Ponad standardy Wi-Fi

Rozwój rozwiązań rozszerzających możliwości specyfikacji 802.11g został wstrzymany wraz z rozpoczęciem prac nad standardem 802.11n. Obecnie przekrój urządzeń oferowanych przez producentów tylko w niewielkim stopniu odnosi się do 802.11g. Są to przeważnie tanie rozwiązania domowe, które bardzo często rozszerzają standard o większą liczbę wykorzystywanych kanałów lub redukują zbędne narzuty na protokoły transmisji. Warto pamiętać, że każdy producent stosuje własne rozwiązania poszerzające pracę protokołu 802.11n. Zarówno więc punkty dostępowe, jak i urządzenia klienckie muszą na ogół stosować identyczne mechanizmy, aby uzyskać oczekiwane rezultaty. Nie ma mowy o kompatybilności na poziomie rozszerzeń standardu 802.11g.

Polecamy: Zarządzanie częstotliwościami w Wi-Fi: najlepsze praktyki

Formowanie wiązki - co to jest i co daje?

Jest to sytuacja, w której punkt dostępowy koncentruje i kieruje energię bezpośrednio w kierunku urządzenia klienckiego Wi-Fi. Jedną z korzyści zastosowania tej funkcji jest polepszenie odbieranego sygnału przez klienta, aby w rezultacie otrzymać stabilny i stały poziom przepustowości. Inna zaleta polega na zapobieganiu pojawiającym się interferencjom, wywoływanym przez dookolne anteny, gdy klienci znajdują się w zbliżonych lokalizacjach. Anteny tego typy wysyłają energię we wszystkich kierunkach, co powoduje tworzenie się interferencji.

Podobne układy wprowadzono także dla standardu 802.11a, m.in. pojawił się Super AG. W przypadku specyfikacji przeznaczonej na częstotliwość 5 GHz, modyfikacje wykraczały daleko poza zastosowania sieci domowych czy biurowych. Ze względu na odseparowane kanały i ich znaczną dostępność, standard 802.11a doskonale nadawał się do tworzenia stabilnych połączeń dla operatorów bezprzewodowych. Głównie wykorzystuje się łączenie kanałów o wielokrotności szerokości pasma 20 MHz (bonding). Dla systemów pracujących w trybie punkt-punkt eliminuje się zbędne narzuty protokołów, stosuje się kompresję nagłówków, a czasami nawet redukuje potwierdzenia ACK. W systemach punkt-wielopunkt modyfikacje polegają głównie na realizacji przewidywalnego mechanizmu dostępu do medium. Standardowy mechanizm CSMA jest zamieniany na różne kombinacje TDMA, które producenci firmują własną nazwą. Ponadto wprowadzane są rozwiązania wykorzystujące GPS do synchronizacji transmisji między stacjami bazowymi. Standard 802.11n przyniósł wiele technologii, które producenci wprowadzali do własnych rozwiązań opartych na 802.11a. Przystosowano m.in. mechanizmy MIMO. Znakomitym przykładem rozwiązań łączących powyżej przedstawione rozwiązania są urządzenia z serii AirMAX firmy Ubiquiti Networks lub sprzęt pracujący pod kontrolą systemu MikroTik.

802.11n także można udoskonalić

Standard 802.11n przyniósł wiele znaczących udoskonaleń, ale właśnie tu można spotkać się z tak wieloma technologiami, które u różnych producentów wymykają się poza zakres specyfikacji. Producenci, próbując wyróżnić się na rynku, często naginają specyfikację. Jednym z ważniejszych elementów 802.11n jest technologia MIMO. Uzyskanie szybkości na poziomie 600 Mb/s nie byłoby jednak możliwe bez wsparcia MIMO 4x4 oraz technologii inteligentnych anten. Funkcja formowania wiązek, znana z LTE czy WiMAX, doskonale dopasowuje się do Wi-Fi.

Polecamy: Wi-Fi po nowemu

W ostatnim czasie wiele mówi się o rozwiązaniu określanym jako formowanie wiązki. Technologia ta częściowo została wykorzystana w standardzie 802.11n. Warto jednak pamiętać, że istnieją różne typy oraz implementacje, więc nie wszystkie mechanizmy formowania wiązki są równoważne. W dużych środowiskach bezprzewodowych, niektóre korzyści z formowania wiązki będą potrzebne do zapewnienia optymalnej pracy wszystkich typów klientów. Pozwala to uzyskiwać optymalną i przewidywalną szybkość połączenia oraz rozwiązywać problemy z interferencjami.


TOP 200