Aplikacje biznesowe stają się coraz częściej elementem systemu zintegrowanej komunikacji Unified Communications, łączącego różne media komunikacyjne. Już teraz tradycyjni dostawcy teleinformatyki stacjonarnej, w wyniku współpracy z producentami urządzeń mobilnych, rozszerzają właściwości i funkcjonalność na poziomie PBX (bądź IP-PBX), jeśli tylko ich klient znajduje się w strefie systemów GSM/GPRS/3G/UMTS, a także w zasięgu sieci radiowej Wi-Fi (Wireless Fidelity) lub WiMAX (World Interoperability for Microwave Access).

Dzięki konwergencji FMC (Fixed Mobile Convergence) sieci stacjonarnych i mobilnych staje się możliwe wykorzystanie istniejących wyspowo punktów dostępowych WLAN o dużej przepustowości, a w połączeniu z rozległą terytorialnie infrastrukturą sieci telefonii komórkowej dostęp do zbiorów i firmowych baz danych praktycznie już nie zależy od lokalizacji abonenta w terenie. Użytkownik korzystający z łączności w sieci GSM może być automatycznie przełączany (bez jego inicjatywy i wiedzy) do bezprzewodowej sieci WLAN, zwykle o lepszych parametrach transmisyjnych niż uzyskiwane w sieci komórkowej.

Zintegrowana infrastruktura

Według Frost & Sullivan zintegrowana komunikacja odegra kluczową rolę dopiero na późniejszym etapie, gdy przedsiębiorstwa definitywnie przejdą na rozwiązania konwergentne - integrujące usługi stacjonarne z mobilnym rynkiem telefonii biznesowej - zarówno na terenie zakładu pracy, jak i poza nim. W implementowanych współcześnie systemach zintegrowanej komunikacji, niekiedy zamiennie nazywanych jako Unified Messaging, można wyróżnić co najmniej trzy segmenty sprzętu i oprogramowania. Zawierają one:

• aplikacje - udostępniające konkretne usługi i polegające na ujednolicaniu różnych kanałów komunikacyjnych;
• terminale - którymi posługują się użytkownicy do komunikacji przez sieć zintegrowaną;
• platformy komunikacyjne - stanowiące istotę zintegrowanej komunikacji operującej na serwerach. Są one odpowiedzialne za całość funkcjonowania ujednoliconej komunikacji w nowej infrastrukturze teleinformatycznej przedsiębiorstwa, na której współdziałają wszystkie pozostałe elementy platformy.

Platformy Unified Communications pozwalają dzisiaj zestawiać połączenia głosowe oraz kanały informacyjne dla obrazu i danych w dowolnym momencie i w każdym miejscu udostępnianej infrastruktury, a ponadto mogą kontrolować jakość komunikatów i ilość nieustannie rosnących połączeń. Ma to istotne znaczenie, gdyż przekaz różnorodnych wiadomości elektronicznych (SMS, MMS, listów elektronicznych, faksów czy poczty głosowej) staje się dzisiaj bardziej powszechny niż zwykła rozmowa przez telefon.

Wymiana informacji poprzez komunikatory otwiera w Internecie, także Internecie mobilnym, nowe formy kontaktu z ludźmi poprzez przekaz wiadomości multimedialnych, mobilne komunikatory typu Instant Messaging oraz platformy ujednoliconego przesyłania wiadomości Unified Messaging. Przesyłanie komunikatów (messaging) już stało się jednym z najszybciej rozwijających się segmentów mobilnego Internetu, mimo że realizacja tego typu łączności wymaga instalacji specjalistycznego sprzętu i modernizacji oprogramowania.

Nowe środowiska komunikacyjne IP obejmują dwa segmenty: właściwą infrastrukturę komunikacyjną (technologię transportu sygnałów) oraz aplikacje (oprogramowanie), przy czym dla poszczególnych zastosowań proporcje te są różne. W przypadku popularnej telefonii IP, także w systemach telefonicznych VoIP i zakładowych systemach IT (takich jak CRM, ERP, finanse) większy udział ma oprogramowanie niż infrastruktura, natomiast do przekazu danych proporcja ta jest odwrotna. Zwłaszcza w systemach IT korzysta się z wielu aplikacji, począwszy od systemu operacyjnego, poprzez systemy typu CRM, aż po aplikacje telefonii korporacyjnej IP na specyficznych usługach dla danej branży kończąc (alarmy, powiadomienia, komunikaty, rozmowy, sesje telekonferencyjne audio i wideo). W segmencie transportu danych udział aplikacji jest zdecydowanie niższy i w dużej mierze zależy jedynie od rodzaju istniejącej (bezpiecznej) infrastruktury komunikacyjnej.

Segment centralowy dla biznesu

W centralowych systemach PABX obserwuje się przenoszenie funkcjonalności telefonii głosowej TDM do serwerowych systemów otwartych - takich jak Windows, Unix czy Linux - jako sposób na obniżenie kosztów, z ukierunkowaniem rozwiązań w stronę jednolitej, czyli konwergentnej infrastruktury komunikacyjnej czy nowoczesnej telefonii IP. Czynnikiem usprawniającym ten proces jest protokół IP, który od kilku lat dominuje wśród protokołów transmisji. Inne rozwiązania transportowe, takie jak ATM czy Frame Relay, chociaż nadal stanowią znaczącą część współczesnych sieci, nie są przyszłościowymi mediami. Siła protokołu IP kryje się bowiem w jego elastyczności, pozwalającej na łatwe różnicowanie ruchu sieciowego oraz powszechności użytkowania. To jest powodem, że jedynie produkty oraz platformy komunikacyjne z protokołem IP mają szansę odegrać znaczącą rolę w najbliższej przyszłości.

Instalacja centralowych systemów IP-PBX dla klientów SOHO i małego biznesu klasy SMB (Small Medium Business) zaczęła w Europie przewyższać wdrożenia TDM od 2005 r. Jest to o tyle istotne, że Europa ma największą bazę instalacji TDM PBX, a przez lata tradycyjni dostawcy starali się prawnie chronić używane przez siebie rozwiązania komutowane. Dzisiaj prawie każdy dostawca infrastruktury telekomunikacyjnej oferuje jakiś rodzaj nowoczesnych rozwiązań centralowych telefonii IP lub przynajmniej aplikacji VoIP na długich dystansach. Gdy Alcatel i Ericsson dokonały migracji do czystej technologii IP już w 2004 r., Siemens i Nortel kontynuowały sprzedaż rozwiązań TDM, mimo że więcej niż trzy czwarte ich produktów sprzedaży wspierała również technologia IP.

Dominujący do tej pory stacjonarny charakter telefonii biznesowej stopniowo zmienia się na bardziej mobilny, przy czym dzisiaj ok. 4% działalności inwestycyjnej przedsiębiorstwa jest już raczej związane z rozwiązaniami outsourcingowymi, potrzebującymi zaawansowanej infrastruktury teleinformatycznej. Według Frost & Sullivan trend mobilny będzie się nadal umacniał, a do 2010 r. około 15% wszystkich wdrożeń infrastruktury telefonii biznesowej będzie nawet znajdowało się poza budynkiem klienta. Wraz z narastaniem wdrożeń pozabiurowych będą coraz bardziej potrzebne aplikacje działające na konwergentnej infrastrukturze sieciowej oraz systemy odpowiednie za zarządzanie taką strukturą. Według tego samego źródła, działalność związana z usługami konwergentnymi będzie również rosła, a złożona stopa wzrostu rocznego (CAGR) ma wynieść 36% w latach 2005-2010.

Wzrastające rynki Europy Wscho-dniej odnotowały w 2005 r. wysoką dynamikę w sektorze małych i średnich przedsiębiorstw (SMB), gdzie ponownie rośnie zainteresowanie konwergentnymi rozwiązaniami telekomunikacyjnymi. Coraz więcej dużych dostawców infrastruktury teleinformatycznej zaczęło więc oferować systemy teleinformatyczne dedykowane środowiskom nieprzekraczającym 30 użytkowników (sub-30), których działanie jest oparte na protokołach SIP, H.323 czy P2P (Peer-to-Peer). Przykładowo Avaya udostępniła systemy centralowe P2P nazwane one-X Quick Edition przeznaczone dla 2-20 odbiorców, a Siemens dostarcza podobne systemy IP-PABX na platformie HiPath 2000 skierowane do rynku sub-30. Także Nortel, który jest jednym z prekursorów wdrażania telefonii VoIP na rynku amerykańskim ze swoim podsystemem BMC 50 (VoIP), miał w ub.r. już 0,5 mln takich użytkowników przy sprzedaży ok. 10 000 systemów od stycznia 2005 r.

Konsolidacja producentów

W tym segmencie rynkowym coraz bardziej jest widoczna konsolidacja liczących się dostawców sprzętu informatycznego dla przedsiębiorstw. Po fuzji Alcatela z Lucentem pojawiły się uzasadnione spekulacje o wzmocnieniu wpływu tych firm na rynek klientów biznesowych, a prawie jednocześnie Siemens AG ogłosił plany pozbycia się udziałów w Siemens Communications (Enterprise) po tym, jak oddział Siemens Carrier ogłosił joint venture z firmą Nokia. W tym samym czasie Nortel wszedł w posiadanie 20% udziałów we wszystkich jego interesach oraz doprowadził do joint venture z firmą LG Electronics, rozszerzając w ten sposób zarówno rynek, jak i asortyment produktów dla przedsiębiorstw. Aby wzmocnić swój udział w segmencie telekomunikacyjnym dla biznesu, firma NEC związała się porozumieniem z Philipsem i utworzyła konsorcjum NEC-Philips Unified Solutions. Podobną strategię przyjął w Europie Ericsson, nabywając aktywa firmy Marconi - co dało mu istotne wzmocnienie wpływów na telefonicznym rynku klientów biznesowych.