Spawarka po połączeniu włókien wskazuje jakość uzyskanego spawu w jednostce dB. Wartości prezentowane przez spawarkę są raczej orientacyjne i pozwalają zidentyfikować, a także poprawić ewidentnie złe spawy. Nie mogą jednak zastąpić precyzyjnego pomiaru przeprowadzonego z wykorzystaniem reflektometru OTDR. Pomiar TDR (Time-Domain Reflectormetry) polega na wysyłaniu impulsów światła o wysokiej częstotliwości, w celu sprawdzenia reflektancji/tłumienia włókna oraz zlokalizowania problemów. Pozwala to określić: parametry kabla – w szczególności jego długość, tłumienie, lokalizację problematycznych spawów, łączeń mechanicznych. Pomiar tłumienia (lub strat) mierzony w dB/km, pokazuje spadek mocy sygnału na określonych długościach kabla optycznego. Straty zwrotne to z kolei ilość odbitego światła od końca kabla w kierunku źródła. Reflektometr jest także niezbędny w procesie usuwania usterek, przykładowo przerwania kabla światłowodowego. Dokładność pomiaru będzie zależała od parametrów reflektometru, takich jak strefy martwej czy zdarzeniowej. Większość reflektometrów pozwala określić problem z dokładnością do kilku metrów. Dzięki nim i dokładnej dokumentacji technicznej możliwe jest usuwanie usterek kabla, co zazwyczaj polega na spawaniu uszkodzonego kabla z wykorzystaniem muf. Czasami zachodzi konieczność wycięcia części kabla i zastąpienia go zbliżonym lub w krytycznych sytuacjach – wymiany całego kabla.

Istnieje także wiele mniej zaawansowanych od reflektometru optycznych testerów. Proste testery pozwalają zrealizować źródło światła z jednej strony kabla. Z drugiej strony umieszczany jest odbiornik, który mierzy siłę sygnału pochodzącego ze źródła. Taki test da wynik w jednostkach dB, który następnie możemy porównać z obliczonym budżetem mocy. Jeżeli pomiar strat jest mniejszy niż skalkulowany na papierze, instalacja jest poprawna. Przed podjęciem jakiejkolwiek instalacji światłowodowej konieczna jest kalkulacja budżetu mocy na całym torze, w celu sprawdzenia, czy instalacja ma szansę działać, oraz dobór odpowiedniej mocy sprzętu aktywnego.

Transmisja przez sprzęt pasywny i aktywny

Sprzęt pasywny stosowany w technikach światłowodowych to szereg przyrządów, które wspierają transmisję. Można do nich zaliczyć: tłumiki, splittery, sprzęgacze, filtry, multipleksery, demultipleksery, izolatory, elementy kompensacji dyspersji i wiele innych. Elementy pasywne są rozwiązaniami często zaawansowanymi, niespotykanymi w podstawowych rozwiązaniach połączeń optycznych. Nierzadko są natomiast stosowane w systemach zwielokrotniania (CWDM, DWDM, WWDM) czy rozwiązaniach FTTX/PON.

Proste transmisje punkt-punkt możemy realizować z wykorzystaniem prostych nadajników i odbiorników optycznych konwertujących sygnał do różnej postaci technologii sieciowych, przykładowo Ethernet. Typowe połączenia punkt-punkt możemy zrealizować z użyciem konwerterów światłowodowych, wykorzystujących dupleksowe (podwójne) włókna jednomodowe lub wielomodowe. Konwertery mogą być organizowane w specjalne półki, zawierające zintegrowane zasilanie. Dużą popularnością cieszą się także moduły światłowodowe przeznaczone do przełączników sieciowych lub routerów, zrealizowane przykładowo jako wkładki GBIC. W przypadku wskazanych rozwiązań wybór ogranicza się do złącza, wspieranego typu włókna (jednomodowe lub wielomodowe) oraz mocy wpływającej na realnie wspierane długości kabla. Istnieją także konwertery i wkładki umożliwiające obustronną transmisję w ramach włókna simpleksowego (pojedynczego), wykorzystujące technologię WDM. Analogicznie – jeżeli posiadamy kabel z niewielką ilością włókien, a potrzebujemy zrealizować transmisję poprzez kilka niezależnych torów światłowodowych, możemy wykorzystać przyrządy xWDM.

Nowym trendem w budowie sieci światłowodowych są systemy PON. Idea PON polega na wykorzystaniu spliterów optycznych, umożliwiających pasywny podział transmisji z jednego włókna na wiele włókien prowadzących do klientów usług światłowodowych. Wymagany w tym przypadku będzie koncentrator po stronie operatora oraz specjalne modemy światłowodowe po stronie klienta.