Okablowanie: obsługa aplikacji strumieniowych i optyczna przyszłość
- Adam Urbanek,
- 15.03.2010
Pierwsze instalacje o przepływności 100 Gb/s pojawiły się na rynku w ubiegłym roku, jeszcze przed zakończeniem prac normalizacyjnych przewidywanych na połowę 2010 r. Przed projektantami nadal piętrzą się problemy, mające ograniczyć pobór energii przez układy translacji oraz obniżyć ilość ciepła emitowanego przez te układy.
Terabity na optochipach
Od czasu, gdy mikroprocesory zaczęły przewyższać swoją szybkością miedziane magistrale nadrukowane na pakietach wokół procesora (1 GHz), przestały być wąskim gardłem w gigabitowej komunikacji z siecią optyczną LAN, jak też i z innymi modułami wewnątrz systemu komputerowego. Istotne podniesienie szybkości transmisji stało się możliwe przez doprowadzenie światła włóknem wprost z okablowania optycznego do mikroukładu procesora znajdującego się na płycie komputerowej, bez korzystania ze ścieżek drukowanych i pośredniczących układów konwersji O/E.
Niezbędne układy do komunikacji optycznej (porty, konwersja, lasery VCSEL, układy przełączania oraz kompletna fotonika odbioru) są zlokalizowane przestrzennie na płaskiej powierzchni układu mikroprocesora, natomiast zainstalowana na nim skośnie wstążka włókien optycznych wyprowadza szyny komunikacyjne z czołowej powierzchni mikroukładu. Przez odpowiedni montaż tych włókien uzyskuje się w pełni optyczne połączenia między poszczególnymi magistralami pozostałych mikroukładów VLSI. Można również wyprowadzić strumień świetlny do komunikacji ze światem zewnętrznym przez tradycyjne złącza optyczne z szybkością sięgającą 1000 Gb/s
(1 Tb/s).