Obecnie żaden poważny twórca aplikacji i systemów zarządzania bazami danych nie może ignorować wymagań klientów, mających dane zgromadzone w różnorodnych formatach, na różnych komputerach komunikujących się za pośrednictwem odmiennych protokołów sieciowych oraz zarządzane przez niezgodne z sobą systemy baz danych. Jedynie możliwość korzystania z aplikacji typu klient/serwer może połączyć te dane w jedną spójną całość, udostępnić je na różnych platformach sprzętowych (najczęściej w środowisku graficznym Windows lub X Windows) i uniezależnić od rozproszenia geograficznego.

Ostatnia wersja systemu zarządzania relacyjnymi bazami danych Progress 7 jest przystosowana do tworzenia aplikacji klient/serwer.

Architektura Progress DataServer

Aplikacje Progressa mogą działać w różnych środowiskach sprzętowych i programowych oeaz korzystać z wielu popularnych protokołów sieciowych. Mogą one sięgać do danych obsługiwanych przez różne systemy zarządzania bazami danych, łącznie z własnym systemem zarządzania relacyjnymi bazami danych Progress, systemy plikowe (ISAM) i systemy obiektowe. Dostęp do różnych systemów zarządzania bazami danych zapewnia zestaw produktów zwanych Progress DataServers, które pozwalają aplikacjom na korzystanie i uaktualnianie danych w taki sposób, jakby to były macierzyste dane Progressa. DataServer izoluje ponadto aplikację od konkretnych formatów danych i interfejsu ich obsługi.

Progress DataServery są częścią tzw. Progress DataServer Architecture, wielowarstwowego zestawu usług i interfejsów, umożliwiających dostęp do danych w niejednolitym środowisku sprzętowym i programowym.

Architektura Progress DataServer składa się czterech warstw:

* DataServer Backplane (podłoże) będącego jednolitym interfejsem dla aplikacji. Służy także jako część integrująca dla danych, pochodzących z różnych baz. Komunikuje się bezpośrednio lub przez sieć z jednym z DataServerów.

* Modułów poszczególnych DataServer-ów, przeznaczonych do obsługi współpracy z konkretnym systemem zarządzania bazami danych.

* Słownika danych Progress Data Dictionary, centralnej składnicy informacji o formatach danych obsługiwanych przez aplikację. W słowniku przechowywane są informacje np. definicje tabel czy typy danych w polach.

* Opcjonalnego modułu sieciowego Progress Networking, łączącego poszczególne elementy architektury w sieci.

Przechowywanie informacji o formatach dostępnych danych w jednym słowniku ma tę zaletę, że wszystkie narzędzia do opracowania aplikacji mogą z niej korzystać. Ułatwia to pracę zespołową przy opracowaniu złożonych aplikacji. Wspólny słownik umożliwia przystosowanie aplikacji do innego zestawu danych, przez wprowadzenie do niego informacji, o ich formatach i powtórne skompilowanie.

Aplikacje Progressa korzystają z danych obsługiwanych przez moduły DataServer za pośrednictwem języka wysokiego poziomu 4GL. W czasie kompilacji aplikacji są one tłumaczone na odwołania specyficzne dla każdego systemu zarządzania bazami danych. Moduł Progress Backplane zajmuje się integracją danych z różnych systemów (wykonuje operacje łączenia danych).

System zarządzania Progress 7

Oparty jest na modelu obsługi, w którym zapytania klientów są obsługiwane przez kilka wielowątkowych serwerów bazy. Każdy z serwerów bazy, działający jako niezależny proces w systemie operacyjnym, jest w stanie obsługiwać zapytania do jednej bazy danych. Możliwe jest więc sięganie do danych zgromadzonych na różnych komputerach, w różnych formatach, równie szybko jak w przypadku baz zgromadzonych na jednym komputerze.

Rozproszone bazy

Bazy zarządzane przez serwery Progressa, działające na różnych platformach sprzętowych mogą być połączone w jedną wspólną bazę logiczną, dostępną dla wszystkich aplikacji i narzędzi. Fizyczna lokalizacja bazy jest kompletnie niewidoczna dla aplikacji i użytkowników. Aplikacje mogą łączyć dane z wielu baz za pomocą jednego zapytania SQL lub uaktualniać je w jednej transakcji.

Klient/serwer - obsługa i samoobsługa

System zarządzania bazami danych Progress akceptuje dwa modele współpracy z aplikacją klienta: obsługę (server) i samoobsługę (self-service). Obsługiwani kliienci sięgają do bazy korzystając z jednego z wielu procesów serwera. Wielowątkowe procesy serwerów koordynują pracę za pośrednictwem informacji zapamiętywanej we wspólnej pamięci. W trakcie samoobsługi, każdy klient sięga do bazy bez wywoływania specjalnego procesu serwera. W procesie klienta znajduje się kod serwera i klienta, połączony w jedną całość. Eliminuje to potrzebę przekazywania komunikatów lub przełączania kontekstu. Koordynację klientów samoobsługowych realizuje się także za pośrednictwem informacji, zapamiętywanej we wspólnej pamięci.