Wprowadzanie ograniczeń związanych z wdrażaniem reguł zarządzania zasobami sieci jest z natury rzeczy sprawą delikatną: żaden z użytkowników sieci nie zechce dobrowolnie znaleźć się na końcu listy priorytetów przydziału zasobów.

Przydział zasobów sieci aplikacjom lub użytkownikom może odbywać się według z góry ustalonych reguł tworzących politykę zarządzania siecią (policy management) na poziomie usług. System zarządzania oparty na z góry ustalonych regułach pozwala administratorom kontrolować użytkowanie sieci przez przydzielanie i nadawanie priorytetów dostępu do zasobów sieci różnym aplikacjom, grupom roboczym i użytkownikom.

Wszystko to ma naturalnie swoją cenę: im bardziej złożone i wymyślne są reguły zarządzania, tym bardziej skomplikowane i "politycznie delikatne" jest określenie: kto i jakie zasoby uzyskuje, oraz na jakich warunkach.

Aby skutecznie negocjować zasady polityki zarządzania, niezbędne są niekiedy kwalifikacje dyplomaty. Wprowadzając zmiany o charakterze restrykcyjnym bez uzgodnienia z użytkownikami, zarządcy sieci muszą liczyć się z biernym lub czynnym oporem z ich strony - niezależnie od tego, jak precyzyjnie z technicznego punktu widzenia zmiana jest uzasadniona. Dobrze jest więc stosować sprawdzone zasady postępowania. W pierwszej kolejności należy wykazać szefom zainteresowanych komórek organizacyjnych potrzebę wprowadzania zmian, w celu uzyskania ich akceptacji. Doświadczeni administratorzy wiedzą również o tym, że użytkownicy końcowi na ogół niechętnie przyjmują wszelkie nowości, niezależnie od tego, jakich korzyści mogą im one przysporzyć. Konflikty wokół priorytetów w dostępie do zasobów staną się z dużym prawdopodobieństwem powszechne - w miarę jak zarządzanie siecią oparte na regułach zacznie zapuszczać korzenie w organizacjach posiadających sieci komputerowe. Trzeba być na to przygotowanym.

Uświadomienie korzyści i Konieczności

Doświadczeni zarządcy systemów informatycznych nie mają wątpliwości, że pierwszą i najważniejszą sprawą jest uzyskanie wsparcia od wyższego szczebla zarządzania, i to nie tylko w fazie początkowej negocjacji, ale także przy wdrażaniu. Zachęcanie wyższego szczebla zarządzania firmy do wczesnego uczestnictwa w tej grze ma decydujące znaczenie. Zaangażowanie decydentów w zarządzanie oparte na regułach przydziału zasobów jest często nieodzowne, ponieważ polityka ustalania priorytetów w dostępie do zasobów, szczególnie pasma transmisji danych, dotyka pracowników rozrzuconych nieraz po całym świecie, a często decydujących o powodzeniu planowanych przedsięwzięć związanych z działalnością przedsiębiorstwa. Wyższy szczebel zarządzania jest także bardziej skory do wspierania wdrażających, jeżeli istnieją klarowne przełożenia zasad tej polityki na efektywność działania biznesu - do takiej sytuacji może dojść zwłaszcza wtedy, gdy reguły gwarantują przydział odpowiednich zasobów aplikacjom krytycznym z biznesowego punktu widzenia.

Ale nawet z pełnym błogosławieństwem najwyższego szczebla zarządzania wdrażający powinni zwrócić szczególną uwagę na klarowne przedstawienie reguł zarządzania szeregowym użytkownikom. Najlepiej wcześniej poprosić ich o uwagi i (co jest już ideałem) uzyskać akceptację ze strony głównych grup użytkowników. Dobrą zasadą jest raczej wysłuchiwanie i uwzględnianie uwag niż narzucanie z góry gotowych rozwiązań.

Mimo wszystko otwarcie procesu definiowania reguł zarządzania w odniesieniu do użytkowników może być przedsięwzięciem trudnym, ponieważ dla niektórych oznacza to radykalną zmianę warunków ich pracy. Pracownicy szczebla kierowniczego, przyzwyczajeni do preferencyjnego traktowania, mogą wywierać presję na IT w celu uzyskania szerszego pasma i wyższych priorytetów dostępu. A potyczki grup interesów mogą trwać długo i marnować czas wszystkich na ogół nikt nie godzi się dobrowolnie na to, aby mieć niski priorytet!

Aby zapobiec długim debatom i eskalacji konfliktów, niektórzy praktycy zalecają najpierw definiowanie ogólnych zasad polityki przydziału zasobów, a następnie zaprezentowanie ich różnym grupom użytkowników w celu przyjęcia i zaaprobowania lub co najmniej częściowej akceptacji.

Im lepiej zostaną określone realia biznesu, aplikacji i sieci, tym bardziej efektywna będzie polityka zarządzania. Przede wszystkim należy szczegółowo rozpoznać sieć: zinwentaryzować użytkowników, systemy, usługi i aplikacje, a następnie wykonać analizę współdziałania tych elementów i wytypować potencjalne cele polityki zarządzania, takie jak: rozładowywanie zatorów lub zapewnienie sprawnej obsługi rozszerzonej działalności przedsiębiorstwa. W kolejnym kroku trzeba nadać priorytety aplikacjom, projektom i użytkownikom w celu określenia, ile pasma przydzielić każdemu z nich (jeżeli nie jest ono wystarczające dla wszystkich), oraz zdecydować, które aplikacje powinny być dostępne w sieci jedynie poza godzinami pracy.

Po dokonaniu tych wyborów następnym krokiem jest wyliczenie minimum pasma potrzebnego do działania aplikacji.

Elastyczność w obronie zasad

Jest oczywistym fakt, że nie wszystkie decyzje w zakresie priorytetów są proste lub bezdyskusyjne. Zawsze będzie istnieć "szara strefa", w której rozstrzygnięcia są trudne, a użytkownicy będą kwestionować niemal każdą podjętą decyzję. Coraz bardziej popularną strategią staje się udostępnianie użytkownikom tyle pasma, ile zechcą - ale tak długo, dopóki koszty z tym związane są do przyjęcia. Oczywiście, w takiej sytuacji użytkownicy muszą wiedzieć, jakiego pasma potrzebują lub jakim już dysponują.