Gigabit Wi-Fi i inne nowości

Chociaż specyfikacja IEEE 802.11n ma być ratyfikowana w tym roku, projektanci już zastanawiają się, jaka będzie następna generacja sieci bezprzewodowych Wi-Fi. Jedna z licznych grup roboczych IEEE pracuje obecnie nad propozycją standardu określanego potocznie jako IEEE 802.11 VHT (Very High Throughput), mającego dziesięciokrotnie podnieść przepustowość wyrażaną dotąd w specyfikacji 802.11n - czyli znacznie powyżej 1 Gb/s. Celem tych prac rozwojowych jest dopasowanie medium radiowego do gigabitowych przepływności współczesnych komputerów mobilnych. "Ponieważ opracowanie i ratyfikacja standardu zajmuje IEEE 2 - 3 lata, pojawienie się gigabitowych produktów według normy 802.11 VHT szacuje się na ok. 2011 lub 2012 r." - oznajmił James Gilb, przedstawiciel konsorcjum WirelessHD i opiekun PAR 802.11 VHT.

Zdaniem dyrektora wykonawczego Wi-Fi Alliance Edgara Figueroa: "Począwszy od 2008 r., technologia Wi-Fi ma już dobrze ukształtowaną pozycję jako podstawa bezprzewodowej komunikacji w domu i w przedsiębiorstwie, a teraz oczekujemy silnego jej przyspieszenia, tak aby intensywnie rozszerzać rozpoczęty proces komunikacji mobilnej. Chociaż Wi-Fi ma wszystkie cechy potrzebne do realizacji multimedialnych przekazów, użytkownicy oczekują teraz powszechnego dostępu do szerokiego wyboru produktów, począwszy od bezprzewodowych słuchawek, poprzez komunikatory, po notebooki z zainstalowanymi modułami Wi-Fi".

Jaskółką potwierdzającą dalszy rozwój tego procesu mają być niewielkie netbooki z multimedialnymi odtwarzaczami, które już pojawiły się na rynku w ubiegłym roku.

W laboratoriach powstają pierwsze produkty do obsługi aplikacji klasy Gigabit Wi-Fi (1 Gb/s), ale operatorzy i użytkownicy oddaleni od stacji bazowej bądź rozproszeni na dużym obszarze największe nadzieje wiążą z węzłami radiowymi działającymi w sieciach WiMAX oraz komórkowymi LTE, lub najlepiej we wszystkich tych trzech technologiach jednocześnie.

Szansą na spopularyzowanie szerokopasmowych usług jest pojedynczy układ scalony Intela, który łączy trzy technologie transmisyjne i pozwala tworzyć uniwersalne urządzenia końcowe mniejszym kosztem. W jednym kawałku krzemu Intel zintegrował struktury odpowiedzialne za wewnątrzbudynkową komunikację Wi-Fi w standardzie 802.11n (maks. do 300 Mb/s), natomiast w terenie otwartym można będzie korzystać z systemu WiMAX. Chętnych do jego użytkowania z pewnością nie zabraknie, gdyż za jego pośrednictwem możliwy jest również odbiór naziemnej telewizji cyfrowej DVB-H. Prace nad docelową konstrukcją układu wprawdzie jeszcze trwają, ale premiera układu jest spodziewana jeszcze w tym roku.

Wyższe niż używane do tej pory przepływności uzyskuje się w medium radiowym za pomocą bardziej efektywnych schematów kodowania wyższego rzędu, z założenia traktowanych jako modulacje adaptacyjne AAM (Automatic Adaptive Modulation). Pozwalają one na optymalne i automatyczne dostosowanie się do istniejących i zmiennych warunków propagacyjnych przestrzeni radiowej. Cecha ta umożliwia dynamiczne użycie właściwego schematu kodowania, który przy zadanej dopuszczalnej liczbie powtórzeń daje największą szybkość według zasady: im trudniejsze (gorsze) warunki propagacyjne i pogodowe, tym szybkość kodowania (a tym samym i przepływności) niższa, i odwrotnie.

W przekazach radiowych WiMAX zakres ten zmienia się od mało wydajnego, ale odpornego na zakłócenia kodowania kwadraturowego QPSK (4) - do schematu kodowego 256QAM (256). Do prostych aplikacji oraz usług dostępowych niewymagających zbyt dużych szybkości wykorzystuje się zwykle odporne na zakłócenia kodowanie 16QAM, natomiast wyższe przepływności z kodowaniem 256QAM (1 Gb/s i wyżej) stosuje się przede wszystkim w szkieletowych łączach pierścieniowych między węzłami sieci dostępowej.