Jakie zatem cechy mierzalne biorą na celownik współczesne systemy biometryczne? Pomysłów jest wiele - od starych jak świat (np. badanie układu linii papilarnych), po zupełnie kosmiczne (np. badanie sposobu poruszania się). Można je wszystkie pogrupować w dwóch głównych kategoriach: cechy fizyczne i cechy behawioralne (dynamiczne).
Najwięcej problemów mogą przysporzyć metody z drugiej grupy. Cechy dynamiczne - ze względu na pewne czynniki (np. przebyte choroby czy urazy, procesy starzenia) - mogą ulegać zmianom, a więc wiarygodność takich metod może budzić zastrzeżenia. Obecnie często spotyka się rozwiązania tzw. wielomodalne, to znaczy łączące przynajmniej dwie metody biometryczne lub biometryczną ze standardową (np. PIN, hasło, token). Na oryginalny pomysł wpadli tutaj Hindusi, którzy dla swoich obywateli chcą stworzyć swego rodzaju biometryczny PESEL, na który złożą się odciski palców (wszystkich), skan tęczówki oraz obraz twarzy. W rozmowie z PAP potwierdza to prof. Andrzej Pacut - jeden z pionierów biometrii w Polsce.
Przyjrzyjmy się teraz kilku najpopularniejszym metodom, które całkiem nieźle poczynają sobie na rynku: analiza linii papilarnych, układ naczyń krwionośnych, geometria twarzy tęczówki i głosu.
Palcem się nie pokazuje
Bezsprzecznie jedną z najpopularniejszych metod biometrycznych jest analiza linii papilarnych. Badania przeprowadzone przez Frost & Sullivan w Stanach Zjednoczonych odnoszące się do rynku technologii biometrycznych w latach 2007-2009 wskazują, że blisko 2/3 systemów opiera się właśnie na tej metodzie. Analiza prowadzona jest przede wszystkim na podstawie tzw. minucji (cech linii) oraz innych elementów, takich jak układ porów. W Polsce wystarczy 15 do wiarygodnego wyniku. W praktyce, np. podczas pobierania odcisku w biurze paszportowym, rejestrowanych jest ponad 30 minucji. Metoda ta uważana jest za skuteczną - układ linii papilarnych kształtuje się u człowieka już na etapie życia płodowego i nie zmienia się w trakcie życia.
Biometryczny czytnik optyczny (digitalPersona)
Do pobierania biometrycznych danych używane są różnego rodzaju czytniki. W komputerach przenośnych, pendrive’ach czy biometrycznych dyskach najczęściej są wykorzystywane czytniki pojemnościowe. Zebranie próbki polega na przesunięciu palca po powierzchni sensora. Czytniki te są niewielkie, tanie i dość odporne na niekorzystne warunki. Istotnym i skutecznym czynnikiem zakłócającym, który negatywnie wpływa na pomiar, jest zbyt sucha lub wilgotna skóra. Czytniki pojemnościowe stosowane są przede wszystkim tam, gdzie liczy się niewielki rozmiar. Ostatnio spotyka je się także w niektórych telefonach komórkowych. Dość popularne są również czytniki optyczne. Te najczęściej występują w postaci zewnętrznych czytników (np. USB). Słabo tolerują zabrudzenia zarówno siebie samego, jak i palca. Proste czytniki jednego i drugiego typu są w wielu przypadkach łatwe do oszukania. Czasem wystarcza przygotowanie zwykłego żelowego modelu odcisku palca. Niekiedy, w celu zmniejszenia prawdopodobieństwa oszukania systemu, wprowadza się dodatkowe elementy, np. badanie ciepłoty ciała.
