H.248, inny protokół sygnalizacyjny, rozszerza współdziałanie komutowanych kanałów przekazu w połączeniach z sieciami pakietowymi z protokołem IP - ograniczanych dotąd niejednoznacznością działania bramek IP. Protokół H.248 określa sposoby skalowania bramek IP do bezkonfliktowego przekazu usług i aplikacji przez sieci pakietowe IP z siecią komutowaną PSTN - dla wszelkiego rodzaju usług głosowych (VoIP), faksowych, obrazowych czy transportu danych. Bramki IP, wykonane zgodnie z specyfikacją H.248, mogą dostarczać usługi faksowe w czasie rzeczywistym, akceptować usługi z terminali mobilnych oraz zwiększyć bezpieczeństwo przesyłek nie tylko w komunikacji tekstowej, ale również w pozostałych sposobach przekazu medialnego. H.248 pozwala również na realizację prostych i tanich bramek IP, jednolicie łącząc systemy sygnalizacyjne sieci komutowanych z sygnalizacją sieci pakietowych IP.

Ograniczone możliwości specyfikacji H.323 spowodowały opracowanie przez organizację IETF (Internet Engineering Task Force) kolejnego protokołu - SIP (Session Initiation Protocol) - lepiej przystosowanego dla transmisji głosowych. W odróżnieniu od H.323 - który jest zbiorem protokołów - zestaw SIP jest jednym z wielu protokołów sterujących, współpracujących z innymi protokołami w ustalaniu połączenia telefonicznego. Ten najnowszy protokół sygnalizacyjny (RFC 2543) służy do sterowania warstwy aplikacji i może zestawiać, modyfikować oraz kończyć wywołania lub sesje multimedialne przez sieć LAN. Protokół SIP transparentnie wspiera odwzorowanie nazw i przeadresowywanie usług, pozwalając nawet na implementację łączy ISDN oraz telefonicznych usług abonenckich sieci inteligentnej IN (Intelligent Network). Protokół SIP umożliwia zestawianie i kończenie przekazów multimedialnych, obejmując swym zasięgiem: lokalizację użytkownika, identyfikację medium (parametry), osiągalność użytkownika (gotowość transmisyjną), zestawienie wywołania (dzwonienie), ustalenie parametrów wywołania (po stronie wywołującej i wywoływanej) oraz - co najważniejsze - utrzymanie wywołania przenoszącego sygnał wraz z zakończeniem wywołania.

Obecnie protokół SIP stanowi część kompletnej architektury danych i sterowania multimediami z kilkoma protokołami, a mianowicie: RSVP (Resource Reservation Protocol) - do rezerwacji zasobów sieciowych, RTP-RFC (Real Time Transport Protocol) - do przenoszenia danych w czasie rzeczywistym i zapewnienia sprzężenia zwrotnego QoS, RTSP (Real Time Streaming Protocol) - do sterowania dostarczaniem strumienia mediów, SAP (Session Announcement Protocol) - do ogłaszania sesji multimedialnych za pośrednictwem funkcji multicasting, oraz protokół SDP (Session Description Protocol), przeznaczony do opisu sesji multimedialnych.

Funkcje i działanie protokołu SIP nie zależą od żadnego z tych protokołów, zatem może on być stosowany łącznie z wywołaniami innych protokołów sygnalizacyjnych, co stanowi jego zasadnicza zaletę. W tym przypadku system końcowy używa protokołu SIP do określenia właściwego adresu systemu docelowego i odpowiedniego protokołu z danego adresu, niezależnego od SIP. Podczas wywołań protokołem SIP abonent wywołujący najpierw lokalizuje odpowiedni serwer, a następnie wysyła żądanie SIP. Znamienną cechą tego protokołu jest pośrednictwo w zestawianiu: zamiast docierać wprost do planowanego wywołującego, który chce się połączyć z siecią, żądanie SIP może zostać przekierowane lub może wyzwolić łańcuch nowych żądań protokołu SIP poprzez serwer pośredniczący (proxy).

Kłopoty z H.323/SIP

Ta różnorodność procedur sygnalizacyjnych sprawia jednak problemy. Jeszcze rok temu wydawało się, że współdziałanie w sieci urządzeń głosowych VoIP, pochodzących od różnych producentów i opartych na odmiennych protokołach, będzie praktycznie niemożliwe. Pierwsze specyfikacje według H.323 v.1, a także ulepszone programy głosowe według H.323 v.2 miały nadal szereg, niezwykle subtelnych - i wydawałoby się nieznaczących - różnic, które w porównaniu z protokołami SIP w praktyce uniemożliwiały międzysieciową współpracę różnych terminali według tych protokołów, zwłaszcza jeśli były instalowane przez odrębnych dostawców sprzętu.

O ile podstawowe usługi głosowe między terminalami o różnych protokołach przebiegają na ogół poprawnie (marszrutowanie, zestawianie, utrzymanie i rozłączanie), o tyle wiele bardziej zaawansowanych usług telefonicznych, takich jak: zawieszanie rozmowy, przekierowanie czy oczekiwanie, może wcale nie działać lub funkcjonować niepoprawnie. Jest regułą, że dostawcy urządzeń VoIP nie zajmują się na serio współdziałaniem międzysieciowym (interoperability) różnych terminali (np. H.323/SIP), ograniczając się jedynie do współpracy urządzeń tego samego typu.

Firma Miercom jako jedna z pierwszych podjęła się przetestowania współpracy kilku terminali głosowych z protokołami H. 323/SIP. Testom końcowym poddano międzysieciowe funkcje urządzeń komunikacyjnych VoIP dla terminali wyprodukowanych przez firmy Avaya, Cisco, Mediatrix, Quintum i Siemens, powszechnie użytkowanych zarówno w USA, jak i w Europie.