Przełączany Ethernet dla operatorów

Ethernet tradycyjny

Protokół ethernetowy, będący podstawą tworzenia sieci LAN, szybko stał się wsparciem dla miejskich rozwiązań MAN oraz rozległych sieci między metropoliami. Tradycyjny Ethernet (zwany również "ethernetem dzielonym") - zaprojektowano do komunikacji między komputerami z użyciem pojedynczego kabla (4 pary skrętek), tak, aby możliwa była prosta jego instalacja i wymiana. Jego największą zaletą jest łatwe uzyskanie skalowanej przepustowości, z zachowaniem różnorodnej komunikacji między jego uczestnikami. Użytkowany przez ponad 35 lat, nadal intensywnie się rozwija poprzez: zwiększanie przepustowości sieci i niezawodności transmisji oraz poprawę mechanizmów bezpieczeństwa.

Etykietowanie MPLS

Podstawowe funkcje łączenia poprzez strukturę pakietową spełnia etykietowanie MPLS, które umożliwia trasowanie i skalowanie szybkości z gwarancją jakości usług QoS oraz przesyłanie głosu i obrazu w czasie rzeczywistym. Istniejące rozwiązania udostępniają aplikacje obejmujące: zdalne nauczanie, telefonię IP, wideo na żądanie VoD oraz transmisje telewizyjne i multimedialne. Mechanizm MPLS wykorzystuje istniejące protokoły routingu w warstwie 3. oraz powszechnie stosowane mechanizmy i protokoły transportowe (w szczególności Frame Relay, ATM, Ethernet i PPP). Większość bezpiecznych połączeń między oddalonymi użytkownikami realizowana jest jednak w formule wirtualnych połączeń VPN (Virtual Private Network) - tworzonych w strukturze sieci prywatnej lub publicznej przez tunelowanie. Operacja ta zezwala na transport pakietów różnych protokołów (także nieobsługiwanych przez internet) wewnątrz pakietów IP. Mechanizm etykietowania daje też wsparcie w tworzeniu wydzielonych fragmentów w sieci, co zwiększa bezpieczeństwo transportu informacji i usprawnia administrowanie. Z czasem protokół z przełączaniem MPLS stał się dominującą technologią do bezpiecznego transportu pakietów IP nie tylko w sieciach szkieletowych (MPLS/IP).

W komunikacji ethernetowej za kontakt z medium komunikacyjnym LAN odpowiadają dwie najniższe warstwy modelu OSI: fizyczna (pierwsza) oraz łącza danych (dokładniej dolna połówka MAC warstwy drugiej). Niestety tak uproszczone podejście ma dwie istotne wady. Pierwszą jest tendencja do monopolizowania ruchu w sieci przez każdą aplikację, aż do całkowitego zablokowania łącza w segmencie, o ile tylko współpracujące urządzenia dysponują odpowiednią szybkością i zasobami do transmisji. Drugą stanowią problemy z zapewnieniem bezpieczeństwa przesyłanych danych, gdyż każdy klient może stosunkowo łatwo monitorować ruch w niechronionym segmencie LAN.

Podczas tworzenia dedykowanych połączeń szerokopasmowych między dwoma lokalizacjami wewnątrz metropolii bądź poprzez sieć WAN, tradycyjny Ethernet w zasadzie może korzystać jedynie z pierwszej warstwy modelu OSI. Z racji narastających konfliktów, w trakcie rywalizacji o dostęp wielu jednocześnie komunikujących się użytkowników o różnych wymaganiach, protokół ethernetowy wymaga zaangażowania wyższych warstw modelu, a przede wszystkim warstwy drugiej (łącza danych) bądź także trzeciej (sieciowej).


TOP 200