Jest to otwarty (open source) protokół peer-to-peer zaprojektowany z myślą o uzyskiwaniu dostępu do treści przechowywanych w zdecentralizowanych, sieciowych systemach pamięci masowych.

Protokół ma jedną podstawową zaletę. Zapewnia użytkownikom dostęp do różnego rodzaju ocenzurowanych treści, które są wtedy przechowywane np. na centralnym serwerze, z którego interesującego nas pliku nie można pobrać.

Zobacz również:

• WordPress 6.5 trafia na rynek. Oto 5 najważniejszych zmian
• Google wzmacnia bezpieczeństwo przeglądarki Chrome

Protokół IPFS powstał pięć lat temu i został zaprojektowany w myślą o tym, aby pozwolić użytkownikom hostować treści rozproszone po systemach liczonych w setkach czy nawet tysiącach, którymi mogą być publiczne lub prywatne węzły wspierające to rozwiązanie.

Użytkownicy mogą wtedy uzyskać dostęp do takiej treści wpisując adres URL mający format ipfs://{content_hash_ID}.

Używając standardowej metody, użytkownik może uzyskać dostęp do takiej treści (pobierając ją wtedy ze znajdującego się najbliżej węzła, a nie z centralnego serwera) tylko wtedy, gdy zainstaluje na komputerze aplikację IPFS lub dołączy do przeglądarki stosowne rozszerzenie. Przeglądarka Brave 1.19 robi to od razu sama.

Istnieje już szereg stron internetowych (przykładem może być Wikipedia) wspierających protokół IPFS. Użytkownicy zamieszkujący kraje stosujące cenzurę mogą wtedy ominąć blokady bez konieczności stosowania dodatkowych internetowych narzędzi, korzystając z wbudowanej na stałe w przeglądarkę Brave usługę obsługującą protokół IPFS.

Co więcej, użytkownik takiej przeglądarki może również zainstalować paroma kliknięciami myszki własny węzeł IPFS i hostować w nim wskazane przez siebie treści, udostępniając je w ten sposób innym internautom.