Architekura klient–mediator–serwer

Architektura rozległej sieci WWW jest oparta na modelu pokazanym na rysunku 1.

Aplikacje i zawartość strony są prezentowane w standardowym formacie i przeglądane przez aplikacje tzw. przeglądarki WWW. Przeglądarki te są aplikacjami sieciowymi, tzn. wysyłają zapytanie o określony obiekt danych do serwera sieciowego, który odpowiada wysyłając do aplikacji zakodowane przy użyciu standardowego formatu dane. Standardy opisujące sieć WWW określają niezbędne mechanizmy służące do budowy podstawowego środowiska aplikacji. Środowisko to umożliwia łatwe dotarcie do wielu niezależnych aplikacji i usług przez dużą liczbę użytkowników. Protokoły stosowane w sieci WWW definiują trzy klasy serwerów:

- serwer źródłowy (origin server) - na którym znajdują się dane zasoby (zawartość strony) lub są one tworzone;

- serwer proxy (proxy) - będący programem pośredniczącym, realizującym zarówno zadania serwera, jak i klienta w celu obsługi zapytań w imieniu klienta. Serwery proxy lokalizuje się zazwyczaj pomiędzy klientami i serwerami nie mającymi bezpośredniego połączenia z siecią, np. przez serwer zabezpieczający (firewall). Zapytania są obsługiwane przez serwer proxy lub przepuszczane do innych serwerów po translacji, jeśli zachodziła jej konieczność. Serwer proxy musi mieć zaimplementowane funkcje zgodne ze specyfikacją WWW, obsługujące zapytanie pochodzące od klienta i serwera;

- brama (gateway) - pracująca jako serwer pośredniczący dla innych serwerów. W odróżnieniu od serwera proxy brama otrzymuje zapytania tak, jakby była źródłowym serwerem w odniesieniu do przychodzącego zapytania.

Klient wysyłający zapytanie może nie wiedzieć, że komunikuje się z bramą.

Strukturę modelu WAP pokazano na rysunku 2.

Dostęp do sieci WWW przy wykorzystaniu WAP jest bardzo podobny do klasycznego modelu dostępu. Dzięki temu utrzymuje się wypróbowaną architekturę dostępu, a znane rozwiązania i narzędzia nie wymagają zmian.

Optymalizacji i rozszerzenia dokonano z myślą o lepszym dopasowaniu do charakterystyk środowiska łączności radiowej. Tam, gdzie można było, zaadaptowano istniejące standardy lub użyto ich jako punktu wyjścia do rozwiązań opracowanych dla środowiska WAP.

Zawartość strony i aplikacje zgodne z protokołem WAP są definiowane w podobny sposób jak dla sieci WWW. Zawartość strony jest transportowana przy użyciu zbioru standardowych protokołów komunikacyjnych opartych na protokole komunikacyjnym WWW. Mikroprzeglądarka zainstalowana w terminalu ruchomym koordynuje współpracę z interfejsem użytkownika i pełni analogiczną rolę jak przeglądarka w sieci WWW.

Protokół WAP definiuje zbiór standardowych elementów, umożliwiających komunikację pomiędzy ruchomym terminalem a serwerami sieciowymi.

Elementami tymi są:

- standardowy model nazewnictwa - stosuje się nazewnictwo WWW URL w celu określenia zawartości WAP na serwerze źródłowym; standardowe WWW URL stosuje się do określenia lokalnych zasobów urządzenia, np. funkcji sterujących wywołaniem;

- typy zawartości - wszystkim zawartościom WAP przypisano typy zgodne z typami przypisanymi przez WWW;

- standardowe formaty zawartości - opracowano na podstawie formatów WWW i obejmują one m.in. sposób prezentacji, informacje kalendarzowe, obrazy i skrypty językowe;

- standardowe protokoły komunikacyjne - obejmujące m.in. przesyłanie zapytań pomiędzy przeglądarką terminala ruchomego a sieciowym serwerem WWW.

Przykład sieci WAP przedstawiono na rysunku 3. Klient WAP komunikuje się z dwoma serwerami bezprzewodowej sieci. Serwer WAP proxy tłumaczy zapytanie w formacie WAP na zapytanie w formacie WWW. Umożliwia w ten sposób przesłanie klientowi WAP zapytania do serwera WWW. Serwer proxy dodatkowo przekodowuje odpowiedź od serwera WWW do formatu zrozumiałego przez przeglądarkę klienta (compact binary format).