Klasyfikacje serwerów mogą być różne zależnie od przyjętego kryterium podziału, takiego jak m.in. wydajność, otwarta lub zamknięta architektura, liczba obsługiwanych komputerów klienckich, system 32- lub 64-bitowy. Nie są to odrębne klasyfikacje i poszczególne określenia mogą być łączone w różnych kombinacjach.

Ze względu na wydajność serwery najczęściej są określane jako komputery klasy:

• podstawowej (entry level);

• średniej (midrange);

• wysokiej (high-end).

Określenie architektury zamkniętej dotyczy przede wszystkim komputerów popularnie nazywanych mainframe, które często są po polsku określane jako superkomputery i kojarzone z najwyższą klasą wydajności high-end. Nie jest to do końca słuszne i bierze się raczej z zaszłości historycznych, gdy mainframe były praktycznie jedyną dostępną klasą dużych komputerów.

Mainframe są konstrukcjami zoptymalizowanymi przez ich producenta i z reguły wymagają stosowania pamięci, szyn danych, interfejsów i innych elementów, które są niestandardowe, tzn. wymagają zakupu od tej samej firmy. Może to dotyczyć również systemu operacyjnego i aplikacji. Stąd też pojawia się określenie architektura zamknięta.

Ze względu na liczbę komputerów lub aplikacji klienckich, które serwer może efektywnie obsłużyć, stosowany jest podział:

• serwery do obsługi grup roboczych (workgroup servers);

• serwery oddziałowe (department);

• serwery korporacyjne (enterprise).

Natomiast jeśli chodzi o architektury 32- i 64-bitową, to w znacznym stopniu były one do niedawna przybliżonym kryterium podziału na serwery intelowskie i uniksowe. Te pierwsze wykorzystywały wyłącznie system 32-bitowy inaczej niż procesory RISC, które od dawna są dostępne w wersjach 64-bitowych. Ostatnio rozróżnienie to zaczęło się zacierać, gdyż Intel wprowadził 64-bitowe procesory Itanium, a obecnie rozpoczęła się masowa transformacja architektury x86 na platformę 64-bitową. Należy tu jednak podkreślić, że procesory RISC i Itanium są układami o pełnej 64-bitowej architekturze zaprojektowanej od podstaw, a Xeon lub Opteron to wciąż układy 32-bitowe z tzw. 64-bitowymi rozszerzeniami.

Oprócz tego wśród systemów o wysokiej wydajności można wymienić klastry obliczeniowe, superkomputery obliczeniowe lub najnowszy, dopiero zaczynający swoją karierę rodzaj architektury tzw. grid computing.

To ostatnie określenie nie dotyczy sprzętowego serwera, a systemu wykorzystującego dużą liczbę połączonych w sieć komputerów wykonujących pojedyncze zadania, które są kontrolowane lub później scalane przez oprogramowanie zarządzające systemem grid.

W tym przypadku sieć taka pełni rolę dość luźno połączonego systemu, a największym problemem jest zapewnienie odpowiedniej synchronizacji, zarządzania i kontroli nad jego efektywnym działaniem.