Gwałtowny rozwój szerokopasmowych technologii dostępu radiowego (także w podczerwieni) był możliwy dzięki zasadniczemu postępowi w sposobie kodowania i upowszechnieniu systemów z rozproszonym widmem. W ostatnich latach zakres zastosowań systemów z rozproszonym widmem (rozpraszanie kodowe) w radiokomunikacji cywilnej wyraźnie wzrasta.

Wśród kilku znanych sposobów wielokrotnego dostępu do medium transmisyjnego największe znaczenie ma obecnie system CDMA (Code Division Multiple Access) z kodowym rozdziałem sygnałów, który charakteryzuje się lepszym wykorzystaniem widma w porównaniu z innymi metodami dostępu wielokrotnego.

Oczekiwania użytkowników na szerokopasmowy dostęp do usług multimedialnych, coraz częściej również oferowany w transmisjach bezprzewodowych, są dodatkowym problemem w rozwoju sieci telekomunikacyjnych. Zmiany, które zachodzą w ostatnich latach w łączności internetowej (poczta elektroniczna i głosowa, nowe przeglądarki), oraz daleko idąca modernizacja bezprzewodowej łączności komórkowej, oparta na rodzinie systemów GSM, stanowią klucz do uzyskania w krótkim czasie szerszego dostępu do danych. Szybkie transmisje radiowe o zróżnicowanych przepływnościach - bądź z komutacją kanałów radiowych HSCSD (High Speed Circuit Switched Data), bądź z komutowaniem pakietów GPRS (General Packet Radio Service) - mają usprawnić internetowe przekazy danych z podręcznych terminali ruchomych jeszcze w tym roku.

Dostępny w prototypowych wersjach od ubiegłego roku (1999 r.) bardziej efektywny sposób kodowania stosowany w transmisjach radiowych typu EDGE (Enhanced Data Rates for GSM and TDMA/136 Evolution) z terminali ruchomych (przepływność do 384 kb/s), a także internetowe przeglądarki webowe z protokołem WAP (Wireless Application Protocol), już instalowane w terminalach bezprzewodowych, oddziałują na wszystkie sektory telekomunikacji: od komórkowych urządzeń końcowych poczynając, przez ich użytkowników, operatorów i dostawców usług, a rta producentach systemów i produktów telekomunikacyjnych kończąc.

Wśród kilku rodzajów dostępu abonenckiego o szerszym paśmie przenoszenia (FITL, CATV, xDSL czy ISDN) coraz większą popularność zdobywają bezprzewodowe sieci lokalne BBL (Broadband Loop) z dostępem szerokopasmowym BWA (Broadband Wireless Access), których najnowszym przedstawicielem staje się dostęp radiowy LMDS (Local Multipoint Distribution Sewice), o lokalnym zasięgu, lecz z ofertą usług multimedialnych. Zapotrzebowanie na tęgo rodzaju usługi, znajdujące się w obrębie "ostatniej mili" dzielącej użytkownika od systemów komunikacyjnych, staje się coraz większe, zwłaszcza w aglomeracjach miejskich o dużym nasyceniu infrastruktury telekomunikacyjnej .

Inaczej niż w klasycznej mobilnej łączności komórkowej, gdzie odbiorcą sygnałów radiowych są terminale i telefony ruchome, w systemach LMDS odbiorniki sygnałów radiowych zwykle się nie przemieszczają, a anteny stacji odbiorczych pozostają w bezpośrednim zasięgu (anteny mikrofalowe) odległego do kilku kilometrów nadajnika sygnałów mikrofalowych. Stacjonarne urządzenia nadawcze są zwykle zlokalizowane na dachach wysokich budynków lub konstrukcjach wolno stojących i emitują mikrofale w czterech szerokokątnych (90°) kanałach radiowych, dzięki czemu uzyskuje się prawie izotropową (dookólną) charakterystykę promieniowania.

Szerokopasmowe stacje odbiorcze spełniają funkcje podobne do usług oferowanych przez sieci telewizji kablowej CATV (jako bezprzewodowa CATV), jednak dzięki większej elastyczności w instalacji i rekonfiguracji sieci są znacznie prostsze w użytkowaniu i modernizacji niż sieci przewodowe z kablem współosiowym. Pomimo że typowe instalacje radiowych systemów LMDS dla indywidualnego odbiorcy dysponują pasmem tylko 2 Mb/s (z łatwym jego rozszerzeniem do 10 Mb/s), to możliwe jest tworzenie zbiorowych łączy komunikacyjnych o gigabitowych przepływnościach nawet do 1 Gb/s - podobnie jak w sieciach optycznych.

Lokalne, lecz szerokopasmowe łącza radiowe LMDS o wysokiej przepływności są interesujące zwłaszcza dla nowicjuszy wśród dostawców sieciowych, którzy wkrótce będą mogli konkurować z tradycyjnymi dostawcami infrastruktury kablowej - uzależnionymi zwykle od narodowych telekomów. Interesująca także dla przedsiębiorstw, instytucji czy urzędów państwowych mieszczących się w jednym lub kilku budynkach (budynki inteligentne), oddalonych w linii prostej nie więcej niż kilka kilometrów od centralnej stacji bazowej.

Najnowszą propozycją bezprzewodowego dostępu o niewielkim zasięgu (do 10 m) jest technologia łącza radiowego standardu Bluetooth, stanowiąca wspólną platformę do komunikowania się wielu podręcznych i przenośnych terminali cyfrowych, w tym również urządzeń powszechnego użytku domowego. W bezprzewodowej technologii zaproponowanej przez Ericssona i grupę inicjatywną SIG (Special Interest Group) - w składzie: Ericsson, Nokia, IBM, Intel oraz Toshiba - transmisja przebiega z przepływnością do 1 Mb/s w paśmie radiowym 2,40-2,48 GHz. Pierwsze produkty w tej technologii już pojawiły się na rynku (Ericsson i Nokia), a niebywałe zainteresowanie nowym standardem wielu producentów nie tylko sprzętu teleinformatycznego rokuje rychłą jego adaptację do wszelkich urządzeń elektronicznych, czyli konwergencję interfejsów urządzeń stacjonarnych z przenośnymi.

A zapotrzebowanie na przewodowy i bezprzewodowy transport danych przez sieci internetowe jest coraz większe i nic nie wskazuje na to, aby ta tendencja uległa zahamowaniu w najbliższych latach. Wręcz przeciwnie. Obecnie jesteśmy świadkami szybko narastającej ekspansji Internetu, którego liczba użytkowników na świecie już w 1998 r. wynosiła 180 mln (według EITO'99), a według innych oszacowań przekroczyła 200 mln i nadal wykładniczo rośnie. Każdego miesiąca do Internetu sięga teraz około 18 mln nowych uczestników, a trafik podwaja się co sześć miesięcy. Samo zjawisko Internetu staje się drugim po telefonii komórkowej (łącznie 307 mln użytkowników, w tym 215 mln abonentów GSM w 1999 r.) wydarzeniem telekomunikacyjnym upływającego wieku, a jest to dopiero początek zmian.