaznaczają przy tym, że nie ma ograniczeń architektonicznych, ażeby zarządzać lub agregować maksymalną liczbę kanałów. Dodają jednakowoż, że pamięć oraz jednostka centralna ograniczają nawet i te systemy.